Las

Nienawidziła chodzić ludzkim tempem. Nienawidziła ograniczeń. Nienawidziła chodzić po mieście. Tym razem było gorzej niż zwykle, Ruby cały czas się wyrywała. Gdy przekroczyły granicę lasu wzięła przyjaciółkę na ręce i rzuciła się biegiem. Dopiero gdy były wystarczająco daleko od miasta i Lily upewniła się, że w pobliżu nie ma żadnych ludzi zatrzymała się i postawiła dziewczynę na ziemi.
- Ruby nie możesz się tak dalej męczyć! - powiedziała. Była zdenerwowana całym wydarzeniem, tym, że naraziły człowieka na tak wielkie niebezpieczeństwo. - Musisz przejść na konkretną dietę. To robi się niebezpieczne.

Ruby chciała się rzucić z powrotem do miastka ale szał który ją ogarnął w parku powoli mijał. Przyrżnęła dłonią w drzewo które nadpękło z trzaskiem. Dyszała cieżko opadając na kolana. Nagle znów wyczuła umiłowany zapach.
-Nie ruszaj się. -poprosiła i cicho coś szepnęła. Po chwili zza drzew zaczął się wyłaniać dorodny jeleń.
Wykrzywiła usta w dziwnym uśmiechu wyciągając do niego dłoń...

Przeraziła się i szybko wciągnęła powietrze do nosa. Nie, tylko tylko jeleń. Natychmiast zastygła w całkowitym bezruchu. Ruby musiała się w końcu porządnie posilić. Rozmowę można odłożyć na trochę później. Uważnie obserwowała każdy ruch dziewczyny, na wszelki wypadek gdyby znów zachciało jej się wracać do parku.

Położyła delikatnie dłoń na karku ogłupionego zwierzęcia i ucałowała jego ciepłą, pulsującą życiem skórę.
Po chwili wbiła się zębami w jego szyję i łapczywie chłeptała krew zwierzęcia.
Nie wyrywał się, stał. Gdy powoli zaczął opadać z sił zachwiał się, położył... wszystko było dobrze. Wyglądali jak jeleń i nimfa zastygnięci w majestatycznym pocałunku którym niosła mu śmierć.
Pocałunek śmierci... chciała przestać, opanować się, dać mu żyć...
ale jednak piła dalej.
Jeleń położył łeb na mchu zaczepiając porożem o jej rdzawe włosy które rozlały się w nieładzie kontrastując z jego płową sierścią.
Uśpiła go upijając z niego resztki życia.
Legła na mchu opierając głowę o jego bok, cicho łkała.
Nie chciała go zabijać.
Nie wolno jej zabijać... nie wolno.

Bacznie obserwowała każdy ruch dziewczyny. Po chwili Ruby zaczęła głośno łkać, nie mogąc uronić żadnej łzy. Lily podeszła, usiadła przy niej i objęła ją.
- To tylko zwierzę. Dlaczego masz takie straszne opory nawet przed zabijaniem zwierząt? - zapytała. Potrafiła zrozumieć, że wampir nie chciał zabijać ludzi, sama się tego brzydziła. Przecież taki jeleń nie miał swojego życia, marzeń, pragnień i rodziny. Nic nie rozumiał, nie miał nawet duszy. Więc dlaczego Ruby miała przed tym takie opory?
- Mogę ci ulżyć. Mogę skorzystać z daru i narzucić ci, żebyś nie przejmowała się zabijaniem zwierząt - szepnęła.

-Chcesz mnie do końca zniszczyć? Nienawidzę tego! Nienawidzę! -jęknęła wtulając się w przyjaciółkę.
-One się niczym nie różnią. Niczym się od nas nie różnią. -szepnęła.
-Skąd wiesz, że nie miał rodziny? Myślisz, że 'Bambi' jest tylko bajką? -mówiła dalej powoli się uspokajając.
-Nie chcę ich zabijać. Wolę krew ludzką. Banki krwi... -szeptała już coraz ciszej i ciszej.
W jej oczach nie było już tego szaleństwa. Błyszczały niezdrowym ciemnym bursztynem powoli przeradzającym się w miodowozłotą barwę.

