Strumyk

Przechyliła leciutko głowę z uśmiechem sadystki po czym w mgnieniu oka znalazła się przy Sue, przyparła jej plecy do drzewa i przejechała jej białym palcem po boku lekko podwiniętej bluzki.
Wiedziała co będzie dla niej najgorsze.
Wiedziała też, że pachnie jak Garret, jest piękna jak Garret i potrafi równie słodko przemawiać.
-I co Sue? -zapytała miękko i ciepło. Jej oczy błyszczały dziko czerwienią, a jej chłodna dłoń delikatnie ją obejmowała pod bluzką. Drugą przytrzymywała jej nadgarstki wysoko, przyszpilone do drzewa, tak by pryzpadkiem nie mogła się wyrwać.
Słodka trucizna, na wieczną pamiątkę.
Ciche szepty i cudne zapachy, tak Sue, tak.
Zobacz jak to jest.
Wyrzekać się czegoś czego pożądasz, co cię ogłupia,
miażdży, otumania..

Patrzyła tym samym, pustym wzrokiem na Ruby. Po chwili jednak ta podleciała do niej i trzasnęła nią o drzewo.
Ale Sue nic nie czuła.
Nic, zupełnie nic.
Wiedziała, że będzie wyglądać, pachnieć i mówić jak Garret.
Oddychała normalnie, raz przez nos, raz przez usta, nic nie czuła, była pusta, jak lalka z porcelany. W środku były tylko ciemności, egipskie ciemności.
Wszystko zepsuła. Dosłownie wszystko.
Swoim egoizmem. Była okropną egoistyczką, a zarazem już prawie niczym.
Nic nie czuła, nic jej nie bolało.
Chciała po prostu umrzeć, albo odejść w spokoju do domu, i zapomnieć o wszystkim, wtulić się do swojej ciotki, jej ciepłych ramion.
Oczy Rubiny były czerwone, wręcz szkarłatne, okropne. Jej dłoń ją ziębiła, a żelazny uścisk miażdżył nadgarstki. Ale ona nic nie czuła, zupełnie.
- A niech Cię cholera zeżre, zrób ze mną co chcesz – Warknęła.
Już miała dość, czy nie było tego po niej widać?
Była teraz jak manekin, bez uczuć, czucia, bez niczego.
I nikogo .

-Ja? Przecież Cię nie skrzywdzę kochanie. -zaśmiała się ciepło. Jak Garret.
I wcale nie miażdżyła jej nadgarstków, trzymała je lekko, tylko tak by się nie wyrwała.
Przejechała jej palcem po ustach, potem policzku,
ujęła ją pod brodę.
-Kocham Cię Suelle i zawsze na zawsze będziemy już razem... -szepnęła jej cicho do ucha pewna tego, że Garret jej to obiecywał.
Jak to by było odpuścić jej wszystko?
Dać jej zapomnieć o wampirzym dotyku, wampirzym oddechu...
wtem wpadła na jeszcze sadystyczniejszy pomysł.
Jej palce delikatnie wyrwały kartkę z dłoni dziewczyny.
-Ciekawe... Czy Marka by bardzo bolało... -syknęła jej do ucha słodko, z uśmiechem.

Parsknęła śmiechem prosto w jej twarz.
- Tak? To cudownie, marzę o tym – Wycedziła przez zaciśnięte zęby.
Teraz była wściekła, okropnie.
Świdrowała Ruby spojrzeniem, pustym spojrzeniem, po prostu patrzyła, bo musiała.
Popatrzyła wytrzeszczonymi oczami na Ruby.
Ona jest nienormalna!
- Co Ty gadasz? Próbujesz coś we mnie przełamać? Wybacz, nie uda Ci się. Nic nie czuję – Odparła zwykłym, pustym jak jej oczy tonem.
Nie jej nie obchodziło.
Nie, Garret ją obchodził.
Zachowała się okropnie, nie dało się tego opisać.
Chciała go za wszystko przeprosić, i wymazać siebie z jego pamięci.
Po chwili z jej ręki Rubina wyrwała kartkę.
- Wiesz, już Ci mówiłam, że nic nie czuję. – Odpowiedziała.
Marka, Garret’a, Bóg wie kogo, nic nie chciała. Niczego nie pragnęła.
No, może tylko spokoju.

