Pokój Rebeki R. Gone

Dziewczyna padła na łóżko znużona dniem.
Po chwili zwinęła się w pół kłębek i przysnęła.
Tu była bezpieczna.

Garret zapukał ostrożnie do drzwi pokoju Ruby. Nie czekał jednak na odpowiedź, po prostu chciał być kulturalny. Wszedł do środka po cichu, przyglądając się rudowłosej.
-Jak się czujesz?- spytał z troską.
Usiadł na łóżku koło wampirzycy, ręką delikatnie odgarniając jej włosy z bladej twarzy.
-Boże, Ruby. Jakaś ty blada- zażartował.

Spojrzała na niego wilkiem.
-To chyba grypa. Leżę w malignie a Ty się nabijasz kochanie? -spytała żartobliwym tonem.
Uśmiechała się lekko.

-Wybacz mi, taki już jestem- wzruszył ramionami.
Garret delikatnym ruchem złapał Ruby za ramiona i sprawił, by usiadła. Spojrzał na nią z uwagą.
-Napędziłaś mi dzisiaj niezłego stracha- burknął, udając obrażonego.
Po chwili uśmiechnął się jednak i objął dziewczynę.

Wtuliła się w niego ze smutnym uśmiechem.
-Przepraszam Garret, nie chciałam.
Zastanawiała się jednak nad czymś jeszcze...
-Kochanie... ale nic jej się nie stało? -spytała. Gdyby umiał czytać w myślach brzmiało by to raczej ,,chyba nie zrobiłam jej krzywdy.... proszę..."

Chłopak schował twarz w rudych włosach dziewczyny.
-Nic jej się nie stało. Ma chyba tylko skręconą kostkę. Ale jestem z nią, w szpitalu- odpowiedział z uśmiechem.
Mówienie o sobie w taki sposób było dziwne. Ale cóż można było poradzić, skoro chłopak miał zdolność znajdowania się w dwóch miejscach na raz? Rzeczywiście, dar był dosyć dziwny i ciężko było go opisać…
-Musisz na siebie uważać- powiedział z troską.

Spojrzała na niego ze smutnym uśmiechem.
-A będziesz przy mnie? Razem jest łatwiej... -powiedziała z lekkim, cholernie uroczym uśmiechem. Wogóle była śliczna, nawet jak na wampirka.

-Jasne, ze tak. Przecież wiesz, że cię nie opuszczę- szepnął jej do ucha, tuląc Ruby trochę mocniej.
Na nią też uważał. Nie tak jak na Sue, w końcu była człowiekiem, ale jednak. Ruby też nie chciał sprawić bólu. Uśmiechnął się do wampirzycy, odrywając twarz od jej włosów.

Spojrzała na niego z rozbrajającym uśmiechem. Już dawno uświadomila sobie, że go kocha zdecydowanie bardziej niż brata...
-Wiesz co jest dziwne? Ty i Lilka pachniecie mocno inaczej niż ja. To przez to, czym się żywimy? -spytała. W sumie oni spijali życie tylko ze zwierząt...

Pytanie Ruby zupełnie zbiło Garreta z tropu. Przez chwilę siedział w milczeniu, starając się wymyślić sensowne wyjaśnienie.
-Ruby, skarbie, zawsze byłaś wyjątkowa- uśmiechnął się szeroko, puszczając rudowłosej oko.
Jak bardzo by ją zawiódł gdyby oznajmił jej, że jego uczucie w stosunku do rudowłosej nie jest takie, jakby wampirzyca chciała. Kochał ją, owszem, ale jak siostrę. Nigdy nie myślał o niej jak o swojej życiowej partnerce.

Uśmiechnęła się lekko.
-,,Wyjątkowa jak zabójca stulecia" -zacytowała fragment jakiejś książki.
-Pójdziemy na spacer? -zapytała z uśmiechem.
Na szczęście nie wiedziała, że jest dla niego tylko ,,siostrzyczką."
Trudno by było przewidzieć jak zareaguje...
nie do końca oswojony wampir który wpadł w furię...

Propozycja Ruby niezmiernie ucieszyła wampira. Chłopak w jednej chwili znalazł się przy drzwiach, otwierajac je szeroko.
-Chętnie- powiedział melodyjnym głosem, uśmiechając się łobuzersko.
Za dużo czasu spędzał w domu, powinien się jakoś rozerwać. A spacer, najlepiej po lesie, i to w dodatku w nocy, kiedy mogli wreszcie być sobą. To było czymś, o czym Garret od dawna marzył.

Wymknęła się chichocząc cichutko przez otwarte okno.
Wiedziała, że pewnie chłopak dostanie zaraz zawału przez jej samobójcze zabawy... ale czyż oboje nie byli martwi?

Garret zaśmiał się cicho. Sam jednak skorzystał z drzwi. W jednej chwili przebiegł przez cały dom i ogródek. Znalazłszy sie pod oknem pokoju Ruby wystawił rece przed siebie. Złapał rudowłosą, wystawiajac jej jednocześnie język.
-Jesteś za wolna- pokręcił głową udając zawiedzenie.

Chłopak, wraz z Ruby na rękach, wszedł do jej pokoju. Ułożył rudowłosą ostrożnie na łóżku.
-Musisz odpocząć- szepnął opiekuńczym głosem.
Odgarnął kosmyk włosów z twarzy dziewczyny, uśmiechajac się do niej. Przykrył ja kołdrą zupełnie, jakby była człowiekiem.
-Niedługo powinienem wrócić- powiedział szeptem.
Nie chciał jej zostawić samej, jednak musiał zmienić jedną wizję...

Leżała z zamkniętymi oczami. Milczała nie mogąc spać.
Kaszel ustał, ale obolałe płóca nie chciały młócić powietrza, wychwytywać tlenu...
A on znów uciekł. Ale to bez znaczenia.
Teraz już wie, już to czuje, że nigdy nie będzie jej.
Więc i ona nie będzie jego.
W żadnej sekundzie wiecznego życia.
Niech nie szuka żadnej czułości, niech idzie do tej swojej Susan, czy jak jej...
Obróciła się wtulając głowę w poduszkę.
Nie mogła zasnąć.
Wstała i powoli ruszyła w stronę drzwi.
Wymknie się z domu nikomu nie wadząc...

<zt>

Wbiegła do pokoju Ruby i położyła ją na łóżku.
- Powinnaś teraz zasnąć - powiedziała głaszcząc przyjaciółkę po głowie.
Na prawdę jej tego zazdrościła. Że mogła zasnąć i śnić, wyzbyć się na chwilę siebie, swoich problemów. Jej nigdy już nie będzie to dane.
- Zagrać ci jakąś kołysankę? - zapytała. Wiedziała, że nawet grając na dole dziewczyna będzie słyszała każdy nawet najcichszy dźwięk.

Skinęła głową zamykając oczy.
Wtuliła się w poduszkę.
-Lilka... jeśli Garret wróci powiedz mu żeby się do mnie nie zbliżał. -powiedziała jeszcze cicho.
-Rozkaż mu. Wiem, że potrafisz.

Nakryła ją kołdrą.
- Dobrze. Nie martw się - wyszeptała i pogładziła ją po włosach.
- Śpij dobrze. - powiedziała i wyszła z pokoju zamykając za sobą drzwi.

Westchnęła cicho popadając w senne otępienie. W jej myślach Garret siedział tuż obok i czule spoglądał na śpiącą Rebekę.
Odezwała się cicho w myślach do niego
Garret...
Po chwili Lilian zaczęła grać.
Ruby usnęła ze smutkiem na ustach.