Polana

Dopiero teraz przypomniała sobie o zwierzaku. Zdjęła z niego nakaz a skołowane zwierze runęło na ziemię. Po chwili podniosło się i rozejrzało się skołowane. Lilka podeszła do Lilki z uśmiechem i objęła ją za szyję.
- Tylko nie odgryzaj mi więcej rąk, dobrze? - zapytała, chociaż wiedziała, że i tak nie doczeka się odpowiedził.
- Jeszcze raz ci za nią dziękuję. - powiedziała i uśmiechnęła się.

Garret podszedł do nich, gładząc hipopotama po łbie.
-Nie ma za co- odpowiedział z uśmieche.
Nie mógł zrozumieć, co Lilian widziała w tym stworzeniu. Było takie… można powiedzieć, ze odrażające. I co z nim tu zrobić? Chyba lepiej było kupić sobie kota, czy psa. Przynajmniej milusińskie to takie i można się z nim pobawić.
-Gdzie będziesz go… ją trzymała?

Zamyśliła się. Właśnie? Gdzie można trzymać takiego hipopotama?
- Wiem! - wyszczerzyła się.
- U ciebie w pokoju!
Pokój Garreta był zdecydowanie najlepszym wyjściem. Do tego miał wannę w łazience, a ona takowej nie posiadała.
- Prawda, że weźmiesz Lilę do siebie? - zapytała i zrobiła słodkie oczka.

Chłopak wytrzeszczył oczy, patrząc z niedowierzaniem na siostrę. Gdyby wiedział, że wpadnie jej do głowy taki pomysł, nie kradł by zwierzaka. No tak, nie pomyślał, by wykorzystać swój dar…
-W…moim pokoju?- wyjąkał przerażony.

- Tak! - pisnęła rozochocona.
- Będziesz z nią długo przebywał, będzie kąpała się w twojej wannie i będziecie spać razem w łóżku! - wyszczerzyła się.
- Będziesz ją karmić, zaprzyjaźnicie się i w ogóle!
Warto czasami poudawać wariatkę. Można było odciągnąć uwagę swoją i innych od problemów.

Oczy Garreta wyglądały jak dwa, wielkie spodki. Chłoapk z przerażeniem spojrzał na zwierzę.
-No cóż… może przynajmniej ona nie będzie ode mnie uciekać- zaśmiał się cicho.
Jednak mimo to chłopakowi nie uśmiechała się wizja mieszkania w jednym pokoju z wielkim hipopotamem, który nie marzy o niczym więcej, jak odgryźć mu kończyny…

Wyczuła co niepokoi Garreta.
- Nie martw się, użyję mojego daru i karzę jej cię nie gryźć - powiedziała i wstała. Pogłaskała hipopotama po głowie.
- Widzisz jaka jest grzeczna? - zapytała i wyszczerzyła się.
- Ale będzie fajnie! - pisnęła i obróciła się wokół własnej osi. Przykucnęła przy Lilce.

-No dobrze- chłopak powiedział niepewnie.
No cóż, sam sie w to wpakował! Spojrzał na obie Lilki. W jednej chwili zaczął się śmiać. Objłą wampirzycę, wciąż sie śmiejąc.
-Jesteś nienormalna.

Prychnęła cicho.
- Mieszkasz ze mną tyle lat i jeszcze się nie zorientowałeś? - zapytała oburzona.
- Ładnie to tak?
Po chwili sama zaczęła się śmiać.
- Racja. Jestem nienormalna. Ale to chyba dobrze, prawda? -uśmiechnęła się do niego lekko.

-Mężczyźni bywają mało spostrzegawczy- wzruszył ramionami.
Pogłaskał Lilkę-hipopotama po głowie, uśmiechając się do niej.
-Bardzo dobrze- odpowiedział, nie patrząc na wampirzycę.
Zamyślił sie na chwilę. W jednej chwili jego oczy stały się nieobecne, a usta rozchyliły się delikatnie. Chłopak stał w bezruchu przez dłuższą chwilę, po czym zamrugał zdzwiony.
-Czy Ruby jadła cos ostatnio?- spytał zmartwiony.

- Przyniosłam jej do domu spory zapas 0 Rh-, ale nie wiem czy coś jadła. Przez ostatnie kilka dni w ogóle nie byłam w domu. - powiedziała. Czyżby Ruby...?
- Co zobaczyłeś? - zapytała szybko.

