Las

Źrenice karminowych oczu momentalnie jej się zwężyły i poczuła ukłucie w martwym już od dawna sercu.
Czyli, że ma tą pozytywkę.
Ruby nie wiedziała jak ta melodia ją raniła. Nie wiedziała, że były to dźwięki rozpoczęcia nowego rozdziału w jej wiecznym życiu. Rozdziału pełnego mordów, rozlanej ludzkiej krwi i wspomnień.
Powoli, ludzkim krokiem weszła między drzewa i dała znać ręką Carrie by poszła za nią.
Zbliżała się do polany, z której czuć było zapach Ruby.
Była już prawie przy granicy drzew. Już stąd widziała rudą czuprynę przyjaciółki.
Czy dalej mogła ją tak nazywać?
Spojrzała za siebie na Carr i uśmiechnęła się do niej lekko. Dziewczyna widziała jaki myślowy chaos powstał w jej głowie.
Wyszła na polanę.
Jej oczom ukazała się brudna i potargana sylwetka Rebeci z włosami upiętymi w warkocz. Obok niej posłusznie stała sarna. Lily przypomniała sobie o swojej hipopotamicy, która pewnie już dawno zmarła.
Przeniosła wzrok na czerwone oczy Ruby. Nie potrafiła nic wyczytać z jej uczuć.
- Przepraszam, że się nie pożegnałam - wyszeptała. Jej słowa wtopiły się w melodię graną przez pozytywkę.
Melodię, która przypominała ten wybuch radości.
I tamto przerażające wydarzenie.

Podążyła za Lil czując lekkie oszołomienie, które po chwili uspokoiła. Melodia była piękna, z pewnością jedna z najpiękniejszych jakie słyszała. Weszła na polanę zaraz za wampirzycą, po czym przeniosła wzrok na rudowłosą postać, w pobrudzonej sukni. Dziewczyna opuściła ręce wzdłuż ciała, słowa wypowiedziane przez Lilian nie dotarły do jej umysłu od razu, do piero po chwili zdała sobie sprawe co powiedziałą dziewczyna. Blondynka podrapała się z zakłopotaniem po głowie i wbiła wzrok w ziemię.

Traciła powoli z zasięgu węchu woń sarny. I dobrze.
Nie chciała by Lili jej coś zrobiła.
Bo Lili przecież jadła zwierzątka.
Przechyliła lekko głowę, ciężki warkocz opadł na biodro, grzywka, ponad dwa razy dłuższa niż trzeba, opadła na policzek komponując się trochę przerażająco z karminem oczu.
Poruszyła ustami przypominając sobie trochę słów z ludzkiego języka.
Już dawno nie rozmawiała z kimkolwiek ludzkim, wampirzym, czymkolwiek myślącym.
-Gdzieś wyszłaś? -spytała cicho, jakby zdziwiona. Otępiała od pozytywki i długiego odizolowania od miastka.
Spytała o to, jak o błahostkę. Wyjście, powiedzmy, że od tak, do sklepu.
Przechyliła ponownie łepetynę w drugą stronę i spojrzała na Carrie z dziwnym, tępo-nijakim uśmiechem.
-Przyprowadziłaś dziewczynkę?

Przez chwilę stała w miejscu patrząc otępiałym wzrokiem w oczy Ruby. Dopiero koniec melodii granej przez pozytywkę przywołał ją do rzeczywistości.
Wyrzekła się człowieczeństwa. Pewnie cały ten czas wałęsała się po lesie z sarną u boku - pomyślała.
Zabolało ją to, że wampirzyca nie pamiętała jej długiej nieobecności. Że nawet się tym nie przejęła. I nie miała pewności czy to tylko przez długie samotne wędrówki, czy na prawdę nie zauważyła jej zniknięcia. Całkowicie pominęła jej pierwsze pytanie.
- Tak, przyprowadziłam naszą nową siostrę. Nazywa się Carrie - powiedziała.
- Powiedz, czy widziałaś ostatnio Garreta? - nie miała pewności, że wampir nie kontaktował się z Ruby. Chciała go jakoś odnaleźć.

Słusząc słowo ' dziewczynkę' zmarszczyła brwi, ale po chwili się rozluźniła. Chrząknęła jakby chciała, zeby jej zdolność mowypo czym odezwała się - Miło mi - obdarzyła rudowłosą delikatnym uśmiechem i oparła jedną dłoń na biodrze. Garreta? Okej, robi się coraz lepiej. Dziewczyna odwróciła się lekko i spojrzała w głąb lasu, po czym powróciła do poprzedniej pozycji i obserwowała wampirzyce.