-No wiesz co kochanie? -mruknęła zawiedziona.
-A tak ładnie udawałam braciszka. No no... zraniłaś go. Cieszysz się? -spytała marszcząc lekko brwi.
W pamięci zanotowała numer chłopaka, po czym wepchnęła karteczkę do swojej kieszeni. Jeansy miała wilgotne i długo numerki tam nie wytrzymają.
Zastanawiała się co ją do tego doprowadziło?
Zranienie kogoś kogo kochała?
-Garret. Zraniłaś go skarbie. Zraniłaś. -powiedziała pełnym smutku głosem przejeżdżając palcem po policzku dziewczyny.
A gdyby tak ozdobić go blizną?

Garret wybiegł na polanę. W jednej chwili złapał Ruby w pasie, odtrącajac ją na bok.
-Nie waż się jej dotknąć- warknął wprost do ucha wampirzycy.
Trzymał ją w mocnym, żelaznym uścisku. Nie patrzył na Sue, nie miał na to siły.
Jeżeli miał o niej zapomnieć, to jak najprędzej. Nie chciał ranić swojego serca widokiem jasnowłosej.

Warknęła.
- Nie, nie wiem – Wycedziła.
Już jej miała tak dość, tak pełno, że zaraz chyba wybuchnie.
Ale była spokojna mimo wszystko. Mimo wszystkich głosów, które słyszała w głowie.
Nic nie chciała, tylko ogromnego spokoju. Niesamowitego spokoju, żeby żyć, tak jak wcześniej.
Bez niczego i nikogo.
- Nie, do cholery! – Warknęła głośno.
Głośniej, niż zamierzała.
Miała okropną ochotę coś jej zrobić.
Ale nie da jej wygrać, na pewno nie.
- Wiem, czy musisz mi to mówić? Żałuję, żałuję, wiem, że to nie starczy, ale żałuję – Wycedziła.
Po chwili tylko usłyszała świst, i pojawił się Garret.
Chwycił Ruby, odtrącając ją ode Suellen.
Ta tylko spojrzała w ich stronę.
- Wybacz Garret. Zapomnij o mnie, a ja zapomnę o Tobie – Szepnęła.
Odeszła kilkanaście kroków spokojnie, po czym przystanęła za drzewem i wbiła puste oczy w buty.
Wiedziała, co się teraz stanie.
Ona, jak na to sobie zasłużyła i jak to sobie wymarzyła zostanie sama,a wszyscy inni będą żyli długo i szczęśliwie.
Zamknęła oczy, pragnąc już ich nie otwierać.

Miała ochotę się wyrwać, skrzywdzić ją, zrobić coś by żałował.
Ale co mogła?
Była tak słaba.
Nie było furii.
Ale był Garret.
A ona chciała zrobić coś głupiego.
Odwróciła się do niego przodem i spojrzała na niego z czułą nienawiścią, po czym uniosła się lekko na palcach i wpiła się mu w usta. Ucałowała go z całą złością, bólem i szaleństwem kołatającym w jej żyłach.
A potem zanim ją zdążył odtrącić po prostu się rozpłynęła.
Jak cień. Czy światło nocą.

Garret patrzył z osłupieniem na miejsce, gdzie przed chwilą była rudowłosa wampirzyca. Nie mógl nromalnie funkcjonować, czy nawet myslec. Po chwili wstał z ziemi, patrząc na Sue pustym wzrokiem.
-Nic ci nie jest?- spytał z troską.
Podszedł do niej, wciąż w szkodu. Po chwili złapał jasnowłosą w objecia.

