Klif

Była wściekła. I to bardzo. Miała ochotę wszystko rozsadzić. Była wykorzystana. I bezczelnie okłamana. Już nigdy więcej nie zaufa mężczyźnie. Nikomu ... Przez tego palanta straciła zaufanie do wszystkich. I serce. Była bezdusznym człowiekiem, bo dobrze wiedział, że jest krucha. Przez niego stała się pustą dziewką, która żyje na tym świecie dla nienawiści.
Przyjechała samochodem ciotki tu, do lasu. Wiedziała, że nikogo tu nie będzie, tylko ona sama. Nadal była wściekła na G ... na tego kogoś. Nawet jego imię jej przez myśl nie przechodziło. Jak można być takim obrzydliwym stworzeniem, żeby coś takiego zrobić? Dłonie miała ściśnięte w pięści a pod pachą grubą książkę, którą nosiła dziś cały dzień. Przeszła chyba z pół lasu, by znaleźć jakieś piękne miejsce. Wiedziała, że gdzieś , przy granicy lasu jest morze. Ciotka jej opowiadała o tym miejscu, nawet na tej plaży kiedyś były.
Szła dosłownie za szumem. Wiedziała, że to morze, więc dalej dreptała ze swoją zwichniętą nogą. Chciała chociaż raz zaszaleć. Popływać w morzu, choć nie umiała pływać . Albo nie, bo ten kretyn jakby ją znalazł, to by pomyślał , że to dla niego. Jasne! Od razu! Prychnęła.
Bolało ją, i to bardzo. Nigdy się tak nie czuła. Straciła wszystko. Serce, troskę, zaufanie, miłość ... Garret’a ... I to wszystko przez niego. Nawet się nie obejrzała, a promienie słońca zaczęły muskać jej twarz. Otwarła oczy i zamarła. Stała na wielkim klifie, którego wysokości nie było w stanie zmierzyć. Poczuła się, jakby była władcą świata. Ach, jak nie wiele brakowało człowiekowi do szczęścia ...
Nagle przyszedł jej do głowy pomysł. Oczy rozbłysły dziś po raz drugi pożądaniem, ale zupełnie innym. To było pożądanie adrenaliny. Lecz jak szybko ten pomysł jak szybko jej do głowy przyszedł tak samo szybko wyparował. Nie miała najmniejszego zamiaru tracić życia, żeby skoczyć sobie dla adrenaliny z klifu. Usiadła w cieniu, aczkolwiek najbliżej brzegu klifu na wielkim głazie i zaczęła czytać książkę. Jej pomysły czasami były nienormalne.

Biegła, ile sił w nogach przez las. Postanowiła zostawić Ruby i Garreta samych, niech sobie wszystko na spokojnie powyjaśniają. Nie miała prawa wtrącać się w to wszystko. Gdzieś w oddali usłyszała delikatny szum morza. Była już tak blisko Crestfallen? Podczas biegu zawsze się zapominała, nie musiała o niczym myśleć. Wybiegła zza drzew a jej oczom ukazał się wspaniały widok. Morze. Na świecie nie było niczego piękniejszego. Stała na swoim ulubionym klifie, potrafiła przebywać tutaj godzinami. Nikt właściwie o tym nie wiedział.
Dopiero teraz poczuła znajomą woń jakiegoś człowieka. Jakaś znajoma woń. Lilian zawsze miała wspaniałą pamięć do zapachów. Zobaczyła tą dziewczynę, która miała stać się obiadem Ruby. Dobrze było wiedzieć, że jeszcze żyje.
To wspaniała okazja, żeby przetestować swój dar. - pomyślała.
Zazwyczaj nie spotykała się ponownie z osobami, którym wymazała pamięć. Nie wiedziała czy wspomnienia mogą wrócić. Ruszyła człowieczym tempem w kierunku dziewczyny.
- Hej - powiedziała gdy znalazła się tuż obok niej.

