Salon

W wampirzym tempie weszła do salonu i rzuciła się na kanapę. Ta przechyliła się niebezpiecznie do tyłu, ale ciężar Lilki zaraz przeważył ją z powrotem, co spowodowało głośny huk. Leżąc na brzuchu podłożyła sobie pod brodę jedną z poduszek i zaczęła wymachiwać nogami.

Usiadła obok niej jedząc loda.
-Co tam? -spytała z lekkim uśmiechem.

- Banalniejszego pytania wymyślić nie mogłaś - mruknęła w poduszkę. Gdyby Ruby była człowiekiem zapewne by jej nie usłyszała.
Poczuła zapach krwistego loda i jeszcze bardziej wcisnęła twarz w poduszkę. Nie mogła tego spróbować, za żadne skarby! Była na diecie zwierzęcej i trzymała się tego od ponad wieku. Przestała oddychać. Ostatnio zdarzało jej się to częściej niż zwykle.

-Kiepsko udajesz żywą osobę. Powinnaś oddychać. -zauważyła wpychając sobie resztę loda do ust, co wyglądało niezwykle kusząco. Bycie wampirem ma swoje zalety. Nawet drapanie się w tyłek wygląda bosko.

- Mówisz tak jakbyś nie wiedziała, dlaczego to robię - mruknęła.
Gdy Ruby skończyła tego swojego nieszczęsnego loda Lilka mogła w końcu odetchnąć. Przewróciła się błyskawicznie na plecy i wzięła kilka głębokich wdechów. Nie lubiła nie oddychać. Bardzo tego nie lubiła.

Posmutniała trochę.
-Przepraszam. Ale unikając tego zapachu nie będziesz się mogła przyzwyczaić do niego. -wytłumaczyła cicho krzywiąc się lekko po czym ruszyła w stronę ich instrumentów.
Chwyciła gitarę i dostroiła ją, po czym zaczęła przegrywać kilka lekko zafałszowanych melodii.
Wśród nich Lil rozpoznała ,,Dla Elizy" Beethovena.
-Jak myślisz, nauczę się kiedyś grać i na pianinie? -spytała z tęsknym uśmiechem patrząc na wspomniany instrument stojący sekundę ruchu od niej.

- Nie masz za co przepraszać. Niby masz rację, ale jakoś nie mam ochoty się dzisiaj katować - powiedziała i usiadła.
- Jeżeli chcesz mogę ci udzielić kilku lekcji - uśmiechnęła się lekko. Na pianinie grała jeszcze gdy była człowiekiem. Pasja przeniosła się też na wampirze życie.

-Tak! -pisnęła z zachwytem. Nawet jej pisk brzmiał melodyjnie. Kiedyś ćwiczyła śpiew, mnóstwo zajęć, gitara... jak widać nie poszło to całkiem na marne.
-Od czego zaczniemy? -spytała wesoło.

W ułamku sekundy znalazła się przy instrumencie i usiadła przy nim. Odsłoniła klawisze i przejechała po nich palcami.
- Na początek musisz nauczyć się odczytywać nuty i poznać wszystkie akordy. Absolutne podstawy - powiedziała. - Poczekaj, przyniosę ci kilka książek.
W wampirzym tempie ruszyła do swojego pokoju. Wróciła z kilkoma cienkimi książkami formatu A4. Rzuciła jej jedną.
- Tu masz wszystko co ci potrzebne na początek. Wyucz się wszystkich nut, zapoznaj się z akordami. Potem zaczniemy grać.

Spojrzała na to z niechęcią w oczach. Ona i czytanie nut...
wolała się uczyć piosenek na pamięć. Tylko... póki co znała jedynie gamę której jej kiedyś ktoś nauczył i kaleką wersję ody do radości.

Widząc niechęć na twarzy Ruby uśmiechnęła się.
- Nie ma innej drogi. Musisz to wszystko wykuć na pamięć - powiedziała.
Położyła ręce na klawiaturze i zaczęła grać "Dla Elizy" przebierając palcami szybciej niż jakikolwiek człowiek. Właściwie mogłaby zadebiutować jako pianistka. Narzuciłaby tylko ludziom, żeby nie dziwili się tempie przesuwania jej palców po klawiszach i już. Gotowe.

-Nie graj tego tak szybko. Traci swój urok. -zganiła ją biorąc do ręki gitarę. po chwili narzuciła ogrinalne tempo utwory szarpiąc struny swego instrumentu.

Z niechęcią zwolniła tempo i zrównała je z gitarą, tak, że dźwięki się pokrywały.
- Grany szybko dopiero zyskuje swój urok. Tak wolno nie brzmi zbyt zachęcająco - powiedziała zgranie przebierając palcami.
- Wolę robić kontrapunkty na dwie ręce.

