Polana

Spojrzała na niego zmieszana. Garret? Nie... nie teraz... nie ma!
Nie ma Garreta! Nie ma Sue! Nie ma serca które by biło by kogoś pokochać.
Wzięła głęboki wdech. Zły pomysł. Zapach chłopaka wdarł się w jej nozdrza, wciąż narkotyczny, choć wywołujący mnóstwo frustracji.
-Lili zakazała rozmawiać z obcymi! -fuknęła.
Ona go nie zna. Nie zna! Nie ma wspomnień! Garreta nie było!
Nigdy, przenigdy! Nie zna na pamięć jego uśmiechu, nie zna jego głosu ni jego zapachu, jego nie ma!
Nie było!
Ona nie ma wspomnień.
Obiecała sobie, że wspomnień nie będzie.
A jeśli zacznie łamać swoje obietnice?
Nie zrobi tego.
Nie ma wspomnień.

„Obcymi”. To słowo wdarło się w serce Garret’a, pozostawiając w nim głębokie, bolesne rany. Tylu ludziom zdawało się, iż ból fizyczny jest znacznie gorszy niż psychiczny.
Nie mieli racji.
Wampir odruchowo zacisnął pięść, chociaż wcale nie czuł złości. Przynajmniej nie na Ruby. Miała prawo się go wyprzeć, postanowić wyrzucić go ze swojej głowy. Przecież ją skrzywdził. Czy można zranić osobę tak bliską swojemu sercu, nie ponosząc konsekwencji?
Nie.
Chłopak na chwilę zamknął powieki, rozluźniając mięśnie dłoni. Powinien się cieszyć. Po tka długim czasie zdołał odnaleźć Ruby. Odnaleźć? Chyba sobie kpił! Nie szukał jej. Niczym małe, bezbronne dziecko siedział w domu, starając się ignorować wszystkie wizje związane z rudą. Chciał podarować jej spokój. By mogła o nim zapomnieć i być szczęśliwa. Bo tylko to się liczyło- aby Ruby znów się uśmiechała.
Powinien cos powiedziec, jednak nie potrafił. Stał z zaciśniętymi powiekami, czując jak cos dziwnego „zjadało” go od środka. Jakby postanowiło pozbyć go wnętrzności, przynosząc ból, by na samym końcu pożreć serce.

Siedziała patrząc na niego ,,wilkiem". Nie ma wspomnień.
Nie ma wspomnień.
Długo nie było, więc całkiem zniknęły.
A po za tym! -stwierdziła butnie w swym umyśle - On nie zna przepisu na złamanie Ruby.
I nie znajdzie nigdzie jej pozytywki.
Nie znajdzie nigdzie jej pamiętnika.
Bo one należały do Rebeki.
A ona jest Ruby.
Po prostu Ruby.
Prostym wampirem ze schematycznymi wspomnieniami.
Hah..
,,prostym wampirem"...

Garret jeszcze długo stał w bezruchu. Wyglądał niczym grecki posąg ukazujący mężczyznę. Cierpiącego mężczyznę. Jednak Ruby byłą, a przynajmniej mogła być szczęśliwa, z czego powinien się cieszyć. Wystarczyło, aby Garret znów jej nie ranił. Jednak tak bardzo chciał znów poczuć dotyk dłoni wampirzycy na swoich policzkach. Jej włosów łaskoczących jego skórę…
Wampir w jednej chwili znalazł się przy dziewczynie, zastygnięty w dziwnej pozie- jego ręce wyglądały jakby właśnie miał zamiar przytulić wampirzycę, jednak w ostatniej chwili rozmyślił się i nie wiedział, co zrobić ze swoimi kończynami. Nie, doskonale wiedział co zrobić. Cofnął ręce, jednocześnie wzrokiem odszukując spojrzenia dziewczyny.
-Ruby… tak bardzo tęskniłem- szepnął cicho, odruchowo odgarniając kosmyk włosów wampirzycy za jej ucho. Nie, nie wolno mu było! Znów zachowywał się egoistycznie. Robił to, co sam chciał, nie zważając na dobro innych. Garret w jednej chwili znów znalazł się przy drzewie, odwrócony tyłem do rudej, zaciskając pięści. Ludzkim, baaardzo wolnym krokiem ruszył w stronę, z której przybył.

