Klif

-No... z reguły nie przepływam przez przyjaciół. -odpowiedziała nad wyraz wesoło. Tak.. Tak Ruby, Nie Myśl. Odetnij się od tego wszystkiego.
Spojrzała na nią z bezbarwnym uśmiechem.
Jedno oko miała czerwone a drugie brudno zielone...
przymknęła je ciesząc się jak mała dziewczynka z odkrycia jakiejś fajnej zabawy dotychczas dla niej nieosiągalnej.

- To musi być ciekawe doświadczenie. - powiedziała i uśmiechnęła się lekko.
Spojrzała ze zdziwieniem na oczy dziewczyny.
- Jakiś taki dziwny ten zielony. Poza tym soczewki zazwyczaj nosi się dwie, a nie jedną. I pamiętaj, że one po jakimś czasie znikają, uważaj, żeby jakiś człowiek tego nie zauważył - powiedziała.
Spojrzała na wodę, która dalej miała brudnoszary kolor.

Zmarszyła lekko brwi.
-Mam za czerwone oczy. Stąd ta brudna zieleń... i wogóle jak to znikają? -spytała sceptycznie -wydawało mi się, że są po prostu małymi krążkami jakiegoś dziwnego świństwa, ale nigdy nie słyszałam, by komukolwiek znikały.
Poruszyła od niechcenia palcami. Wydawały się mniej niecielesne. Delikatnie uniosła dłoń i wycelowała palcem w ramię Lilian... ciekawe... delikatnie dotknęła jej skóry palcem.
Wciąż ,,prześwitywała."
-To tak zawsze będzie? -spytała. W końcu Lil wiedziała wszystko o wampirach. A bynajmniej o niebo więcej niż ona..

Westchnęła. Nie lubiła udzielać wykładów.
- Jad w naszych oczach roztapia soczewki po około czterech godzinach. Dlatego przy ludziach musisz się bardzo pilnować - powiedziała.
Spojrzała na palec Ruby, który przeszedł przez jej ramię. Uśmiechnęła się lekko, to było na prawdę dziwne uczucie.
- Tak. Tylko w jednym wcieleniu możesz być cielesna - powiedziała. - To ty powinnaś wiedzieć więcej o swoim darze niż ja, prawda? - uśmiechnęła się.
Chciała zapytać wampirzycę o kilka rzeczy, jednak postanowiła odłożyć to na później. Nie chciała psuć jej teraz w miarę dobrego humoru, ani niczego przypominać.

Naburmuszyła się lekko.
-Mogłabym... gdybym miała ten dar więcej niż od pięciu minut.
Posmutniała trochę - zresztą... nawet jeśli znasz coś lub kogoś od pięciu miesięcy czy nawet dłużej nie możesz przewidzieć jego zachowań. -szepnęła.
Po chwili otrząsnęła się lekko.
-A wogóle... to zobacz co znalazłam! -wyjęła z kieszeni drobne puzderko i wręczyła jej je ostrożnie jakby było jej największym skarbem.
W środku Lilka mogła znaleźć srebrny medalion z drobnym kluczykiem jak w pozytywce.
Musiał być naprawdę stary. Z jednej ze stron miał drobne zapięcie, niestety zbyt zardzewiałe, by Ruby ryzykowała otwarcie go bez zniszczenia wisiorka.

Postanowiła nie zareagować na tamte słowa, dla Ruby było jeszcze za wcześnie na rozmowę. Wzięła ostrożnie puzderko do ręki i przyjrzała mu się dokładnie.
- Gdzie to znalazłaś? - zapytała.

Podeszła do krawędzi i wskazała piaszczyste klify.
-Tam było. -powiedziała z łagodnym uśmiechem.
I znalazła to całkiem niedawno... zresztą... czy u nas istnieje coś takiego jak odległa przeszłość?
Nagle uświadomiła sobie jedno...
przecież jeśli nic nas nie zabije będziemy przy końcu świata...
przecież to bezsensu!
-Fale musiały to znieść na brzeg. -dodała po chwili.

