Pokój Garreta

Już mocniej nie mogła przywrzeć do Garret’a. Ściskała go mocno, całowała namiętnie, oddychała głęboko i kręciło jej się w głowie. To było wręcz nienormalne, żeby ktoś mógł tak namieszać i w głowie i w życiu.
Zaczęła pieścić podniebienie Garret’a językiem, dalej błądząc dłońmi po jego plecach. Po chwili przesunęła je na tors, później na brzuch i dłonie jej zastygły.
Wrócił rozsądek. Zaraz, zaraz. Przecież nie mogła tak wcześnie stracić … cnoty. A może właściwie chciała?
Od razu jej to jedno słowo przemówiło do rozumu i odsunęła się na chwilę od Garret’a, ale przeliczyła się z „wielkością” łóżka i gdy tylko się odsunęła gruchnęła na ziemię.
I po co ona to w ogóle robiła? Mogła zrobić to co było planowane od początku, a teraz wysyczała kilka niecenzuralnych słów.
Trzeba się nią urodzić, a wtedy można poznać dopiero ból jej ... „szczęścia”.

Wampir drgnął delikatnie, czując rozgrzane dłonie na swoim brzuchu. Pogładził Sue delikatnie po policzku, pocałunkami spokojnie i powoli zjeżdżając w dół.
W jednej chwili chłopak zastygł w bezruchu. Jego oczy stały się puste, nieobecne, a ciało zmieniło się w kamienny posąg.
-Sue- chłopak wyszeptał cicho, jednak wcale nie mówił do dziewczyny.
Kiedy dziewczyna spadła z łóżka, chłopak ocknął się. Opadł na łóżko, lekko zdezorientowany. Słysząc przekleństwa dziewczyny, zerwał się an równe nogi.
-Sue, przepraszam- powiedział skruszony, pomagając jej wstać.

Wychyliła głowę zza brzegu łóżka i spojrzała na chłopaka.
- Tak? – Spytała delikatnie zdziwiona.
Co się mu stało? Był jakiś takiś ... martwy. Czyżby było coś, o czym nie wiedziała?
Chwyciła dłonie Garret’a i wgramoliła się z powrotem na łóżko. Wywróciła oczami.
- Za co? – Warknęła.
Nie planowała tego, ale po prostu już miała dość. Już drugi raz coś im przerwało.
A raczej ktoś. Spojrzała na Garret’a spode łba, wściekając się na wszystko dookoła. Po co w ogóle przestawała? Jęknęła cicho, nie odrywając zirytowanego spojrzenia od Garret’a.

Garret złapał Sue w objęcia. Przyulał ją do siebie, jakby nie widział jej przez parę lat. Chłopak szeptał coś cicho pod nosem, jednak brzmiało to jak dzieciecy bełkot. Wampir ucałował Sue w czoło, odgarniajac jej włosy z twarzy.
-Boli cię coś?- spytał z troską, uważnie oglądajac ręce jasnowłosej.
Nie wyczuwał zapachu krwi. Na szczęście. Znowu ją przytulił. Wizja, którą zobaczył, była przerażajaca. Mimo tego, że chłopak nie widział w niej wszystkiego dokładnie.

Zdziwiło ją spontaniczne zachowanie chłopaka, ale również odwzajemniła mu uścisk, bardzo mocno. Spojrzała z uniesioną do góry brwią na bełkoczącego Garret’a. Czasami się dziwnie zachowywał, ale pozostawiła to bez komentarza. Ucałowała jego obojczyk, a później przejechała opuszkiem palca po jego torsie.
- Nie, nic mnie nie boli, ale … co się stało? – Spytała zdziwiona.
Nie miała pojęcia, co to było. Spojrzała mu w oczy z przygryzioną wargą, po czym musnęła czule jego usta i wtuliła się w niego. Ale było po nim widać, że czymś jest … przerażony.

Garret nadal obejmował Sue, całując ją w czoło. Spojrzał na nią z troską.
-Wiesz, niektórzy z nas posiadają dary- owiedział spokojnie.
Chłopak na chwilę odsunął się od dziewczyny. Cały czas myślał nad wizją. Nie był pewny, czy teraz mogła się spelnić, jednak mimo tego wolał nie ryzykować.
-Ja akurat widzę przyszłość- zaśmiał się.
Garret podniósł sweter Sue, po czym podał jej go. Sam załozył swoją koszulkę.
-Odprowadzę cie do domu- powiedział, wstając.