Stała jak słup soli.
Chociaż.... po zastanowieniu stwierdzę, że słup soli przy niej wywijał breake dance'a...
sparaliżowana.
Pragnąca się rzucić.
,,Nie chcę byś przepraszał!"
Nie chcę byc przepraszał!!!
Jej myśli krzyczały.
Głośno i wyraźnie.
-Nie... ch... cę... -mówiła przez urywany, iście astmatyczny oddech.
-N- nie chcę... byś...
prze...-pp..ra..szał... -wykrztusiła w końcu obejmując się ciasno ramionami.
Gest jakby się miała rozpaść.

Garret zatrzymał sie w tej samej chwili, kiedy z jasnych ust rudej wydobyły sie słowa. Jej głos był niczym najpiękniejsza muzyka, a trele ptaków, jeszcze chwilę temu przepiękne, wydawały się być teraz sztuczne, puste. Brzydkie. Tak, były paskudne w porównaniu do głosu wampirzycy, który pieścił uszy chłopaka niczym anieli puch. Chłopak odwrócił się powoli, chociaż nie chciał patrzeć na Ruby. Wiedział, że wtedy znów zapragnie być blisko, jednak pokusa była silna. W chwili, gdy zobaczył, jak ruda obejmuje się ramionami, gdy ujrzał jej wzrok, coś w chłopaku pękło. Osunął się delikatnie, nicyzm piórko, na ziemię, jedną ręką zdzierajac korę z drzewa.
-Ruby, kiedy ja powinienem... kiedy ja muszę! Nie chciałem cie skrzywdzic!- wykrzyknął. Czyzby panikował? I to z jakiego powodu? To wszystko go po protu przerosło.

Pokręciła szybko głową czując deszcz spadający na jej blade ramiona.
-Bałam się. Bałam. Kiedy mnie odrzuciłeś... nie było już szansy na przyjaźń.. -deszcz kapał na ciemne włosy, skapywał po twarzy niczym łzy.
-A teraz już późno... za późno na wszystko.
Za późno by się nie ranić. To wszystko już za daleko zaszło,
a ja chciałam zniknąć.
Jak bańka mydlana.

Zacięła się tutaj. Nie mogła już mówić.
Nie chciała. Nie mogła...

Garret nie wiedzial co zrobić. Chciał złapać Ruby w objęcia, powiedzieć, iż wszystko się jakos ułozy. Wtedy jednak pewnie znów by ja skrzywdził. A tego nie chciał.
-Nie ważne gdzie odejdziesz i na jak długo. Ruby, zawsze będziesz w moim sercu- szepnął, patrząc rudowłosej w oczy.

W jednej chwili się przy nim znalazła.
,,Przeskoczyła" przestrzeń.
Wtuliła się tylko w oniemiałego ignorując natrętne głosy rozsądku,
tak bardzo chciała poczuć jego oddech, poczuć jego zapach, palce we włosach.
Wszystkie nerwy rwał się do niego, lgnęły.
Jak do dawno nie widzianego narkotyku.
Od którego wciąż była uzależniona.

Gdy tylko garret poczuł dotyk Ruby, jej włosy łaskoczące jego podbródek oraz zapach drażniacy nozdrza, nie ptorafił sie powstrzymaćć. Objął wampirzycę, delikatnie aczkolwiek stanowczo, by nigdzie mu nie uciekła. Wystarczyła chwila, aby jego blade palce odnalazły miejsce pośród włosów wampirzycy, a usta postanowiły na nowo poznać wargi Ruby.

Zadrżała lekko odsuwając się od chłopaka.
A Suellen? Nie... nie będzie pytała.
Nie będzie niszczyć idealnej bajki.
Nie bedzie niszczyła snu utkanego z szalonej tęsknoty.
Spojrzała w wystraszone oczy chłopaka i przyciągnęła go do siebie wpijając się spragnionymi ustami w jego usta, niezdarnie, niepewnie, ale z dozą czułości cicho szepczącą
,,I'm still love you..." jak w piosence.