Stała z zamkniętymi oczami, bawiąc się sukienką.
Wszystko stało się jak dawniej.
Teraz żyje jak kiedyś.
Jak porcelanowa lalka, a którą wszyscy się troszczą, a ciocia najbardziej.
Chciała tego, i dziękowała Bogu, że tak było. Usłyszała głos.
Znów ten troskliwy, czuły głos.
Nie otwierała oczu, tylko poczuła, jak ją łapie w objęcia.
Jak on mógł? Po tym wszystkim, co mu zrobiła?
Ona sama by się brzydziła nawet myśleć o kimś takim jak ona, a co dopiero patrzeć czy przytulać. Zaczęła oddychać.
Czuła jego zapach, oddech …
Nie dało się o nim zapomnieć, ale musiała.
Odsunęła się od Garret’a patrząc pustym wzrokiem na jego twarz.
Widziała tam tylko ból.
Ból, który mu sama wyrządziła. Ale nie drgnęła.
Czasami tylko pamiętała o mruganiu.
- Zapomnij o mnie, żyj tak jak wcześniej, ja nie będę umiała … Boże, jak Ty w ogóle możesz mnie o coś takiego pytać? I mnie dotykać? Po tym wszystkim, co Ci zrobiłam? – Zaczęła spokojnie, a skończyła rozżalonym głosem.
Czuła się podle . Nawet nie podle, nie było słów opisujących jej nastrój.

Garret spojrzał na Sue ze zdziwieniem. Pokręcił głową, nie spuszczajac z niej wzroku.
-Sue, nigdy o tobie nie zapomnę. Kocham cię. W moim sercu nei am miejsca dla nikogo innego- wyszeptał cicho.
Chłonłą zapach dziewczyny kazdą cząstka ciała, zupełnie jak jej widok. Nie ptorafił z niej zrezygnował- była jak narkotyk, od którego Garret był uzależniony.
Chciał więcej mimo, że szkodziło mu to na zdrowie.
Nie chciał się leczyć. Wolał być uzalerzniony od Sue, nawet jeżeli miałby ją stracić.
Nawet, gdyby była z innym.

Pokręciła głową, z zamkniętymi oczami.
- Ja Cię też kocham, zawsze będę, nigdy nie przestanę – Odparła i położyła dłoń na jego policzku.
Zbliżyła się i musnęła jego chłodne wargi.
Musiała zapamiętać ich dotyk, chłód, twardość i delikatność, bowiem nie wiedziała, czy to nie było ostatni raz. Przytuliła się mocno do niego.
Pustka, nic innego nie czuła.
I tak wyglądała w tej chwili.
Po chwili znów zaczęła się okropnie trząść.
Śmiała się, znów się śmiała.
Wariatka.
- Mogę już nawet teraz mieć z Tobą te ... dzieci – Parsknęła śmiechem i znów się w niego wtuliła.
- Żartowałam, oczywiście - Dodała po chwili.

Garret objłą ją, chowaja twarz w jej włosach.
Jak narkotyk.
Chłopak spojrzał na nią z wyrzutem. Według niego to wcale nie był temat do żartów. Mimo to jednak nie puścił Sue. Przytulał ją, jakby mial sie zaraz z nią rozstać, i to na długo.
Wampir pocałował Sue. Dłonie delikatnie wplutł w jej włosy, nie chcąc wypuszczać jej ze swoich objęć.

Spojrzała na Garret’a niewinnym spojrzeniem, po czym znów wtuliła się w jego ramiona.
Jaka ona była głupia, Boże, nawet Ty tego nie wiesz.
Przytuliła się mocniej, ale nic nie zmieniło tego, że była pusta teraz, wytrzepana.
Oddała Garret’owi pocałunek, po czym wpiła się namiętnie, czule a zarazem delikatnie w usta wampira.
Jej wampira, ukochanego, utęsknionego jak nigdy nic.