Skinęła dziewczynie głową. Tak trzeba. Chyba. A może nie?
Nie pamiętała.
Odwróciła się do Lil
-Garret? -popatrzyła na nią sennie.
Pokręciła przecząco głową. Zachowywała się trochę jak dziecko,
małe, zmęczone dziecko, którym już dawno nikt się nie opiekował.
Chciała zapytać, czemu Lilianna nie wzięła Ruby na swój długi spacer.
Teraz jednak ta o coś spytała, a Ruby musiała jej odpowiedzieć.
-Był raz sobie książę, co spotkał dziewczynkę. -zaczęła cicho snuć niby bajkę tym przerażająco spokojnym tonem wypranym z emocji- Dziewczynka księcia zdradzała z innymi. -wyjaśniła z dalszym ciągiem opowieści -
Książę ją kochał i odszedł z zamku by móc z nią zostać. -skończyła spokojnie z leniwym uśmiechem który jej wypełzł na wyblakłej twarzy.

Spojrzała na Carr. Ona bardzo długo z nikim nie rozmawiała, nie jest sobą. Wybacz jej to. Wiedziała, że wampirzyca przeczyta jej myśli.
Znów spojrzała na Ruby.
Nie była taka jaką ją sobie zapamiętała. Kochana siostra, z którą dzieliła się kłopotami, której zawsze mogła pomagać. Żywiołowa i energiczna, taka zawsze była.
To co przed nią stało nie było Rebecą. Może zaledwie jej cieniem.
Pustym i samotnym.
Czy dało ją się doprowadzić do poprzedniego stanu?
Głupia... i po co stąd odchodziłaś?
Wsłuchała się w jej niby bajkę i zrozumiała.
Sue zdradziła Garreta, więc od uciekł z Gloomsville zostawiając wampirzyce samą sobie.
Przeraził ją brak emocji i ten spokojny ton wyprany z uczuć.
Jeszcze rok temu na wzmiankę o ich bracie wampirzyca albo wpadłaby w furię, albo w rozpacz. Ewentualnie po prostu by posmutniała.
A teraz?

Kiwnęła delikatnie, niemalże niewidocznie głową. Carrie spokojnie podeszła do Lil i pogłaskała ją po ramieniu jakby chciała przez to powiedzieć `Nie martw się, wszystkosię ułoży i będzie dobrze.`. Czy sama w to wierzyła? Po części na pewno. Wystarczy trochę starań, a na pewno będzie dobrze, może nie idealnie tak jak kiedyś, ale dobrze. Nie chciała nigdy nikomu włazić do głowy, ale w tej chwili czytałamyśli Lilian, jak książkę. I ona też po części zrozumiała tą bajkę, którą powiedziała Ruby. Wampirzyca stojąca naprzeciw nich wyglądała jakby.. Jej prawdziwe oblicze schowało się gdzieś pod tą skorupą obojętności i otępienia. Popatrzyła na Lilian. W głowie Carrie układało się kilka pomysłów jak przywrócić Ruby do poprzedniego stanu, ale nie była przekonana co byłoby najlepsze.

-Czemu tak długo byłaś na spacerze? -spytała buńczuńczo. ,,Mogłaś mnie wziąć."
Zmarszczyła lekko brwi patrząc na dziewczynę tym razem bez uśmiechu.
Kiedy była małą dziewczynką zostawiała czasem sama w domu.
Siedziała w kącie słuchając muzyki do nieprzyzwoicie późnej godziny.
Bała się iść spać, bała się ciemności i ciszy, samotności nocą.
Dlatego siedziała do późnej godziny.
By szybko zasnąć gdy tylko dotknie głową poduszki.

Nie wiedziała jak ma to wytłumaczyć jej wypranemu mózgowi. Cokolwiek by nie powiedziała w tej sytuacji i tak nie będzie stosowne. Uśmiechnęła się blado do Carrie.
- Musiałam załatwić pewne ważne sprawy. Nie mogłam zabrać cię ze sobą - wyszeptała.
Właściwie dlaczego jej nie zabrała?
Tego za nic nie mogła sobie przypomnieć. Czarna, ciemna pustka.
Za ten jeden mały błąd będzie musiała płacić do końca życia.
Nie. Przez wieczność.
- Chcesz z nami wrócić do domu? - zapytała cicho.
Nie wiedziała jak Ruby na to zareaguje.
Niczego nie wiedziała

Czuła się tak, jakby Ruby była małym dzieckiem. Ale ona w żadnym wypadku z wyglądu nie przypominała dziecka, jedynie jej zachowanie.. Z dzieckiem poszłoby jej łatwiej, zdecydownanie. - Ruby, chodź z nami. Przynajmniej poznamy się lepiej - powiedziała posyłając rudowłosej jeden z jej najcieplejszych, spokojnych uśmiechów. Co prawda, takich używała tylko w sytuacjach, kiedy polowała, ale.. Teraz nie miała takiego zmaiaru. Z cichą nadzieją, że Ruby pójdzie z nimi dalej się uśmiechała. Ponieważ nadal stała blisko Lil, zupełnie bezwiednie tym razem pogłaskała ją po plecach. Niezłe wrażenia, jak na pierwszy dzień w nowym miejscu.

