Pokój Garreta

Drzwi do pokoju otworzyły się. Garret wszedł do środka, niosąc Sue na rękach. Wyglądali zupełnie jak młode małżeństwo, które po raz pierwszy wchodzi do swojego wspólnego mieszkania. Wampir położył dziewczynę ostrożnie na łóżku. Uśmiechnął się do niej, klękając obok.
-Jak się czujesz?- spytał z troską.
Odgarnął kosmyk z jej twarzy. Wyglądała pięknie, Garret ubóstwiał na nią patrzeć.
Chłopak wskazał ręką drzwi po drugiej stronie pokoju.
-Tam jest łazienka. Jeżeli chciałabyś się wykąpać… Ja akurat poszedłbym po suche ubrania- powiedział spokojnie.

Trzymała się mocno Garret’a , a gdy weszli do pokoju wytrzeszczyła oczy. Był ... niesamowity.
Poczuła, że kładzie ją na łóżku, a później spojrzała na niego z delikatnym uśmiechem.
- Dobrze – Odparła, ze świecącymi oczami.
Nawet nie domyślał się, jak się czuła. Przygryzła dolną wargę i cmoknęła Garret’a w policzek.
- Jej, zróbmy to jeszcze raz ! – Pisnęła niczym małe dziecko, które było pierwszy raz w życiu na karuzeli.
Już wcześniej chciała zrobić coś szalonego. Wtedy, skoczyć z tego klifu … Brr! Na samą myśl o tym niewidocznie się wzdrygnęła. Ale kiedyś tego na pewno spróbuje.
- Nie dziękuję, nie potrzebuję kąpieli, i poczekam – Odparła z brwią uniesioną do góry.
Bo bądź co bądź, to nadal był chłopak.

Garret zaśmiał się, oddając Sue pocałunek.
-Kiedy tylko zechcesz- powiedział.
Wstał powoli. Skoro Sue znała już jego sekret, nie musiał przemieszczać się w ludzkim tempie. W jednej chwili pojawił się obok dziewczyny, trzymając w ręku ręcznik.
-Proszę, wytrzyj się- powiedział.
A jednak dobrze, że dziewczyna zrezygnowała z kąpieli. Garret zupełnie zapomniał o nowym „lokatorze” zamieszkującym w jego łazience.
Chłopak wyszedł z pokoju, tym razem w ludzkim tempie. Wrócił jednak po paru sekundach, w ręku trzymając biały sweter, jasne dżinsy oraz białe buty.
-Mam nadzieję, że ubranie ci odpowiada. Wiesz, nie do końca znam się na modzie…- podrapał się po szyi.
Chłopak uśmiechnął sie i wyszedł z pokoju. W końcu Sue powinna mieć odrobine prywatności.

Uśmiechnęła się od ucha do ucha. Chyba nigdy nie była tak … szczęśliwa. Na tle tragedii.
- Dziękuję – Odparła i pogładziła jego policzek.
Garret wrócił, zanim zdążył wrócić a Sue mimowolnie się wzdrygnęła. Znała prawdę, ale jeszcze się nie przyzwyczaiła.
Wzięła od niego ręcznik. Rozpuściła długie włosy i zaczęła „robić z nich busz” za pomocą ręcznika.
- Dzięki – Odparła, dalej szmerając ręcznikiem po głowie.
Zanim skończyła, Garret już trzymał w rękach ubrania. Spojrzała szafirowymi oczyma spod buszu i ręcznika pierwsze na Garret’a, a później na ciuchy.
Szczerze mówiąc, rzadko chodziła w spodniach, ale ciotka zawsze ją do tego namawiała, przy jej „szczęściu”. Uśmiechnęła się.
- Są okej – Podeszła z ręcznikiem na głowie do Garret’a i wzięła ubrania.
Zdjęła ręcznik z głowy i weszła przebrać się do łazienki. Zdjęła z siebie mokrusieńką sukienkę i odłożyła na bok.
- Aaaaaaaaaa! – Wrzasnęła.
W wannie, tuż obok niej był … Hipopotam .