Pożerała tekst książki w niesamowitym tempie. To było jej oderwanie się od świata, rzeczywistości. Szum morza uspakajał napiętą atmosferę w jej ciele, a śpiew ptaków łagodził ból. Wyprostowała się na chwilę.
Wiatr wiał jej prosto w twarz, delikatnie przeczesując pasemka zwisające z koka. Po chwili usłyszałam szelest i ujrzałam dziewczynę.
- H.hej - Odparła ze zdziwieniem.
Była prawie pewna, że skądś zna tą dziewczynę. Była tego pewna, jak swoich ... Ehm. Uczuć. Spuściła na chwilę głowę, po czym z powrotem ją uniosła i posłała dziewczynie śnieżnobiały uśmiech. Poklepała kamień na którym siedziała, zapraszając dziewczynę, by usiadła obok niej. Przyjrzała jej się badawczo.
- Suellen Ildsel - Podała jej rękę i znów się delikatnie uśmiechnęła.
Była doskonałą aktorką. Umiała ukrywać swoje uczucia, gdy tego potrzebowała. I dobrze.

Ale przed Lilką i jej darem niczego nie ukryłby nawet najlepszy aktor. Wyczuła złość, sfrustrowanie, smutek i żal. Tak jakby dziewczyna pokłóciła się z kimś bardzo dla niej ważnym. Postanowiła zadziałać. Uspokoiła ją a negatywne uczucia zastąpiła radością. Uśmiechnęła się promiennie do dziewczyny i usiadła obok niej na kamieniu.
- Lilian Green. Miło mi poznać. - powiedziała.
Widząc, że dziewczyna jej się uważnie przygląda nabrała podejrzeń. Czyżby pamiętała coś z tamtego zdarzenia?

Tak, trudno było ukryć jak się źle czuła. Była bez serca. Zostało wykorzystane, a potem brutalnie wyrwane.
Westchnęła głośno i spojrzała na morze. Fale spokojnie odbijały się od starych, powyrywanych drzew, klifów i kończyły się na plaży. Woda była lazurowa i przejrzysta, mewy skrzeczały nad wodą, za każdym razem, gdy widziały rybę. Wiatr był świeży, ale nie lodowaty. Ciepły, ale nie gorący. Liście drzew kołysały się rytmicznie, a ptaki spokojnie ćwierkały.
Sukienka Suellen brudna delikatnie od krwi, w ogóle nie dawała po sobie tego dawać. Delikatnie falowała razem z wiatrem, tak jak pojedyncze pasemka jej włosów. Spojrzała znów na dziewczynę. Była pewna, że ją skądś zna. Jak usłyszała jej imię, niewidzialnie się wzdrygnęła. Sama chciałaby wiedzieć, czemu tak się stało. Przekręciła delikatnie głowę w bok i zmierzyła dziewczynę szafirowym spojrzeniem. Miała niezwykle bladą cerę i niezwykle kontrastujące z nią czarne włosy, które się wręcz odcinały od karnacji. Czemu, gdy poznawała za każdym razem dziewczynę, ona była taka śliczna? Ba, śliczna to mało powiedziane. Była wręcz cudowna. Westchnęła i spojrzała w morze. Uśmiechnęła się.
- Mnie Ciebie też miło poznać – Odpowiedziała ze spokojem w głosie. Była już całkowicie spokojna, aczkolwiek jej smutku i złamanego serca nic ani nikt nie mógł naprawić. No, może była taka jedna osoba ...
Nagle poczuła niepohamowaną radość. Uśmiechnęła się nawet szeroko, aczkolwiek czuła w sobie niepokój. Ale czemu, nie miała pojęcia.

Podziałało, jednak dziewczyna dalej odczuwała niepokój. Musiała być na prawdę bardzo zła. Ciekawe tylko kto złamał jej serce?
- Co to za powieść? - zapytała wskazując na książkę, którą Sue trzymała w rękach. - Przepraszam, że przerwałam czytanie.
Dokładnie lustrowała jej zachowanie i nastroje. Widać było, że kojarzy jej twarz, imię również, ale nie może sobie przypomnieć skąd. Oznaczałoby to, że jakiś bodziec mógłby przywrócić jej pamięć. Lilka zasępiła się i spojrzała na szare morze. Czarne chmury, który pokrywały niebo i ograniczały dostęp promieni słonecznych powodowało, że woda miała kolor bardziej zbliżony do czarnego niż szmaragdowego.
Jej dar nie był tak doskonały, jak jej się dotychczas wydawało. Pamięć mogła wrócić, a osoby z silną osobowością mogły mu się przeciwstawić, tak jak to było z Ruby. Dobrze chociaż, że zmienianie nastrojów funkcjonowało bez zarzutu.
Zobaczyła plamy krwi na sukience. Wyczuła już wcześniej jej delikatny zapach, jednak nie przeszkadzało jej to ani trochę. Polowała po drodze, a jej oczy mieniły się płynnym złotem.