Lekko wdeptała jakiś liść w ziemię.
-Nie chcę do domu! -stwierdziła butnie.
Naprawdę nie chciała. Dom. Lęk. Samotność.
Pustka w czterech ścianach.

Spojrzała na ją i uśmiechnęła się smutno. Potrafiła wyobrazić sobie z czym kojarzył jej się teraz ich stary dom.
- Będziemy tam we trzy, stworzymy razem szczęśliwą rodzinę. Bez ciebie to nie będzie to samo - powiedziała.
Chciała za wszelką cenę przywrócić Ruby do starego życia.
- Weźmiesz ze sobą swoją sarnę - dodała po chwili. - Wolisz żyć samotnie w lesie?
- Przypomni sobie jak kiedyś było, zanim zaczęły się wszystkie problemy - wyszeptała - Gdy było wesoło. Gdy byłyśmy siostrami, przyjaciółkami. Pomóż mi przywrócić tamte czasy.

I cały względny spokój i harmonie trafił nagły, jasny szlag. Tym razem nie wiedziałą już co powiedzieć, więc założyła ręce na klatce piersiowej i obserwowała sytuacje. Trzymanie kciuków nic nie da, pewnie inne pierdoły też nie. Coś pomoże? Czy Ruby wróci z nimi do domu? Nadzieja matką głupich, ale zawsze warto ją mieć. Gdyby trawa czy co tam miały pod nogami nie była mokra, to dziewczyna z pewnością usiadła by na niej ze znudzoną miną, z jaką chodziła całymi dniami. Wbiła po prostu wzrok w ziemię.

-Ashanti zostaje tutaj. Ja też chcę. -stwierdziła z upartą miną.
Nie wracała do ,,domu" od miesięcy. Nienawidziła tej pustki która dom zjadła.
Włóczyła się po lesie, czasem po pustym mieście nocą.
Leżała na ławce na dworcu, patrząc tempo w sufit, lub niebo, gdy jej się zechciało przekręcić głowę.
Taka wegetacja...
Czasem zasypiała jak kiedyś.
Wiedziała, że wampiry nie śpią, ale nigdy do końca się z tym nie pogodziła, może więc dlatego czasem ujawniały się w niej ludzkie nawyki?

- Nie chcesz, żeby było tak jak kiedyś? - zapytała.
Nie możesz stracić nadziei. - pomyślała i powolnym krokiem podeszła do Ruby. Delikatnie wyjęła z jej ręki pozytywkę i ponownie ją nakręciła. Powietrze przeszyła czysta, kojąca melodia.
- Czy ta kołysanka niczego ci nie przypomina? - dodała po chwili z goryczą w głosie.
Najstraszniejsze było poczucie, że to wszystko jej wina. Że gdyby została tutaj nic takiego by się nie stało.
Za ten jeden głupi błąd będzie płaciła całą wieczność.

- Ruby, ale teraz już w domu nie będzie żadnej pustki. Będziemy w trójkę, a cały dom, jeżeli oczywiście pójdziesz nami, pewnie ogarnie radość, szczęście i tak dalej. Nie będziesz już sama - powiedziała patrząc na nią z uśmiechem. Wcisnęła ręce w kieszenie spodni i zaczęła kręcić kółka butem w podłożu.

Wyrwała Lilian pozytywkę i zamknęła ją szybkim ruchem.
-Nie ma wspomnień. -skłamała zirytowana.
Bardzo chciała je stracić wraz z pozytywką, ale po prostu nie potrafiła jej zniszczyć, czy wyrzucić.
Inaczej już dawno by to zrobiła.
-I domu też nie mam. -dokończyła cicho i zniknęła w lesie.

Zatkało ją. Po prostu ją zatkało. Stała tak w ciszy kilka minut patrząc na miejsce, z którego zniknęła Ruby. Powoli zbierała się w niej furia, sama właściwie nie wiedziała dlaczego.
Nic w tym momencie nie było takie, jakim być powinno.
Odwróciła się błyskawicznie do Carrie i spojrzała jej w oczy.
- Przepraszam. Muszę za nią pobiec. Nie mogę... - zaczęło brakować jej słów. Nie, one po postu nie przechodziły jej przez gardło.
Wiedziała, że wampirzyca ją zrozumie. Podróżowały razem jakiś czas, Car znała większość szczegółów z jej życia w Gloomsville. I wiedziała jak ważna była dla niej Rebeca.
Pognała w las najszybciej jak tylko potrafiła.
Furia się nasilała.

Kiwnęła głową, owszem rozumiała Lilian. Wiedziała też, że jej towarzystwo w chwili obecnej będzie zbędne. Odwróciła się na pięcie i pobiegła w wampirzym tempie między drzewami, w blizej nieokreślonym kierunku. Postanowiła poznać przynajmniej kawałek tej okolicy. Kiedy jej się znudzi, odwiedzi dom.