Garret spojrzął na Lilian marszcząc brwi.
-Jest teraz w parku, z Sue...- powiedział zmartwionym głosem.
-Mimo wszystko wolę mieć ją na oku- westchnął cicho.
Objął siostrę, po czym odwrócił się. W jednej chwili zniknął między drzewami.
[z/t]

Patrzyła w miejsce gdzie zniknął Garret. Na prawdę bardzo mu współczuła całej tej sytuacji. Tylko jak z tego wszystkiego wybrnąć? Nie miała pojęcia. Postanowiła nie mieszać się w ich sprawy, byłaby tam tylko piątym kołem u wozu. Ale spróbuje pomóc, jak tylko będzie mogła. Później. Nakazała hipopotamicy iść do ich domu i poczekać na nią przed drzwiami. Nie miała żadnych wątpliwości, zwierze na pewno trafi. Znów puściła się biegiem, gdzieś przed siebie.

Gdy tylko wbiegła na środek polanki zatrzymała się gwałtownie i jak długa wyrżnęła w zimną, wilgotną trawę.
Jęknąwszy ciche ,,au" bardziej dla zasady niż z bólu.
Odwróciła się na plecy i cicho nucąc węszyła w powietrzu.
Powoli zapadał zmierzch...
pora kolacji.

Biegła przez las coraz dalej i dalej, coraz bardziej rozwścieczona. Włosy, wcześniej spięte spinką wyrwały się i leciały za nią jak cień.
"Nie było wspomnień?". Aż za dobrze wiedziała, że to kłamstwo.
Ruby wróci do domu, chociażby miała zaciągnąć ją tam siłą. Była starsza i silniejsza, do tego uzbrojona w bardzo przydatny w takich sytuacjach dar.
Wyczuła rudowłosą z daleka, jeszcze bardziej przyśpieszyła.
Po chwili znalazła się na polanie na której leżała dziewczyna.
Rzuciła się na nią wbijając jej boleśnie palce w przedramiona. Karminowe oczy żarzyły się wściekle.
- Nie kłam - wysyczała. - Rób co chcesz tylko nie kłam! Nie uwierzę ci, że nie masz żadnych wspomnień. Nie uwierzę!
Już dawno nie czuła takiej wściekłości. Jej oczy dawno nie miały takiego wyrazu, a sama dawno nie czuła się aż tak bezradna.

Ruby spojrzała na nią najpierw zdziwiona i lekko skrzywiona z bólu, a potem wystraszona.
Patrzyła w rubinowe oczy przyjaciółki swoimi, też rubinowymi i milczała, choć miała ochotę zapłakać z bólu.
-Jestem Rubina i żyję tutaj odkąd pamiętam.
Mam siostrę, w tej chwili nawet kolejną. Żyjemy sobie na uboczu świata. -powiedziała chłodno.
-To moje wspomnienia.

- I nie pamiętasz nic w wcześniejszego życia? Nie pamiętasz naszego spotkania, wędrówek i zamieszkania w tej norze? Nie pamiętasz mojej gry na pianinie, swojej gitary, Garreta i tych wszystkich wspólnie spędzonych lat? - zapytała.
Wiedziała co teraz będzie.
Jeżeli Ruby odpowie : nie, zostawi ją i pogodzi się z własnym błędem. Chociaż będzie bolało.
Jeżeli chociaż chwilę się zawaha, jest gotowa zaciągnąć ją do domu siłą.
Wściekłość w jej oczach momentalnie zmieniła się w smutek i żal.
I przerażenie przed jej odpowiedzią.
Brakowało jej w tym momencie daru ich brata.

Zamknęła oczy i pokręciła przecząco głową.
-Nie ma! Nie ma! -jęknęła cicho.
-Obiecałam, że nie będzie... obiecałam... -dodała szeptem nie całkiem zdając sobie sprawę z tego,
że głośno myśli.
Ale nie próbowała się wyrwać.
Nie chciała.