Spojrzała szybko na dziewczynę, a zaraz później na tekst w środku opasłego tomiska. Dopiero teraz coś w niej drgnęło, gdy przeczytała owy tekst. Wydawał jej się taki ... bliski. Książka była o wampirach. Tak, wariatka, ale ta książka była z jej wszystkich ulubionych gatunków ułożona. Przygodowo - Fantastyczno - Romantyczna. Zatrzymała się na chwilę przy tekście, który przeczytała. Blada cera, złote oczy, cudowny zapach i kły ... Zamarła. Spojrzała kątem oka na Lily. Blada cera, złote oczy i niezwykła uroda. Wybałuszyła delikatnie oczy i potrząsnęła głową. To przecież jakieś chore! Książka jest fantastyczna, a ona za dużo się takich naczytała. Ale jakim cudem opis tak doskonale pasował do osoby siedzącej tuż obok?
Wzdrygnęła się. Zaznaczając palcem miejsce, w którym była, chciała coś sprawdzić. A mianowicie reakcje Lily na jej odpowiedź. Spojrzała na nią badawczo.
- o Wampirach – Odpowiedziała spokojnie, ale z ogromną ciekawością na reakcję Lilian.
- Nie szkodzi – Dodała po chwili.
Cóż, Sue nie ukrywała, że polubiła dziewczynę. Właściwie odkąd ją tylko ujrzała poczuła do niej sympatię. Ale zdziwiło ją tylko to, że dziewczyna zjawiła się bezszelestnie, i była niesamowicie podobna do ... Garret’a. Przełknęła głośno ślinę. Nie mogła o nim myśleć w kółko. Potrząsnęła delikatnie głową, w geście wyrzucenia z niej ponurych myśli i posłała Lily uśmiech.
- A Ty lubisz czytać? – Spytała, z czystej ciekawości.

Przeraziła się. Cholernie się przeraziła. Cała saga została napisana w ten sposób, że ludzie nigdy nie kojarzyli sobie ich wyglądu z opisami z książki. Więc jakim cudem ta dziewczyna na to wpadła?! Jedną z wampirzych zalet było to, że emocje ukrywało się perfekcyjnie. Twarz dziewczyny nawet nie drgnęła, po chwili pojawił się na niej promienny uśmiech.
- "Zmierzch"? Czytałam, świetna książka. Ciekawa jestem tylko, kto mógł wymyślić tak niestworzone rzeczy. Autorka musi mieć na prawdę ogromną wyobraźnię - powiedziała spokojnie. W tym momencie nie mogła pozwolić sobie na żaden błąd. Sue nie mogła się niczego domyśleć!
- Uwielbiam. Potrafię czytać całymi godzinami. - uważnie dobierała słowa, żeby przypadkiem nie palnąć czegoś głupiego. Delikatny uśmiech nie schodził jej z twarzy.

Zdziwiła się. I to cholernie. Spojrzała zdziwionym spojrzeniem na Lilian, a później zaś wbiła wzrok w swoje nogi. A dokładniej w swoje kolano. Które tak niedawno było czule pieszczone... Przeklęła się w duchu. Zaczęła rozwiązywać tą ciekawą zagadkę. Kto jak kto, ale ona tak łatwo nie odpuści.
- Tak, według mnie to też świetna książka. A wyobraźnię to musiała mieć chyba lepszą od mojej – Odpowiedziała, drwiąc z własnej siebie.
Tak, Sue miała ogromną wyobraźnie. Jak można być tak bezmyślnym, i wygląd wampira z fantastycznej książki porównać do realnej osoby? Prychnęła. Powinna zacząć się leczyć. I to w specjalistycznej klinice. Albo najwyżej skończy jak Ludwik , i będą razem żebrali. Nawet jej się ten pomysł spodobał. W dzień nic nie robić i cieszyć się byle czym, w nocy zaś spać pod gołym niebem. Uśmiechnęła się sama do siebie. Ale czemu ten opis wampira tak perfekcyjnie pasuje do wyglądu Lily? Nie, to głupi pomysł. Ale tak szybko sobie nie odpuści Sue tego ciekawego zbiegu okoliczności. Odłożyła książkę na bok i oparła ręce z tyłu, na kamieniu.
- Tak, ja też mogłabym czytać całe wieki. – Odpowiedziała.
Była szczęśliwa, że nie była teraz sama, właśnie potrzebowała towarzystwa. Spojrzała w górę w niebo i ją olśniło. Dzisiaj coś strasznie często miewa te olśnienia, prawda?
- I jeszcze mogę w kółko grać na moim flecie – Dodała szybko.
Ale nie mogła się pogodzić z myślą, że postać z książki jest po prostu podobna do Lily. I Garret’a. I tej ... Ruby. Wszyscy nieziemsko piękni, mają złote oczy, a Garret nawet pokazał jej dzisiaj swoje kły ... Brr! Na samo wspomnienie otrzepała się i spojrzała przed siebie.