Wytrzeszczyła na niego oczy. No tak, dary. Zapomniała o nich na amen.
Zdziwiła się, że odsunął się od niej, więc spojrzała na niego pytająco. Bawiła się własnymi palcami, nadal nie odrywając od Gerret’a ciekawskiego spojrzenia.
- Przyszłość? – Prychnęła. Nie widziała w tej sytuacji nic śmiesznego. – A co widziałeś? – Spytała.
Zabrała sweter i ubrała go, ale nie miała najmniejszego zamiaru stąd wyjść, zanim jej nie odpowie na pytanie. A jak ją weźmie siłą, to niech lepiej zapamięta te chwile jako ich ostatnie dobrze spełnione, o.

Boże, czy on nie mógł zakochać sie w kimś mniej upartym? Garret zaśmiał sie, klękajac na łóżku.
-Tak, przyszłość- odpowiedział spokojnie.
Mimo to nie miał ochoty mówić Sue o tym, co zobaczył. Wymyślił cos na poczekaniu. Sue musiałą uwierzyć. Po latach praktyki Garret był an prawdę wiarygodnym kłamcą.
-Po prostu zobaczyłem, jak upadasz ze schodów. Dlatego więc nie pozwolę ci samej po nich schodzić- zaśmiał sie, łapiac jasnowłosą w objęciach.
Wstała szybko, trzymajac dziewczynę na rękach.

Widząc udzielający się Garret’owi dobry nastrój, z Sue wręcz buchała złość. Większa, niż wcześniej, o wiele większa. Spojrzała na niego mściwie, z zaciśniętymi ustami.
Lepiej, żeby jej nie okłamywał. Bowiem nie znał jeszcze skutków tego. Tylko jedna osoba je znała, która teraz nawet boi się spojrzeć na Sue. I dobrze.
- Czy ty naprawdę masz mnie za typową blondynkę? – Spytała, ukrywając buchającą z niej złość, w miarę spokojnym tonem. – Aż taka naiwna nie jestem, wybacz – Wycedziła po chwili.
Wziął ją na ręce, ale ona chwyciła się pierwszej lepszej rzeczy, tudzież futryny drzwi.

Garret chyba nigdy nie spotkal kogoś równie upartego, co Sue. Jęknął cicho.
-Sue, proszę cię- westchnął, odstawiajac ją na ziemi.
Cofnął sie od niej, patrząc na nią przymróżonymi oczami.
-O co tymrazem chodzi?- spytał, krzyżując ręce na piersi.
Nie spuszczał wzroku z dziewczyny. Wciąż wyglądała pieknie, chociaż chłopak sto razy bardziej wolał, kiedy się uśmiechała.

Wypięła tryumfalnie pierś, gdy ją odstawił na ziemię.
- O co? – Spytała naiwnie, krzyżując ręce pod biustem.
- Nie kłam – Warknęła – Masz mi natychmiast powiedzieć, co naprawdę widziałeś – Patrzyła na niego spode łba, dalej warcząc jak pies na kota. Ba, to zbyt łagodne określenie.
- O ile jeszcze chcesz mnie widzieć – Dodała po chwili.
Ona również wolała się uśmiechać, ale w takiej sytuacji – Nie ma mowy.

Wampir spojrzał na nią, przekrzywiajac głowę. Zrobił głupią minę, jakby nie wiedział o co chodzi.
-Przecież powiedziałem ci prawdę- mruknłą cicho.
Oddychał wolno, prawie znikomie. Nie spuszczał wzroku z jasnowłosej, niemalze świdrował ja wzrokiem. W jednej chwili wzruszył ramionami, wychodząc z pokoju.
-Będe czekał na dole, kiedy spadniesz. Może zdążę sięzłapac- powiedział obojętnym tonem, marszcząc brwi.
Wyszedł z pokoju i stanął koło drzwi, patrząc na Sue.