Podeszła do niej i spojrzała na wskazywane przez nią miejsce.
- Ciekawe. - powiedziała. Rzadko kiedy morze wyrzuca coś na swoje brzegi. Dopiero co coś tak cennego.
Lilka. Podeszła jeszcze bliżej stojąc na lądzie już tylko piętami. Wpatrywała się w szarość wody.
- Popływałabym - Nie często nachodziła ją chęć na pływanie. Ale dzisiaj nie czuła się tak jak zwykle.

-Więc na co czekasz? -uśmiechnęła się lekko.
-Skacz.

- Popływasz ze mną? - zapytała i uśmiechnęła się lekko.
Już tak dawno nie pływała. I tak dawno nie skakała z żadnego klifu.
- Czy zostajesz tutaj?

Uśmiechnęła się i w odpowiedzi rzuciła się z klifu.

Skoczyła zaraz za nią i przypomniała sobie dlaczego tak to uwielbiała. Jako wampir widziała wszystko dokładnie, spadała bardzo powoli. Obróciła się kilka razy w powietrzu rozkoszując się słupem powietrza, który otulał jej ciało i wplątywał się w czarne włosy.
Wpadła do wody. Uśmiechnęła się błogo czując na skórze łaskotanie bąbelków. Otworzyła oczy i zaśmiała się wypuszczając z ust bańki powietrza. Tak dawno nie oglądała tego widoku! Wszystko było kolorowe i piękne, piasek, ryby, wodorosty.
Czarna czupryna tańczyła teraz na wszystkie strony, tak samo jak włosy Ruby. Znów się zaśmiała i podpłynęła do dziewczyny.
Ten skok wprawił ją w zaskakująco dobry nastrój jednak gdzieś w głębi serca dalej czuła ziejącą pustkę.

Schwyciła ją za dłonie uśmiechając się słodko.
Ich włosy targane wodą wyglądały jak słodkie aureole, ta hebanowa wokół pięknej Lili i ta ognista przy Ruby. Odrobina endomorfin... czy jak się zwały hormony szczęścia... ruszyły w obieg w ich żyłach.
Bo nawet jeśli były wampirami zachowały się u nich jakieś tam cechy ludzkich organizmów, skoro mogły tyle czuć i robić, prawda?

Otworzyła usta chcąc powiedzieć, że włosy Ruby wyglądają jak prawdziwe płomienie jednak wyleciały z nich tylko setki bąbelków.
Lilka zaczęła się śmiać. Wplotła swoje palce w palce przyjaciółki.
Zaczęła coś po cichu mówić obserwując piękne bańki. Bycie pod wodą było cudowne! Mogłaby tu zostać już do końca swojego życia.
A to było możliwe, prawda?

Odpowiadała jej z równie szczerym uśmiechem na twarzy.
W pewnej chwili po prostu odchyliła do tyłu głowę i się roześmiała, raźnie, serdecznie.
Było cudownie.
Przez chwilę poczuła, że potrafi kochać.
Że potrafi kochać, choć tak wiele razy łamano jej serce.
Poczuła jak łańcuszek wisiorka ciąży mile w ich palcach...
po chwili rozległo się ciche 'klik' w ciszy i ich oczom ukazało się wnętrze...
pozytywki?

Już dawno nie było tak wspaniale. Już dawno nie było tak spontanicznie wesoło!
Wszystkie troski odeszły w dal a pustka wypełniła się przyjemnym dla ducha ciepłem.
Po cichym kliknięciu ciszę wypełniła wspaniała muzyka.
Lilian przymknęła oczy wsłuchując się w cichutkie, melancholijne dźwięki.
Warto jest żyć.

Ścisnęła mocniej palce przyjaciółki przymykając oczy.
Niesamowite... taka piękna muzyka. Czyżby twórca tej pozytywki wiedział jak działa na nie muzyka?
I jak to było, że grała w wodzie?
Dziwne... ale jakieś takie lekkie i radosne...
uśmiechnęła się pod nosem.