Odetchnęła w duchu. Ze wszystkich emocji, które wyczuła wywnioskowała, że dziewczyna nie może uwierzyć w swoje pomysły. I całe szczęście! Powinna teraz jak najszybciej zejść jej z oczu, żeby przypadkiem nie zaczęła się czegoś domyślać. Taki jeden mały człowiek mógł wprowadzić wiele komplikacji. Trzeba by ją było zabić... lub zamienić wampira.
Lilian przymknęła oczy. Nie, nigdy w życiu nie pozwoliłaby na przemianę. Odebranie komuś życia, duszy i skazanie na wieczność to była najgorsza kara. Najgorsza ze wszystkich możliwych. Nawet zesłanie do piekła nie było na tak okrutne, o ile oczywiście takowe istniało.
- Grasz na flecie? Ja na pianinie, to moja największa pasja - powiedziała i uśmiechnęła się.
Sue wzbudziła w niej jakąś sympatię, wspaniale jej się z nią rozmawiało. Mogła chociaż na chwilę zapomnieć o całej sprawie z Ruby. Do tego wiedziała, że jej zniknięcie spowodowałoby nagły przypływ negatywnych emocji. Nie, nie mogła zostawić dziewczyny w tym momencie. Musiała tylko bardzo, ale to bardzo uważać.
Nagle wyczuła dziwne zaniepokojenie i strach. Czyżby jakieś wspomnienie wywołało u niej takie emocje? Żałowała, że nie może czytać w myślach, byłoby o wiele prościej.

Spojrzała po raz kolejny na Lily, lecz ta teraz miała zamknięte powieki. Ciekawe, o czym myślała. Ale ... nie to teraz było ważne. Jak tylko wróci do domu, musi poszukać informacji o wampirach. A chociażby w ogromniej bibliotece, która ma pewne z tysiąc lat.
- Tak, kocham grać na flecie – Odparła, z czerwonymi policzkami.
Dobrze się czuła. Jakby była ... zaczarowana. Uśmiechnęła się wpierw do siebie, a później posłała ten sam uśmiech Lilian.
- Lubisz grać na pianinie? To cudowne. Melodia wychodząca spod jego klawiszy jest taka ... magiczna – Ostatnie słowo wręcz wyszeptała.
Była zaniepokojona. A jeśli oni naprawdę są wampirami? I to takimi z krwi i kości? Spojrzała na swoje dłonie, a później zerknęła na dłonie Lily. Dłonie Suellen mimo iż okropnie blade, przy dłoniach Lilian były wręcz śniade. Wykrzywiła niewidocznie usta i wsadziła dłonie pod pachy i zaczęła cieszyć się świeżym powietrzem, które było nie odstąpionym elementem pogody w Gloomsville jak i w Cresfallen. Te obie miejscowości były równie magiczne, co szkoła, do której uczęszczał słynny, książkowy Harry Potter.