Garret usiadł na łóżku. Jednak zanim w porę się ocknął, do jego uszu doszedł głośny krzyk Sue. Chłopak od razu zerwał się z łóżka i w jednej chwili trzymał jasnowłosą w objęciach.
-Przepraszam, zapomniałem cie uprzecie- westchnął ze skrucha.
Spojrzał na hipopotama z ukosa.
-To jest zwierzak Lilki- zaśmiał się cicho.
Chociaż wcale nie było mu do śmiechu. Wielkie, śmierdzące zwierze mieszkało w jego łazience. Wampir pokręcił głową.
-To może przebierz się w pokoju, a ja zostanę z… hipopotamem- powiedział, otwierając Sue drzwi do pokoju.

*cichy głos znikąd*
Garret.... jak mogłeś ją wziąć do domu?

Zanim zdążyła się spokojnie wydrzeć, stała już opleciona rękami Garret’a. Patrzyła nieobecnym i wytrzeszczonym wzrokiem na zwierze.
- Zauważyłam – Bąknęła.
Zerknęła na twarz Garret’a a później zaś wbiła spojrzenie w „pupilka”
- Ale hipopotam? – Jęknęła.
Boże, trzeba mieć naprawdę krzywo pod kopułą. Zerknęła na swoje ciało. Nie było na nim … praktycznie nic. Zarumieniła się i zasłoniła ręcznikiem, po czym wyszła posłusznie z ubraniami z łazienki.
Szybko ubrała się w jeansy, buty i sweter. Zdziwiło ją, że w ogóle zmieściła się w ubrania Lily. Przecież ta była od niej o wiele kształtniejsza. Przejrzała się w lustrze i palcami przeczesała włosy. Można powiedzieć, że była gotowa.
- Już możesz wyjść – Odpowiedziała trochę głośniej.

No cóż, Lilka czasami miałą naprawdę dziwne zachcianki. Garret usiadł na łóżku, ręką przeczesując mokre włosy. Korzystając z okazji szybko przebrał się w suche ubranie. Poczuł się znacznie lepiej. Kiedy Sue weszła do pokoju, chłopak spojrzał na nią z uśmiechem.
-Wyglądasz pięknie- powiedział, po czym podszedł do niej.
Czuł się naprawdę szczęśliwy. Zupełnie zignorował głos- przecież nikogo nie było w domu. A poza tym Garret nie był małym dzieckiem i potrafił zadbać o siebie i innych…
Chłopak objął Sue, ukrywając twarz w jej włosach. Najchętniej już nie puszczałby jej z objęć.

Dziwne? Chyba dzikie. To było lepsze słowo.
Dziwnie się czuła, ale dobrze jej było. Bardzo dobrze. Zapomniała o wszystkim, co było wcześniej. Nawet czuła się, jakby nie było tego wcześniejszego smutku, żalu, zasępienia …
Potrząsnęła delikatnie głową, wyrzucając z niej te wszystkie niepotrzebne rzeczy. Teraz była szczęśliwa, i to się liczyło. Po chwili przyszedł Garret.
- Już Ci coś mówiłam … - Bąknęła, rumieniąc się przy tym, oczywiście.
Znów zerknęła w lustro i westchnęła, przecierając policzek ręką, by zmyć resztkę tuszu do rzęs.
Po chwili poczuła, że ktoś ją przytula. Przytuliła Garret'a mocno, cmokając przy okazji jego policzek.
- Wiesz, że Cię kocham? ... – Szepnęła mu cicho do ucha, napawając się jego cudownym zapachem.

Garret zaśmiał się cicho. Przejechał dłonią delikatnie po twarzy Sue. Czuł na skórze ciepło. Uśmiechnął się do niej, unosząc ją delikatnie do góry. Usiadł na skraju łóżka, kładąc dziewczynę na swoich kolanach. Znowu „utonął” w jej włosach.
-Ja ciebie też- szepnął cicho, gładząc dziewczynę po ramionach.
Chłopak zupełnie zapomniał o tamtej sytuacji, kiedy o mało nie zabił Sue. Nie znaczyło to, że miał zamiar znowu tracić kontrolę. Teraz był rozważniejszy, jednak mimo to chciał cieszyć się chwilą.