Skąd ta pozytywka wzięła się na brzegu?
Czyżby ktoś wypuścił ją z rąk przez przypadek a ona przywędrowała aż do nich?
A może ktoś wiedział ile radości sprawi im ta lekka melodia specjalnie podkładając ją pod nosy Ruby?
Tego nigdy się nie dowie. Ale wiedziała jedno.
Życie jest piękne.

Mimo, że była już pora późna, a ziemię spowijał mrok, Joshua wybrał się na samotny spacer po lesie. Ubrany jedynie w błękitną koszulkę, spodnie oraz adidasy, przechodził pomiędzy drzewami. Czuł, jak od mrozu włosy jeżyły mu się na karku. Mimo to brnął dalej przed siebie. Kiedy usłyszał przyjemny szum fal, mimowolnie uśmiechnął się. Mimo mroku doskonale widział zarys klifu, który tworzył się tuż przed nim. Nie zwalniał, wręcz przeciwnie- przyśpieszył krok. Uśmiechnął się blado, wyjmując zziębnięte ręce z kieszeni. Krawędź klifu była coraz bliżaj. Z każdym następnym krokiem uśmiech Joshuy stawał się coraz szerszy. Przez chwilę zdawało mu się nawet, że słyszy melodię. Może kołysankę? Jego wyobraźnia była naprawdę chora. Joshua stanął na krawędzi klifu. Spojrzał na księżyc, który płynął spokojnie po szafirowym niebie.

Rubina wynurzyła łepetynę z wody wietrząc w powietrzu.
-Obiad przyszedł!

Wynurzyła się zaraz za Ruby dalej trzymając pozytywkę w ręce.
- Podano do stołu - powiedziała i uśmiechnęła się.
Żarty żartami ale nigdy nie pozwoliłaby Ruby zjeść prawdziwego człowieka. Sama też na nikogo dobrowolnie by się nie rzuciła.
Cudowna melodia dobiegła końca.

W pierwszej chwili Joshua był pewny, ze się przesłyszał. Pewnie tylko mu sie zdawało, ze słyszał kobiecy głos. Może to tylko szum fal? Chłopak uśmiechnłą się, zamykajac oczy. Po chwili jednak szyko je otworzył. Tym razem się nie przesłyszał. Gdzieś w poblizu musiałą bys jakaś osoba. Josh rozgladał sie nerwowo. Nie chciał, by ktokolwiek go powstrzymywał. A skoro jakas kobieta tu przyszła, musial działać. Chłopak w jednej chwili zamknął oczy, robiąc krok na przód.

-Mogę? -spytała łapiąc delikatnie łańcuszek błyskotki.
Spojrzała w górę ingorując czerwone kosmyki przyklejone jej do twarzy.
-Skaczesz w końcu?-zawołała wesoło.
Może to było okrótne, ale wahanie jest do kitu, jeśli chcesz się zabić, musisz być pewnien, że na pewno chcesz już zawsze być tchórzem który wybrał ostateczną ucieczkę.
Spojrzała na Lilkę bez słowa.

Wyglądało na to, że obiadek chciał do nich skoczyć. W głowie Lilki pojawił się pewien pomysł. A gdyby tak odejść na chwilę od tej diety?
Nie. Nie wolno.
- Pozwolimy mu się zabić, czy łapiemy? - zapytała wampirzycy.
Oddała jej pozytywkę.

Josh z przerażeniem otworzył oczy. Drżąc, wychylił głowę za klif. W morzu pływały dwie dziewczyny, o bladej skórze. Chłopak jęknłą cicho, cofajac się do tyłu. Dlaczego to zawsze musiało spotykać jego? Josh klęknłą na ziemi, przykładajac ręce do uszu. Może to tylko jego wyobraźnia? Tak, na pewno! Tam w dole nikogo nie było! Chłopak wstał szybko. Musiał działąć szybko, zanim jego wyobraxnia znowu zacznie płatać mu figle. Josh zamknął oczy i zaczął biec w stronę klifu. Już po chwili poczuł, jak traci grunt pod nogami. Słyszał głosny świst i szum fal. I głosy...