Tak trudno było uwierzyć, że zwykła dziewczyna potrafiła tak namieszać w jego życiu.
Garret oddawał jej pocałunki coraz zachłanniej. Przyciągnłą ja do siebie. Chciał być jak najbliżej dziewczyny.
Ruby nic jej nie zrobiał, tylko to było ważne.
Żyła.

Trudno było uwierzyć, że je nie odtrącił, nie zostawił i nie wywrzeszczał wszystkiego, co zrobiła źle.
Przywarła mocniej do Garret’a, oddawając bez przerwy namiętne pocałunki.
Zgięła nogę i oparła delikatnie o drzewo, a dłońmi zaczęła pieścić jego włosy, głowę, plecy, ciało.
Tak chciała być blisko niego, tak blisko, tak okropnie blisko.
Chwyciła jedną ręką jego policzek, a drugą dalej błądziła po ciele.

Garret przywarł do Sue jeszcze mocniej. Chyba bliżej juz być nie mógł. Jedną dłonią błądził po jej plecach, po chwili objął ja w tali.
-Kocham cię- szepnłą cicho w przerwie między pocałunkami.
Jednak po chwili znów wpił sie w jej wargi, tym razem zachłanniej, namietniej.
Nie potrafił teraz z niej zrezygnować. Nie pamiętał już nawet o wizji.
W głowie miał pustkę. Liczyła się tylko Sue i nikt więcej.

Musnęła delikatnie jego czubek nosa, a później posłała promienny uśmiech.
- Ja Ciebie też – Odparła, cicho dysząc.
Znów wpiła się w jego usta. Czule, namiętnie, zachłannie, gorąco.
Jedną dłoń wsunęła pod bluzkę przez rękaw, a drugą położyła na torsie Garret’a.
Jak to się mówi, do trzech razy sztuka.
Prychnęła w myślach i przysunęła się bliżej.

Garret czuł pożądanie, podobne do tego w parku. Tym razem było spowodowane bliskościa Sue, uczuciem, którym Garret ją darzył. Nie zapachem krwi. Po chwili chłopak zsunął jedno ramiączko sukienki dziewczyny.
Uśmiechnął się pod nosem, nie przerywając pocałunku. Jedną rękę przyłożył jej do policzka. Czuł pod skórą niesamowite ciepło, bijące od dziewczyny. Słyszał przyśpieszone bicie serca, nierówny oddech Sue.

Suellen też czuła pożądanie. Ogromne, miłością spowodowane, I jej powrotem.
Wielkim powrotem.
- Te iubesc – Szepnęła, w swoim ukochanym, rumuńskim języku.
Przycisnęła się do Garret’a, całując go jeszcze namiętniej, niż wcześniej.
O ile to było możliwe.
Nabrała więcej powietrza, czując, że zsunęło jej się ramiączko.
Wsunęła swoje rozpalone dłonie pod bluzkę Garret’a, całując go nadal gorąco.

Chłopak drgnął lekko, czując dłonie Sue na swoim brzuchu. Jej dotyk sprawiał mu niesamowitą przyjemność.
Po chwili drugie ramiączko również opadło. Garret chciał być jeszcze blizej Sue, a ubranie mu to uniemożliwiało.
Całował jasnowłosą jeszcze namiętniej, gładząc ją po twarzy.

Zaczęła pieścić chłodne podniebienie Garret’a językiem.
Całowała go namiętnie, gorąco i zachłannie.
Po chwili poczuła, że nie ma już praktycznie na sobie ramiączka.
Wbiła paznokcie w plecy Garret’a, a kolano podciągnęła do pasa jej ukochanego, po czym oplotła nogę swoją między nogami Garret’a.
Odsapnęła i znów wpiła się w jego usta.

Garret nawet nie poczuł, kiedy Sue wbiła paznokcie w jego skórę. Objął ją jeszcze mocniej. W jednej chwili wziął jasnowłosą na ręce.
-Wygodniej byłoby w domu- zasmiał sie cicho.
Przytulił Sue mocniej do siebie. W jednej chwili biegł już w stronę swojego domu.