Salon

Czuła dokładnie tą burzę uczuć, która wybuchła w Ruby. W dwóch wcieleniach. To musiało być ciężkie. Objęła ją i uśmiechnęła się lekko.
- Pomóc ci moim darem, czy dasz sobie radę? - zapytała.
- Cieszę się. Cieszę się, że pamiętasz.

-Ja wcale nie cieszę i tak, chcę pomocy... -stwierdziła chowając twarz w dłoniach.
Było jej ciężko. Przede wszystkim ciężko.
Zdolności Lili były przydatne by stępić wszystko.
Nawet otępienie.

Zajęła się najpierw tym jej wcieleniem.
Odgoniła wszystko. Wszystkie negatywne emocje.
Wiedziała jak bardzo przydatne było takie otępienie, chociaż w końcu było złe. Ale wspaniałe.
- Tam też ci pomóc? - zapytała po chwili.

Zaprzeczyła ruchem głowy.
-Wiesz... co Lili? Poczułam się... senna... -mruknęła cicho i przytuliła się do niej. Sama nie wiedziała jak to się stało, ale po chwili leżała z głową na jej nogach, jak śpiąca siostrzyczka.
Lub zasypiająca.
Szklanka krwi kusiła zapachem, ale jej się tak chciało usnąć.
A więc leżała. W pół letargu, świecie bez snu, z półprzymkniętymi oczami.

Uśmiechnęła się i przykryła ją kocem. Ale co niby miało to dać?
Nic. Taki mały gest, ot co.
Jedną ręką zaczęła gładzić ją po włosach, drugą pochwyciła szklankę z krwią i przyłożyła do niej usta opróżniając ją.
- Podać ci? - szepnęła.
- A może coś zagrać? Kołysankę, albo melodię z pozytywki?

Ziewnęła znużona cicho mrucząc, że podać. Wychyliła łyk krwi ze szklanki.
-Zanuciłabyś? -spytała. Chciała ją mieć tu, przy sobie.
Gdy nawet mała odległość była ważna w sensie nie pozytywnym.

Uśmiechnęła się i odstawiła pustą szklankę Ruby na stół.
Oparła głowę o kanapę i przymknęła oczy.
Zaczęła nucić. Najpierw kołysankę.
Potem melodię pozytywki.

Wraz z usypianiem zaczęła ,,zanikać" coraz lżejsza i lżejsza.
Z wyrazem spokoju na twarzy.
Kochana siostrzyczka....
słodki i melodyjny głos Lilian tulący małą Rebekę do snu.

Otworzyła oczy i spojrzała na Rebecę.
Wiedziała, że tam po drugiej stronie z Garretem już jest dobrze. Że wszystko się ułoży.
Znów się ułoży.
Kontynuowała swój cichy akompaniament do jej myśli.
Czy mogło być tak jak dawniej?

Delikatnie ułożyła śpiącą Rebecę na kanapie i wstała. Spojrzała na opróżnioną szklankę krwi z odzysku. Nie, dziękuję, wolę świeżą zdobycz.
Spojrzała na twarz siostry i uśmiechnęła się lekko. Wszystko toczyło się w dobrym kierunku, chociaż nie było łatwo. I nie będzie.
Omiotła salon wzrokiem zastanawiając się co ze sobą zrobić. Swoją drogą gdzie podziała się Carrie?
Wyszła z salonu i skierowała się do garażu.