Poczuła zimną dłoń na policzku. Zimna, ale delikatna. Po chwili natomiast poczuła, że siedzi Garret’owi na kolanach, i czuje jego dłonie na ramionach.
Sue też zapomniała o tej sytuacji. Jakby jej w ogóle nie było. Odwróciła się przodem do Garret’a i uśmiechnęła się delikatnie.
- Cieszę się niezmiernie – Odparła z uśmiechem.
Wszystko się cieszyło. Jej twarz oczy i … organizm. Wszystko. Po chwili chwyciła jego cudowną twarz w dłonie, przybliżyła się i cmoknęła w usta Garret’a tak delikatnie, jak to zrobiła wcześniej. Ale nie pamiętała o tym, ani trochę. Była szczęśliwa i … spokojna.

Wszystkie troski zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Garret zapomniał o wszystkich wątpliwościach, obawach. Mógł wreszcie w spokoju się cieszyć. Chociaż w głębi serca wciąż był na siebie zły. Zranił Ruby, chociaż wcale nie chciał tego zrobić. Jednak nie mógł nic na to poradzić. Podobno miłość jest ślepa.
Chłopak szeptał Sue do ucha słowa w niezrozumiałym języku. Mimo, ze dziewczyna nie miała prawa zrozumieć ich sensu, brzmiały jak piękna melodia. Gatter uśmiechnął się cicho, całując Sue w żuchwę. Znowu szepnął kilka niezrozumiałych słów, a po chwili całował jasnowłosą w usta. Przymknął oczy, rękoma obejmując ją. Starał się być ostrożny pamiętając jak krucha jest jego ukochana istota.
Radość znowu zagościła w miodowych oczach Garreta. Zdołał zapomnieć o troskach, znowu wierzył w to, ze wszystko może się jakoś ułożyć.

Nie zrozumiała nic z tego, co Garret jej wyszeptał do ucha. Później poczuła jego usta na swojej żuchwie. Po chwili zaś usłyszała te dziwne słowa, a później poczuła usta Garret’a na jej własnych. Zaczęła delikatnie oddawać mu pocałunki, mając splątane ręce na jego karku. Czuła, że się z nią delikatnie obchodzi i szczerze mówiąc, cieszyła się z tego powodu. Cieszyła się, że ktoś tak o nią dbał. Bowiem miała tylko swoją nieszczęsną i nienormalną ciotkę Shevon. Ach, byleby się ona o niczym nie dowiedziała bo … chyba by spędziła resztę życia w „Białym Domu” . Ale teraz nie była chwila przeznaczona dla ciotki.
Ręce Suellen delikatnie zsunęły się z szyi i zatrzymały na torsie Garret’a. Przywarła do niego mocniej i oderwała się na chwilę. Posłała mu promienny uśmiech pełen … tajemniczości, i wróciła do poprzedniej czynności.

Garret kochał jej uśmiech. Mógłby patrzeć na uradowana twarz Sue godzinami. Przez chwilę zastanawiał się czy to możliwe, by jasnowłosa była jego życiową partnerką? Nigdy o tym nie myślał, jednak spodziewał się, ze zakocha się w kimś, kogo zna znacznie dłużej. Bo ile tak naprawdę znał Sue? Trzy dni? Jemu to nie przeszkadzało, bardziej martwił się o dziewczynę. Jednak jakoś nie widział by ta krótka znajomość bardzo jej przeszkadzała.
Chłopak wplótł ręce we włosy Sue starając się, by nie sprawić jej przez przypadek bólu. Każda cząstka jego ciała cieszyła się z bliskości dziewczyny. Nie miał zamiaru wypuszczać jej z objęć. W jednej chwili pocałunki Garreta stały się bardziej zachłanne, jednak mimo to nie mniej czułe. Chłopak ostrożnie, nie przerywając pocałunku, ułożył dziewczynę na łóżku. Cały czas musiał uważać, była taka krucha. Mógł zrobić jej krzywdę, nawet nieświadomie.

Oczywiście, że Suellen chciała zostać jego życiową partnerką. Ale pierwsze musiałaby stać się tym, kim jest on. Przecież on by był wiecznie osiemnastolatkiem, a ona? Pomarszczyłaby się, zsiwiała i przytyła. Ugh! Wzdrygnęła się na samą myśl o swoim przyszłym wyglądzie. Teraz nie było czasu o tym myśleć, było zbyt pięknie, by to psuć, było zbyt cudownie.
Poczuła, że Garret wplótł jej we włosy palce, a jego pocałunki bardziej zachłanne. Nie została mu ani trochę dłużna, jej pocałunki były o wiele bardziej zachłanne, i o wiele bardziej czułe. Zaś jej ciało wręcz paliło od pożądania a teraz, gdy wręcz leżała na łóżku, było ogromne. Objęła mocno Garret’a, kładąc jedną nogę nad jego nogą. Okropnie rozpalona już była. I tym razem, nie pozwoli niczemu tego przerwać. Niczemu ani nikomu.

