Klif

Ruby nieludzko szybko wsunęła sobie na szyję wisiorek i odepchnęła Lilkę od miejsca gdzie miał się rozbić chłopaczek. Nie chciała by jej się stała krzywda. Wyciągnęła w jego stronę ramiona licząc na jakiś cud... w sumie była po części ektoplazmatyczna. Złagodziłaby upadek, ale nic by się jej nie stało.
Posłała Lil ostrzegające spojrzenie.
,,Zostań tam!"

Zaśmiała się.
To nie pierwszy raz gdy Ruby zapomina o tym, że są wytrzymałymi wampirami a nie kruchymi ludźmi. Czasami jej zachowania były na prawdę zabawne.
- Przecież mi też nic by się nie stało. Ale jak jesteś taka chętna, to go ratuj - powiedziała patrząc na lecącego chłopaka.
Ile on tracił! Dla niego to były może dwie sekundy, żadnych przeżyć. Dopiero będąc wampirem można docenić prawdziwe walory życia.
Przypomniały jej się czasy gdy była nowo narodzoną i sama rzucała się z klifów. Tyle, że w jej przypadku przynosiło to znikome rezultaty.
Uśmiechnęła się pod nosem.

Wystarczyla chwila, a chłopak poczuł jak uderza o coś twardego i przeraźliwie zimnego. Odruchowo krzyknął z bólu. Był pewien, że to już koniec, że wreszcie zakonczył swoje życie na ziemi. Nic bardziej mylnego. W prawdzie czuł ból, jednak nie tonął. Unosił sie na wodzie. Przez chwile myślał, ze może uderzył w kamienie, jednak bał sie otworzyc oczy. Czego sie bał? Tego, że zobaczy morze, klif, ksieżyc. Tego, że będzie żył. Josh jęknął cicho.

Ruby jęknęła cicho czując ciepło krwi na swym policzku. Skaa.. skaleczył się?
-Lil.. -jęknęła cicho. Od krwi ją... mdliło.
Po prostu najnormalniej mdliło.
Spojrzała na nią zamglonymi oczyma szukając jakiejś pomocy,
czyżby kolejna właściwość bycia kawałkiem jaźni?
Znad obojczyka chłopaka sączyła się strużka krwi. Musiał skaleczyć się o jakąś skałę.
Był ciężki i przestraszony...
a ona miała ochotę uciec.

Krew...
Źrenice zmniejszyły jej się natychmiastowo. Nozdrza wypełniły się słodkim zapachem czerwonego płynu. Nawet nie zauważyła kiedy między zębami pojawiły się dwa bielutkie kły wypełnione jadem.
Nie jadła już chyba od tygodnia, może więcej. Jej oczy były całkowicie czarne.
Zanim Ruby zdążyła wykonać jakikolwiek ruch Lilka wyrwała chłopaka z jej rąk i wgryzła mu się w szyję.
Jej rozpalone gardło wypełnił płyn.
Ile to już lat nie piła ludzkiej krwi! Ile lat nie czuła tego wspaniałego, kojącego zmysły smaku!
Po chwili nie zostało już żadnej kropelki.
Dopiero teraz do jej głowy dotarł rozsądek.
Przerażona patrzyła na martwego chłopaka. Otworzyła szeroko usta i zaniosła się panicznym szlochem.
Zabiła go.
Ona go zabiła!

Chłopak wciąż nie otwierał oczu. Znowu słyszał kobiecy głos... oszalał? A moze... moze juz był w niebie? Kiedy Josh chciał otworzyć oczy, poczuł jak coś nim szarpneło. Zawył z bólu, keidy poczuł, jak cos wbija mu sie w szyję. Potem była tylko pustka. Czyli jednak umarł? Czuł, jak się unosi, a potem opada. Mial coraz mniej siły, tracił świadomość. Na końcu poczuł błogi spokój. Nie było już niczego.

Patrzyła na Lilkę przerażona. Ciało młodego szło właśnie na dno, w powietrzu unosił się odór krwi...
-Lil...ian? -jęnęła bezgłośnie czując jak jej się słabo robi.
Przecież Lilka... nigdy...
poruszyła ustami jak ryba łapiąca powietrze i podpłynęła do przyjaciółki.
Objęła ją milcząc.
Fale powoli je zniosły do brzegu,
stały na mieliźnie, Ruby drżąc, a Lil...

Szlochała jeszcze głośniej.
Jak mogła zrobić coś tak okropnego?! Jak mogła dać ponieść się instynktowi?! Była potworem. Potworem, którego nie powinno być na świecie.
Odepchnęła Ruby i uklęknęła.
Musiała się zabić. Musiała!
Tylko jak? Próbowała to zrobić już nie raz. Może jednak jest jakiś sposób?
Puściła się biegiem w las. Przyjaciółka nie miała szans jej dogonić.
Był jeden sposób na zabicie wampira.