Wywróciła oczami po raz kolejny, tupiąc już nogą.
- Prawdę? – Prychnęła, powtarzając.
Oddychała szybko, głęboko i zniecierpliwiono . Miała już dość. Serdecznie.
Przesadził. I to bardzo . Tupnęła nogą i zacisnęła dłonie w pięści.
- Ugh! – Warknęła.
Ale nagle w jej oczach było widać błysk . I to nie byle jaki …
- Zaraz przyjdę, tylko zabiorę swoją sukienkę – Skłamała, dalej warcząc, żeby nie było widać, że ma zamiar zrobić co innego.
Otwarła po cichu okno i wychyliła głowę. No cóż, piętro, nie dziwota, że wysoko. Przełknęła ślinę i pomyślała o swoim pragnieniu adrenaliny. Uśmiechnęła się perfidnie i usiadła na parapecie, wystawiając za niego nogi. Przygryzła w uśmiechu dolną wargę, zsuwając się stopniowo z parapetu. Adrenalina, jedyne co teraz czuła.
Teraz była tutaj druga Sue. Prawdziwy wredny, uparty chochlik. Ba, ona zawsze taka była. Nawet na taką wyglądała. Klasnęła w dłonie po cichutku i przez przypadek zsunęła się za bardzo z okna. Trzymała się mocno parapetu, patrząc dumna ze swojej – nie owijając w bawełnę – głupoty. Oczy wręcz jej się iskrzyły, mimo iż mogła właśnie zaraz stracić te swoje nędzne żywota.

W tej chwili ukazywała się wielka zaleta bycia wampirem oraz posiadaniu daru. Nie dosć, ze garret usłyszał przyśpieszone picie serca Sue, to zobaczył kolejna wizję. Chłopak przeklnłą pod nosem,zaciskajac ręce w pięści. W jednej chwili drzwi otworzył sie z hukiem, a Sue leżała na ziemi w objęciach Garreta.
-Mogłabyś mi powiedzieć, do do jasnej cholery robisz?- warknął.
Patrzył na nią z żalem mieszajacym się ze złością. Czy Sue na prawdę wymagała dwudziestocztero godzinnej opieki? Chyba była już na tyle duża, by o siebie zadabać. Chłoapk westchnłą cicho, puszczajac jasnowłosą z objęć. Zamknął okno. Stanął przy nim, nie patrząc na dziewczynę.Znów czuł, jakby ktoś rozerwał jego serce na strzępy.

Poczuła, że już spadała z parapetu. Ach, jakże jej radość była teraz wielka, więc się nie dało opisać. Ale szczęście szybko minęło. Poczuła, że Garret ją trzyma w stalowych objęciach. Spojrzała na niego teraz słodkim, pełnym spojrzeniem, niczym tłumaczące się dziecko. Bawiła się puklem swoich włosu, unikając wzroku Garret’a.
- Ja? Uczyłam się latać – Odpowiedziała, tłumiąc śmiech.
Zachowywała się teraz jak dziecko. Nieodpowiedzialnie i głupkowato. Ale ona te cechy u siebie traktowała jako zalety. I była z nich dumna.
- A poza tym, przecież jestem Ci obojętna – Wypaliła.
Ale miała ogromną podstawę, sądzić, że tak jest. Wcześniejsze słowa, które wypowiedział, jak wychodził z pokoju, były wypowiedziane z taką obojętnością, że aż to zabolało.

Garret cały czas stał skierowany twarzą do okna. Patrzył na drzewa, których liście powiewały niespokojnie nawietrze. Chłopak zacisnłą dłonie, opierajac je na parapecie.
-Obojętna tak? Na prawdę chcesz wiedzieć, co widziałem?- warknął, jednak wciąż patrzył na okno.
W jednej chwili wampir odwrócił się, patrząc na Sue ze złością. Mimo to w jego oczach czaił się smutek.
-Widziałem jak umierasz, rozumiesz? Umierasz! Nie stajesz się żadnym cholernym wampirem, a po prostu umierasz. I to z mojej winy- warknął.
W jednej chwili Garret niemalże upadł na kolana, chowajac twarz w dłoniach. Nie chcial patrzeć teraz na Sue. Ręką wskazał jej drzwi.
-Idź- mruknął zły.
Czuł sie, jakby sam sobie wyrwał serce z piersi.