W tej chwili byli zupełnie jak ogień i lód- ciało Sue było rozgrzane, gdy Garret wciąż był lodowaty. Chłopak miała nadzieję, ze duża różnica temperatur nie przeszkadza zbytnio dziewczynie.
Chłopak przerwał na chwilę pocałunek, patrząc na dziewczynę z rozbawieniem. Pogładził ją delikatnie po policzku. Nie dopuszczał myśli, że Sue mogłaby się stać zimnym wampirem i na zawsze stracić różowe policzki, które Garret tak bardzo kochał.
Garret spojrzał na Sue z uśmiechem. Miał taki wielki skarb, a tak łatwo byłoby go stracić. To jasne, ze dla jasnowłosej bezpieczniejszym rozwiązaniem byłoby związanie się z jakimś normalnym, ludzkim chłopakiem, jednak chłopak denerwował się na sama myśl, ze ktoś inny mógłby trzymać Sue w objęciach.
Po chwili wampir znów wpił się w usta dziewczyny, jedna rękę kładąc jej delikatnie na brzuchu.

Nie, wręcz przeciwnie, pomagał jej chłód ciała Garret’a. Bo tak, to by już dawno musiałaby być bez ubrań, a i tak byłaby rozpalona.
Spojrzała na Garret’a, gdy przerwał pocałunek, a on się z niej śmiał! Obdarzyła go obrażonym spojrzeniem i poczuła jego dłoń na policzku. Ale ona natomiast mogłaby dla niego zrobić wszystko. Nawet … zmienić się w jego osobistą kaczuszkę do kąpieli. Parsknęła śmiechem na samą myśl o owej kaczuszce i odwzajemniła Garret’owi uśmiech, którym już wcześniej parsknęła.
Inny chłopak? Nie ma mowy. Nikomu innemu by nie dała nawet siebie dotknąć. Żadnemu innemu.
Tak jak Garret wpiła się w jego usta jeszcze bardziej i poczuła jego dłoń na brzuchu i zdziwiła się. Ale żeby na brzuchu? Była zdziwiona, ale w końcu leżeli obok siebie, więc swoją drugą dłoń wplotła mu we włosy. Ona, mimo iż na kruchą wyglądała, wcale taka nie była. Na pewno nie. No, może czasami.

Czasami nikt nie potrafił oprzeć się pokusie, dlatego Garret stopniowo kładł swoją dłoń coraz wyżej. Jednak robił to powoli, bez pośpiechu. Teraz było mu o wiele łatwiej się skupić, chociaż przyśpieszone krążenie mogliby sobie odpuścić. Mieli dużo czasu, po co było się śpieszyć?
Garret odgarnął włosy z czoła Sue, nie przerywając pocałunku. Nie chciał, by dziewczyna oddaliła się od niego nawet na milimetr. Co więcej, położył rękę na jej tali i przyciągnął jasnowłosą jeszcze bliżej siebie.
W głowie miał teraz pustkę. I nic więcej.

Była coraz bardziej rozpalona. Huczało jej w głowie, jakby wypiła kilkanaście butelek wysokoprocentowej wódki. Kilkanaście? Kilkaset! A nawet więcej. Znów pożądanie brało górowanie nad wszystkim innym. No, jeszcze było podniecenie, ale to dopiero co rosło, więc nie ma mowy o tymczasowym porównywaniu pożądania z podnieceniem.
Poczuła, że Garret przesuwa swoją dłoń, a ona mimowolnie przesunęła wolnym, delikatnym ruchem swoją nogę po nodze Garret’a. Poczuła też, że nie ma już na czole włosów.
Dalej oddawała zachłanne, uczuciowe i gorące pocałunki, łapiąc nosem jak najwięcej powietrza. Serce jej zaczęło dudnić w gardle. Poczuła też, że są bliżej siebie. Bezzwłocznie przełożyła dłoń z włosów Garret’a i zaczęła oby dwoma błądzić po jego plecach.
Ona zaś nie miała pustki. Miała pożądanie. I inne emocje z nim związane.