Uderzyła we mnie fala dziwnego gorąca i oszołomienia. Po chwili doszedł bezgraniczny żal i smutek. Byłam tak skrajnie wyczerpana, że nawet nie usłyszałam szeptu Ruby.
- Żadnych? - zapytałam żałosnym i zmęczonym głosem. Złość wyparowała w jednej chwili, pozostała już tylko rozpacz.
- Da prawdę żadnych? - przymknęłam oczy i rozluźniłam uścisk. Przez chwilę wydawało mi się, że miałam w oczach łzy. Takie prawdziwe łzy.
Nagle, ni stąd ni zowąd przyszło do mnie wspomnienie z klifu. Pamiętałam jak bardzo chciałam się wtedy zabić. Teraz nawiedziło mnie podobne uczucie.
Ale dzisiaj nie mogłam się zabić. Musiałam płacić za swój błąd.
Nie pozwolę sobie umrzeć.
Poczułam, że po policzku spływa mi jakiś dziwny płyn, a oczy szczypały niemiłosiernie. Otworzyłam je i chwyciłam na palec kropelkę. To była łza.
Wpatrywałam się w nią szeroko otwartymi oczami.
Ale... przecież wampiry nie mogą płakać?

Uniosła się lekko na łokciach i ucałowała siostrę w policzek.
Taki opiekuńczy gest.
-Mama mówiła, że kiedy płaczesz trzeba przytulić, ale kiedy dopiero zaczynasz całus wystarczy, to nasza ,,opieka". -powiedziała cicho i znów zamknęła oczy, ale wciąż tkwiąc w pół podpartej pozycji.

Uśmiechnęła się do niej lekko i wytarła z policzka mokrą smugę. Jak cudownie było znowu płakać! Czuła, że może robić to dalej. Ale na to przyjdzie czas później.
Całkowicie rozluźniła uścisk i zeszła z siostry. Usiadła naprzeciwko niej na kolanach.
- Jeżeli chcesz, to cię tutaj zostawię, nie będę dłużej przekonywać żebyś ze mną poszła, nie będę dłużej wypytywać. To moja wina, że cię tutaj zostawiłam, moja wina, że zapomniałaś. - powiedziała.
- Nie mogę cię zmusić do niczego tylko dlatego, że chciałabym aby było jak dawniej. Dlatego decyzja należy do ciebie - powiedziała.

Spojrzała na nią przelotnie po czym utkwiła wzrok na swym prawym ramieniu.
-Jak chcesz. -prychnęła.
Była jak dziecko.
Może dlatego, że tak było łatwiej?

W wampirzym tempie podniosła się z trawy.
- Przyjdź do domu, kiedy się zdecydujesz - powiedziała.
Nie chciała podejmować decyzji za Ruby.
- Wiesz, gdzie on stoi. I pamiętaj, że jest również twoim domem.
Odgarnęła długie włosy z twarzy i patrzyła jeszcze przez chwilę na siostrę.
Potem zniknęła wśród sosen.

Leżała milcząc.
Wrócić? Nie wrócić... wrócić? Nie wrócić...
po chwili podniosła się do pozycji siedzącej i spojrzała przed siebie smutno.
,,Kiedyś trzeba wracać."

Przez chwilę Garret był pewny, iż zapach Ruby był tylko wspomnieniem, głęboko ukrytym w jego podświadomości. Chciał zawrócić wiedząc, że po przybyciu na polanę zasta jedynie trawę kołysającą się na wietrze, w towarzystwie szumu liści oraz zawodzących treli ptaków. Wtedy cienkie, aczkolwiek ostre ostrze rozczarowania i rozpaczy na nowo rozcięłoby jego zastygłe w bezruchu serce. Mimo, iż było martwe, wcale nie pozbawione uczuć. Nie było słów które mogłyby opisać to, co działo się w głowie Garret’a, kiedy Ruby odeszła. Wiedział, że to przez niego wampirzyca opuściła ich wspólny dom, że to przez swój egoizm ja zranił. Jednak miał nadzieję, że po odejściu zapomni o nim, przestanie przez niego cierpieć. Jednak Garret tak bardzo chciał, by wróciła. By mógł znów wsiąść ją w ramiona, ucałować czoło i odgarnąć rude kosmyki z bladej twarzy…
Chłopak zatrzymał się parę metrów od polany. Po raz kolejny nabrał powietrza do płuc. Tak dobrze znany mu zapach wampirzycy drażnił jego nozdrza, niczym najpiękniejsze perfumy. Musiała tutaj być. Czuł to. Przecież miał wizję! Garret niepewnie, wolnym (ludzkim) tempem ruszył w stronę polany. Gdy tylko niewielkie krzewy ukazały mu kobiecą postać leżącą na ziemi, chłopak był pewny, iż jego serce, gdyby mogło, zabiłoby mocniej.
-Ruby- wyszeptał z trudem, wychodząc zza drzewa. Jego blada dłoń wciąż spoczywała na ciemnej korze.