Wystraszyła się. Po prostu się wystraszyła Garret’a. Serce jej łomotało, ale ze strachu. Panicznego.
Objęła się nerwowo swoimi rękami. Jak to umiera? Tak po prostu? Z jego powodu? Przecież już chyba nie reagował specjalnie na jej krew. Chyba ...
Ale nadal się go bała. Odskoczyła, gdy upadł.
Podeszła powoli do niego w strachu i wyciągnęła rękę, ale ją cofnęła. Podążyła za jego rękom wzrokiem. Gdy zatrzymał się on na drzwiach, mimowolnie otwarła usta. Wstała z ziemi i udała się z sukienką w rękach do drzwi, ale gdy przy nich stanęła, nie miała zamiaru wyjść bez odpowiedzi na pytanie, które jej krążyło po głowie. Położyła dłoń na futrynie drzwi i przygryzła dolną wargę.
- A jak miałabym umrzeć? – Spytała szeptem.
Zżerała ją wręcz ciekawość. I to bardzo. No, w końcu jak już miała umrzeć, to chciała wiedzieć jak.

Chłopak klęczał chwilę w bezruchu. Słyszał przyśpieszone bicie serca Sue i doskonale zdawał sobie sprawę, że to przez niego. Mial ochotę się zaśmiać. Bała sie go, zawsze powinna. Przecież był potworem, cholernym krwiopijcą. Jednak kiedy Sue zbliżyła się, spojrzał na nią z żalem.
-Chyba... podczas porodu- wyszeptał.
Przynajmniej tak mu siezdawało. Wszystko widział jak przez mgłę- Sue, krzyczącą z bólu, jej posiniaczony, wydęty brzuch. Dostrzegł nawet fontannę krwi, która trysneła z delikatnych ust dziewczyny...
Chłopak, przypominajac sobie tą scenę, znowu ukrył twarz w dłoniach. Nie potrafił pozbyć się tego widoku. Jego drobna, ukochana Sue miałąby umrzeć w męczarniach...

Zamarła. Ona? W ... ciąży? Stała w bezruchu, nie odrywając wzroku od Garret’a.
Z wrażenia puściła futrynę i podeszła dwa kroki na środek pokoju. Już nie mogła. Po prostu nie mogła. Przysłoniła usta dłońmi i zaczęła się trząść. Oczy miała przymrużone. Wyglądała teraz pewnie jak wariatka. Już nie mogła, ani trochę. Wybuchła donośnym i ogromnym śmiechem. Dławiła się nim i trzymała się za brzuch. Już nie mogła . Położyła się na ziemi i dalej się śmiała, tarzając się ze śmiechu. Włosy goniły za jej rozbawioną do rozpuku głową, a ręce raz trzymały się za brzuch, a raz waliły w podłogę.
Sue w ciąży … Wybuchła jeszcze głośniejszym śmiechem, niż do tej pory, o ile to było możliwe. Płonęła cała, była czerwona jak burak i śmiała się tak okropnie, że Garret mógł dostać jakiegoś załamania. On tu o jej śmierci, a ona wybucha niepohamowanym śmiechem.

Chłopak spojrzał na dziewczynę z niedowierzaniem. Nie mógł zrozumieć, dlaczego dziewczyna zaczeła sie śmiać. Co śmiesznego mogło być w tym, ze miała umrzeć? Chłopak spojrzał na nią, mrużąc oczy. Wstał powoli, po czym podszedł do Sue. Szybko złapał ją na ręce. Była cała czerwona. Ludzie na prawde potrafili być czasami dziwni. Garret mruknął coś cicho w niezrozumiałym języku.
-Wracasz do domu- powiedział beznamiętnym głosem.
Wraz z Sue wyszedł z pokoju. Dziewczyna nadal trzęsła się w jego ramionach. Jej śmiech wypełnil cały umysł Garreta, jednak nawet on nie potrafił przyćmić straszliwej wizji.
Kiedy Garret wyszedł przed dom, spojrzał na Sue.
-Trzymaj sie- powiedział, po czym westchnął.
Ruszył w stronę lasu. Znowu biegł w wampirzym tempie.