Nawet, gdyby ktoś groził mu śmiercią w męczarniach, nie potrafiłby zrezygnować z Sue. Chciał spędzić z nią resztę życia, opiekować się, być blisko dziewczyny.
Garret trafił ręką aż na plecy Sue. Sweter dziewczyny był już podwinięty do połowy, ukazując brzuch Sue. Garret przyłożył drugą rękę do policzka dziewczyny. Czuł, jak z każdą chwilą jej ciało oblewała coraz to nowa fala ciepła. Chłopak uśmiechnął się, jednak nie przerywał pocałunku. Już nic nie było w stanie odciągnąć go od ukochanej.

Poczuła, że już prawie jest bez białego swetra. Tak, tak, teraz już była pełna pożądania. Za pełna. Gdy tylko poczuła chłodną dłoń Garret’a, mruknęła, jak wtedy, w parku i wsadziła ręce pod jego czarną koszulkę i zaczęła błądzić po lodowatych, gładkich plecach.
Gotowała się wręcz niemiłosiernie a teraz, gdy już dotykała go swoim gołym brzuchem, wręcz była ogłupiała. Jakby ktoś rzucił na nią zaklęcie dezorientujące. Wpiła się mocniej w usta Garret’a i delikatnie pociągnęła jego dolną wargę.
Ogłupiała, po prostu.

Garret nie miał okazji doznać takie uczucia za czasów, gdy był jeszcze człowiekiem. Jednak widząc Sue był pewny, ze musiało to być niesamowitym uczuciem.
Chłopak, czując na plecach rozgrzane ręce dziewczyny uśmiechnął się. Przerwał na chwile pocałunek, „odklejając” ręce Sue od swoich pleców. Spojrzał na nią pytająco, jednak znał już odpowiedź. Ostrożnie ściągnął z niej sweter. A jeszcze chwile wcześniej proponował jej, by go założyła. Garret dmuchnął delikatnie w twarz Sue, uśmiechając się lekko. Jego oddech, jak zresztą całe ciało, był zimny. Dziewczyna była tak rozgrzana, ze chłopak dziwił się, iż na jej czole nie pojawiły się jeszcze krople potu.
Po chwili jednak wampir znowu wpił się w wargi dziewczyny.

Gdy tylko Garret pozbył się jej swetra, była okropnie rozgrzana. Dziwiło ją, że nie parzyła swoim ciałem chłopaka. Nigdy się tak nie czuła. W tejże chwili poczuła jego cudowny, świeży oddech. Ale jak widać, trzeba się było wysilić, by spowodować u niej owe krople na czole. Parsknęła po raz kolejny śmiechem. W dniu, w którym się pierwszy raz pocałowała, w tym samym się zakochała i na dodatek miała stracić nie powrotną cechę … Ale chciała. I to bardzo. Oni z Garret’em nawet się nie lubili. Od razu się zakochali. Zwinnymi paluszkami bez pytania pozbyła się czarnej koszulki Garret’a i z powrotem wpiła się w jego zimne, twarde a zarazem delikatne usta i przywarła mocno do niego ciałem. Chciała go czuć, słyszeć i mieć tylko dla siebie …
Strąciła ze swoich nóg delikatnie buty, nie odrywając się od swojego Lubego, nadal napierając jak najsilniej na niego ciałem. Był przeraźliwie zimny, twardy i dobrze zbudowany. Przycisnęła się jeszcze mocniej do niego, błądząc dłońmi po plecach. Fantazja, to ją tylko ogarniało.

Z każdą chwilą Garret pożądał Sue jeszcze bardziej. Chwycił jej twarz w dłonie, całując ja jeszcze namiętniej. Nie potrafił z niej zrezygnować. Wiedział jednak, że tym razem uda mu się utrzymać kontrolę nad swoim ciałem. W jednej chwili chłopak "odkleił" swoje wargi od Sue i zaczął obsypywać jej szyję pocałunkami. Garret uśmiechnął się pod nosem słysząc przyśpieszone bicie serca. Miał wręcz wrażenie, jakby stado konie przebiegło przez jego pokój.
Wampir objął czule Sue, nie przestajac całować jej szyi. Tym razem jego zachowanie nie było spontaniczne, a każdy ruch był przemyślany.