-Liliaaaan! -zawyła, tak, zawyła i padła na mokry piach raniąc sobie kolana o setki muszelek.
W jej głowie pobrzmiewało tępe łkanie.
Wstała i ruszyła w stronę domu. Do Garreta. Tak.
On może ją znaleźć.

Jechała przez drogi Gloomsville a później Crestfallen z prędkością grubo przekraczającą górną granicę.
Nie wiedziała właściwie dlaczego aż tak kochała takiego typu przejażdżki. Biegnąc mogła pokonać trasę o wiele szybciej i sprawniej, jednak coś było w motocyklach, coś co ją urzekało.
Przejeżdżała ludziom w samochodach tuż przed maskami doprowadzając niektórych do stanu przedzawałowego i wsłuchiwała się w ich emocje. Strach, otępienie a później wściekłość i wystawianie środkowych palców przez szyby. Jakie to wszystko było nędzne i płytkie!
Kochała bawić się ludzkimi emocjami właściwie od początku swojego wampirzego życia. Obserwować jak się zmieniają albo samemu w nie ingerować. Najbardziej intrygowało ją to, że uczucia ludzi były powierzchowne, chociaż oni odczuwali to pewnie inaczej. W środku ziała pustka, pustynia z której żaden z nich nie zdawał sobie sprawy. Nie było wyjątków od tej reguły.
Wampiry odczuwały uczucia dogłębnie i wiele razy mocniej, dlatego ciężej było im się z nimi uporać. I ciężej je zmienić lub stłumić.
Zjechała z drogi i zatrzymała się tuż przed przepaścią klifu. Zeszła z motocykla i spojrzała w dół wręcz z nostalgią. Na miejsce, gdzie po raz pierwszy straciła kontrolę. Gdzie rozpoczął się jeden z krwawszych rozdziałów jej wiecznego życia.
Odprowadziła maszynę kawałek dalej i przysiadła na skraju wpatrując się w księżyc.

Sama nie wiedziała jak długo przemierzała lasy, polany itd. Polowałą kilka lub kilkanaście razy, nawet nie z chęci zaspokojenia głodu, a z samej chęci polowania i pozbawienia kogoś życia. Ale na szczęście Blond wampirzyca ograniczała się do samych bezdomnych, alkoholików i tego typu wartstwy społecznej. Cały czas niewiedziec czemu w uszach grała jej melodia, którą matka, a właściwie babka śpiewała jej jako kołysankę. Na jej twarzy nie widac było żadnych emocji. Biegła tak przed siebie i nagle wczuła znajomy jej już zapach - Lilian. Podążyła za słodką wampirzą wonią swojej nowej siostry aż dobiegła na klif, zatrzymała się za plecami dziewczyny i poprawiła kosmyki włosów opadające jej na twarz. - Cześć - powiedziała ukazując w delikatnym uśmiechu zaostrzone figlarne kiełki i wyłoniła się zza pleców dziewczyny stając po jej prawej stronie.

Poczuła Carrie już jakiś czas wcześniej i uśmiechnęła się. Zastanawiała się gdzie wampirzyca podziewała się tak długo. Po chwili siostra stała tuż za jej plecami. Odwróciła się do niej i spojrzała na nią zmęczonym, ale wesołym wzrokiem.
- Hej. Bałam się, że uciekłaś - powiedziała a na jej twarzy pojawił się uśmiech. Szczery, chociaż wyglądał na wymuszony.

- Nie, nie. Nic z tych rzeczy - powiedziała wciskając ręce w kieszenie jeans'ów, które o dziwio miały tylko małe kropelki krwi naprawej nogawce. Pieprzony pijak - chciałam tylk opoznac okolice i ... Zaspokoic pragnienie - na jej twarzy natomiast widniał tym razem szeroki uśmiech, który był szczery i na taki właśnie wyglądał. Zupełnie niepodobne do Carrie, ale jednak widocznie możliwe.- Jak Ruby? - zapytała patrząc na Lilian.

Westchnęła cicho.
- Dała za wygraną. Wyczułam, że pogodziła się z Garretem, więc od teraz wszystko będzie w porządku. Mam nadzieję - powiedziała i położyła się na trawie.
- Muszę coś zjeść, ale nie chce mi się stąd ruszać - mruknęła patrząc na blondynkę i zaśmiała się po chwili. Nostalgia powoli odchodziła.

- No to chociaż tyle dobrego - powiedziała i klapnęła na trawę. Oplotła ramionami kolana i wbiła wzrok w niebo. - W sumie to Ci się nie dziwię, bo tu jest... Wspaniale. Wiele lat żyje, ale niewiele takich miejsc widziałam - powiedziała i przejechała dłonią po trawie.