Znów skorzystała ze swojego daru niwelując zaniepokojenie Sue. Było coraz gorzej. Musiała użyć jakiejś innej techniki, która sprawi, że dziewczyna porzuci swoje jakże trafne przypuszczenia. Patrzyła na morze dalej milcząc. A może po prostu jej powiedzieć? Nie musiałaby się aż tak gimnastykować.
Nie. To nie był dobry pomysł.
- Myślisz, że wampiry istnieją? - zapytała po chwili milczenia. Chciała sprawdzić reakcję dziewczyny na te słowa.
Zaczęła się zastanawiać co się stało z Ruby. Czyżby Garret zranił ją aż tak bardzo? I co to był za dziwny kaszel, krew? Wyglądało to na gruźlicę. Ale wampiry nie chorują!
Spojrzała na dziewczynę. Czy to możliwe, że mogła być w to zamieszana? Nie widziała chłopaka od tamtego wypadku, możliwe, że był cały czas z nią. Potem dał w jakiś sposób do zrozumienia Ruby, że jej nie kocha. Po tym wypadku zrobił to samo z Suellen jeszcze bardziej wszystko komplikując. Wszystko układało się do kupy.
Czyli, że gdyby ona domyśliłaby się czegokolwiek, wszystko pogmatwałoby się jeszcze bardziej, niż teraz. Lilka nie mogła na to pozwolić.
Nagle zauważyła, że przez to całe zastanawianie się, przestała oddychać. Cholera! A miała nie popełnić żadnego błędu! Wzięła głęboki wdech i wypuściła powietrze. Mogła tylko mieć nadzieję, że Sue niczego nie zauważyła. Inaczej będzie musiała znaleźć jakąś wymówkę. I to dobrą.

Spojrzała zdziwiona na dziewczynę. Zupełnie się takiego pytania nie spodziewała.
Położyła dłonie na swojej sukience, układając je w koszyczek. Strasznie to pytanie zbiło ją z tropu.
- Nie wiem ... Wydaje mi się, że one istnieją. Bo przecież żaden normalny człowiek nie pachnie jak Gar... – Zamarła.
Cudownie! Jeszcze tylko jego brakowało wplątać. Ciężko westchnęła i żeby odwrócić uwagę od swojej jakże udanej wypowiedzi, posłała Lily uśmiech. To było jedyne, co jej teraz na myśl przychodziło. A było to spowodowane usilną próbą wyrzucenia z głowy Garret’a. Znała go ledwie drugi dzień, ba nawet półtorej dnia, a już go pokochała. Ludzie są głupcami. Lepiej było się urodzić rybą albo wolnym ptakiem. Tak, to była o wiele lepsza opcja, niż urodzić się Suellen Ildsell. Bo ta oto dziewoja mimo iż ładna, to głupia i darząca wszystkich w koło potężnym uczuciem. Ale pewnie jej się zdawało. Pewnie to było tylko zauroczenie. Ale jednak była wiele razy zauroczona, teraz się czuła zupełnie inaczej ...
Spojrzała na Lily. Boże, ona nie oddychała! Co raz bardziej postać książkowa pasowała do Lily ...
- Jakim cudem udało Ci się nie oddychać - Spytała przestraszona delikatnie.
Przygryzła dolną wargę i zaczęła szukać jakichś realnych faktów, żeby wytłumaczyć sobie kły u Garret’a. Pewnie kupił sobie plastikowe i na żarty przykleił. Szkoda tylko, że ona taka naiwna nie była, żeby w to uwierzyć ...

Czyli jednak miała rację, co do Garreta. Sue była bliższa poznania prawdy niż jej się wydawało. Dużo bliższa.
- A mi się wydaje, że wampiry nie istnieją. A może ten cały chłopak używa jakichś perfum? - zapytała całkowicie spokojnie z uśmiechem na twarzy. Postanowiła udawać, że nie ma pojęcia o jakiego chłopaka chodzi. Grunt to opanowanie.
Tylko co ona zrobi gdy Suellen się dowie? To wszystko skomplikuje sprawy cztery razy bardziej. Nie wiedziała jak wampir miał zamiar rozegrać sprawy z dziewczynami, ale uświadomiona Sue raczej mu w tym nie pomoże. Lilka spojrzała na spokojną wodę.
Gdy dziewczyna zadała pytanie wampirzyca zamarła.
- Wstrzymałam oddech - powiedziała i uśmiechnęła się promiennie. - Nabrałam cię!
Tak. Obróci to wszystko w głupi żart.
- Nie myślałam, że się przestraszysz. Czyżbyś myślała, że jestem wampirem? - zapytała z rozbawieniem.