-Przestań. -mruknęła odkładając szybko gitarę. Nie powinno się zmieniać starych piosenek. Zwłaszcza, że ta specjalnie wolna nie była.
Straciła ochotę na grę.
-Idę na spacer. -mruknęła cicho wychodząc z salonu.

Przestała grać i zamknęła klawiaturę. Westchnęła tylko. W wampirzym tempie wszyła z domu przejść się gdzieś.

Weszła do salonu i usiadła przy fortepianie. Otworzyła klawiaturę i przejechała palcem po klawiszach. Kochała te czyste dźwięki wydobywające się z instrumentu. Żaden nie mógł równać się z pianinem.
Zaczęła grać lekką, melancholijną kołysankę.
Przymknęła oczy wsłuchując się w muzykę.
Siedziała przy instrumencie do póki nie była pewna, że Ruby zasnęła. Później wyszła z pomieszczenia.

Grana kołysanka : http://w680.wrzuta.pl/audio/9m8rzywaCrT/03_-_still_doll_orgel_version

Weszła do salonu powoli, ludzkim tempem rozglądając się dookoła. Wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu, ale oprócz tego pomieszczenie wyglądało tak jak dawniej.
Jej wzrok zatrzymał się na białym fortepianie.
Usiadła przy nim i otworzyła klawiaturę. Przetarła szybko klawisze rękoma i uśmiechnęła się do siebie.
Upięła sobie włosy spinką, żeby jej nie przeszkadzały.
Zaczęła grać. Szybko przesuwała białe palce, które zlewały się z klawiaturą. Pokój wypełniała wspaniała, szybka jednak melancholijna melodia, która powoli zwalniała.
Aż w końcu przeistoczyła się w kołysankę.
Tą, którą kiedyś grała Ruby.

Skończyła grać kołysankę.
Oczy wyschły już całkowicie, nie chciała z nich wypłynąć już żadna łza. Czy będzie jeszcze kiedykolwiek płakać? Bardzo by tego chciała.
Otarła policzki rękawem czarnej bluzki. Ciekawe czy jej oczy były czerwone? Albo opuchnięte? Albo może się szkliły.
Wtem, pośród własnych myśli usłyszała ciche "dzień dobry". Potem poczuła zapach.
Błyskawicznie podniosła się ze stołka i pobiegła do drzwi.

Weszła do salonu i rzuciła się na kanapę swoim ulubionym sposobem.
Kanapa przechyliła się do tyłu ale zaraz opadła z powrotem robiąc ogromny huk.
- Kiedyś wybijesz dziurę w podłodze - mruknęła do siebie i zamknęła oczy.

-Mówisz sama do siebie? -uśmiechnęła się pod nosem pakując skradzione torebki krwi do lodówki.
Dwie zostawiła, przelała do szklanek.
-A rh czy B rh +? -spytała wręczając jej szklankę.
Właściwie chyba w obu było Ab, ale co tam.

- Zdarza mi się - powiedziała i uśmiechnęła się.
- B rh+ - mruknęła i otworzyła oczy. Powoli podniosła się i wzięła do ręki szklankę. Wypiła łyczka.
- Świeża i ciepła jest o wiele lepsza - powiedziała i znów upiła trochę.

-Lubisz zabijać? -spytała złośliwie.
Ostatnio była taka złośliwa. Złośliwa bestia...
zmarszczyła brwi odstawiając szklankę i przytuliła dziewczynę wytrącając jej prawie szklankę z ręki.
-Przepraszam. Nie chciałam... -mruknęła cicho.
Jest bestią.
Bez serca.... ale nie będzie raniła bliskich.
Nie tych, których kocha.

- Lubię zabijać - odpowiedziała i uśmiechnęła się smutno. Przytuliła przyjaciółkę i odłożyła szklankę.
- Rebeco, jeżeli chcesz, może nie być wspomnień. Możemy stworzyć sobie nowe życie. Jeżeli chcesz, żeby było prościej. Ale prościej nie znaczy lepiej. Razem ze wspomnieniami stracimy coś bardzo cennego, dar razem przeżytych chwil. Wszystko zależy od ciebie. - wyszeptała.
- To będzie już ostatnia taka rozmowa. Dostosuję się do twojej decyzji.
Upiła łyk ze szklanki i spojrzała w karminowe oczy Ruby.
Jaka będzie jej odpowiedź?

Przełknęła ślinę nerwowo. Jak mała dziewczynka czująca, że zaraz podejmie decyzję do której nie dorosła.
Tak naprawdę...
-Tak naprawdę.... nigdy nie obiecałam.
Sobie nie obiecałam.
Wiedziałam... -zadrżała -że nie uda mi się zapomnieć wszystkiego.
Wiedziałam... -mówiła -więc nie obiecałam sobie, że zapomnę.
-Kłamałam tak długo... myślałam, że wszystko już jest skończone, że wszystko za nami, ale to wraca...
po prostu wraca...