Prychnęła. I to dość głośno. Może to zbyt miło nie zabrzmiało, ale po prostu się nie mogła powstrzymać.
- Nie, to na pewno nie perfumy. Ten zapach był zbyt ... magiczny ... by był kupiony – Odparła spokojnie z naciskiem na słowo „magiczny”.
Założyła nogę na nogę i wzięła w siebie dużo powietrza. Ale dlaczego Lily przed chwilą wyglądała jak ... wam ... jak trup? Przecież to nienormalne, nikt nie umie tak długo wstrzymać oddechu! Wywróciła oczami, aczkolwiek zawtórowała śmiechem Lilian.
- Wstrzymałaś oddech? – Spytała z niedowierzaniem – Na tak długo? – Nie, to było wręcz niedorzeczne, Sue nie była naiwna, choć na taką pewnie czasami wyglądała.
Słysząc pytanie dziewczyny zastygła. Nie spodziewała się takiego zbiegu okoliczności, a raczej zadania takiego pytania. To chyba ona powinna jej się o to spytać.
- Nie, nie wystraszyłam się, ale raczej zdziwiłam – Odpowiedziała pogodnym tonem, lecz po chwili namysłu dodała:
- Wiesz, mam podstawę tak myśleć. W końcu nie dość, że na niego wyglądasz, to jeszcze się zachowujesz – Poważnie to zabrzmiało.
Świdrowała Lilian przez chwilę spojrzeniem, lecz po chwili się promiennie uśmiechnęła.

- Skąd wiesz? Może jednak? - powiedziała. - Teraz produkują takie perfumy, że szczęka opada.
Powiedziała. Miała ogromną nadzieję, że dziewczyna łyknie haczyk. I niczego się nie domyśli.
- Pływam prawie zawodowo. Potrafię wstrzymywać oddech na naprawdę długi czas - powiedziała i uśmiechnęła się. Miała już dość tego kłamania i wymyślania wymówek.
Zaczęła się melodyjnie śmiać.
- Tak. Uważaj bo zaraz cię zjem. - odparła z rozbawieniem. - Wampiry nie istnieją! Boże, co takie książki robią z ludźmi! - powiedziała i teatralnie wywróciła oczami. Po chwili uśmiechnęła się przyjaźnie.
Sue się nie dowie. Na pewno się nie dowie!

Cóż, spojrzała zniesmaczoną miną na dziewczynę. Czuła, że ona coś kręci. Ale żeby dać jej tą świadomość, westchnęła.
- Hmm, może faktycznie masz racje. Pewnie kupił je gdzieś w Europie – Odparła, a raczej skłamała z uśmiechem na twarzy.
Tak, wybrała dobrą minę, do złej gry. Zdziwiła się, że Lily zaczęła się głośno śmiać. Jej głos był taki cudowny, piękny a śmiech był nie do opisania. Westchnęła po raz kolejny z zazdrości.
- Nie, raczej nie, nie jestem smaczna – Odpowiedziała, dławiąc się śmiechem. – E tam, ja tam wolę w nie wierzyć. A już zwłaszcza gdy zobaczyłam kł ...- I po raz kolejny zastygła. Nie no, bez przesady! Nie mogła wszystkiego wypaplać. Odwróciła wzrok i zaczęła się delikatnie śmiać.
Załóżmy, że nic nie powiedziała, o.

Wiedziała, że nie udało jej się przekonać dziewczyny. Ale powoli, powoli i jej przypuszczenia same ją opuszczą. W końcu sama uzna to za zbyt nieprawdopodobne.
Uśmiech zszedł jej z twarzy.
- Jakiej Europie? Jakie kły? - zapytała wyraźnie zdenerwowana. Czyżby pamiętała coś z tamtego wydarzenia w parku? Nie to było niemożliwe.
A może Garret pokazał jej kły przez przypadek? Tylko, że wtedy dziewczyna nie siedziałaby tu koło niej! Dopiero teraz zrozumiała upartość Sue. Miała ku temu na prawdę porządne podstawy.
Po chwili uśmiechnęła się przyjaźnie. Grunt to opanowanie.

Być może ją kiedyś opuszczą, ale pierwsze musiała coś zrobić ...
Zauważyła, że Lil już się nie uśmiecha. Zakłopotała się. I to dość trochę.
- Nie wiem, tak mi się powiedziało – Odparła. No, to z Europą to był kompletny przypadek. – Ja wcale nie powiedziałam kły. – Wywijała się.
Czy naprawdę tak wszystko zawsze musiała wypaplać? Zaczęła nerwowo potrząsać nogami. Tak, dobrze pamiętała sytuacje, kiedy ujrzała te ... k. kły. Naprawdę, to był najgorszy dzień w jej życiu. I dalej go pamiętała. Nigdy nie zapomni. Westchnęła i wstała.
- T.to może ja już pójdę – Wyjąkała. Zabrała ze skały książkę i nadal, usilnie myśląc nad sprawą ... Wampirów udała się do samochodu, a później gdzie tylko ją rozsądek zaniesie.

- Dobrze, do zobaczenia. - powiedziała dalej się uśmiechając.
Lilian jeszcze długo słyszała warkot silnika. Jeszcze nigdy, przez te wszystkie lata nie była w takiej sytuacji. Mogła mieć tylko nadzieję, że Sue o wszystkim zapomni. Nie mogła użyć swojego daru po raz drugi w tak krótkim czasie. Takie ograniczenie. Za kilka tygodni będzie mogła spokojnie wymazać jej pamięć. A teraz trzeba będzie się męczyć.
Puściła się w las najszybciej jak mogła. Podczas biegu nie musiała myśleć, nie musiała się martwić. Była wolna.

Krwisowłosy anioł rozpaczy targnął się na swoje życie skacząc do morza z klifu...
Nie!
Chwile... co się dzieje? Jak ja... się tu znalazłam?
Rebeka R. Gone spojrzała na swoje dłonie zdziwiona. Były dziwnie niewyraźne... po za tym wciąż czuła, że jest w zoo z chłopcem... a może... może Lilian będzie wiedziała o co tu chodzi.
Wymówiła cicho jej imię... nie usłyszała go?
Powtórzyła głośniej. Ciche il... doszło do jej uszu.
A wogóle to gdzie ona stoi?
Hm? Klif? Przecież... tylko myślała o tym całym morzu... ale skoro już tu stoi...
postąpiła krok naprzód. I kolejny... i pół opierając się połową stopy na klifie...
i... ostatni krok...

Powolnym krokiem szła przez las. Dzisiaj wyjątkowo rozkoszowała się tak powolnym tempem, choć zawsze strasznie ją to denerwowało. Błądziła między drzewami czekając na zapadnięcie zmierzchu. To była szczególna dla niej chwila, przywołująca wiele wspaniałych wspomnień. Które przynosiły ze sobą ból.
Gdy zrobiło się ciemno wampirzyca skierowała się na klif. Kochała to miejsce, na prawdę je kochała. I sama właściwie nie wiedziała dlaczego. Wyszła na otwartą przestrzeń, a w jej twarz uderzyła ściana orzeźwiającego wiatru. Przymknęła powieki i uśmiechnęła się lekko.
Była całkowicie wyprana z jakichkolwiek uczuć. Dosłownie. Nic nie było wyprowadzić jej z równowagi, nad niczym się nie zastanawiała. No, może nad jednym tematem. Tylko jednym.
Czy ona już zawsze miała być nieszczęśliwa, po utracie tamtej miłości? Czy już zawsze miała udawać, że z nią wszystko wszystko w porządku? Czy zawsze będzie musiała rozwiązywać problemy innych? I czy już nigdy się nie zakocha?
Wiatr przyniósł ze sobą zapach Ruby, przerywając tym samym jej rozmyślania. Zobaczyła dziewczynę stojącą na skraju klifu. Nie wiedziała czy dziewczyna chciałaby z nią rozmawiać więc zatrzymała się w połowie drogi. Jeżeli wampirzyca chciałaby skoczyć, na pewno zdążyłaby ją złapać.

Nagle wyłapała znajomy zapach. Odwróciła się i pomachała Lilce z uśmiechem, a potem jak gdyby nigdy nic obróciła się stąpając jedną stopą w pustkę i ruszyła do przyjaciółki z dziwnym uśmiechem.
-Liiiliaaan! -pisnęła rzucając się na nią i... poczuła jak trafia na samo powietrze... przewróciła się obracając do niej ze zdziwieniem.
-Lili! -pisnęła.
-Coś dziwnego się stało!

Uśmiechnęła się tak wesoło jak tylko była w stanie, jednak i tak wyszło to strasznie bezbarwnie. Podeszła do niej i chwyciła jej rękę, która dziwnie rozlała się w jej dłoni.
- Aha. Jesteś tutaj tylko jaźnią? - zapytała retorycznie.
Spojrzała na Ruby, która wyglądała na wesołą. Jednak w głębi duszy czuła ogromny smutek, żal i boleść, wyraźnie to wyczuwała.
- Dziwnego? - zapytała. Nie wiedziała czy chodzi jej o ten wiatr, czy sytuację w której się znalazła. Postanowiła poczekać na odpowiedź.