Przytuliła ją jeszcze mocniej.
- Ruby, ja ci chcę tylko pomóc. Zrozum, że nie uda ci się dalej żyć na takiej diecie. Cały czas będziesz głodna, aż w końcu rzucisz się na jakiegoś człowieka. Tak jak dzisiaj. Albo całkowicie przerzucisz się na banki krwi, albo będziesz zabijać zwierzęta - powiedziała.
- Różnią się. Są całkowicie bezmózgimi istotami, a żyją po to by w końcu zostać zabitym. Musisz to zrozumieć.

Wzdrygnęła się lekko.
-Może Garret zatrudni się w szpitalu? Wytrzymałby tam? Nie chcę zabijać. -szeptała cicho. Jej oczy były barwy płynnego miodu. Wyglądała słodko i niewinnie jak morderca stulecia gotowy być aniołem by skusić swą ofiarę.
-Banki krwi okradać można... i tak sporo juchy się tam marnuje.

- Będę ci donosić krew. Z moimi umiejętnościami nikt się temu nie zdziwi. I zaraz zapomną, że ktokolwiek u nich był i cokolwiek wziął. - powiedziała. Lepiej, żeby Garret nie zatrudniał się w szpitalu, był jeszcze młody. Ona sama nawet by tego nie wytrzymała.
- Jaką grupę lubisz najbardziej? 0? A? - zapytała i uśmiechnęła się.

Wzruszyła ramionami.
-Wybredna jeszcze nie jestem... -mruknęła.
-A co z oczami? Dostanę soczewki? Będę się przecież rzucała w oczy. ,,Nieco".
Uśmiechnęła się pod nosem kącikiem swych idealnych pełnych ust. Podobało jej się takie wyjście.

- Dostaniesz soczewki. Tylko ostrzegam, trochę niewygodnie się w nich chodzi. I będziesz musiała nakładać nowe co kilka godzin - powiedziała. Sama kiedyś nosiła szkła, nie było to przyjemne doświadczenie.
- Ale ci zazdroszczę! - westchnęła teatralnie - Teraz nie będziesz musiała ze sobą walczyć. I będziesz w pełni najedzona. Szczęściara!
Zaśmiała się i wstała z mchu. Uśmiechnęła się do Ruby.

Wyciągnęła rękę by Lil pomogła jej się podnieść. Ciemna sukienka ledwo za kolana ubrudzona lekko posoką pachniała ślicznym zapachem zwierzęcego życia.
-Więc grupa 0? Czarodziejka z księżyca taką miała -wyszczerzyła się niesamowicie uroczo z pełnym żołądkiem i lepszym humorem.
Jeleń podejrzanie szybko wyparował z jej myśli.
Nie pytała dlaczego.

- Wedle życzenia. A soczewki jakiego koloru? - zapytała i uśmiechnęła się. Wyciągnęła do Ruby rękę i pomogła jej wstać.
- Do tych rudych kłaków pasowałyby ci zielone, ale to twój wybór - powiedziała. Do jej nosa dotarł zapach niedźwiedzia. Chociaż polowała niedawno, zrobiła się lekko głodna.
- Wracajmy do domu - nie mogła sobie pozwolić na tak częste polowania. Z głodem też trzeba było czasami powalczyć.

-Zielone? Tak... myślę, że będą w sam raz. -uśmiechnęła się delikatnie ruszając do domu.
Też czuła ten zapach choć nie tak ostry jak tego jelenia uśpionego snem wiecznym...
,,Nie boję się śmierci. Tylko starości." Tak... dała mu wolność największą ze wszystkich...

- Załatwię ci wszystko do jutra - powiedziała i ruszyła za Ruby do domu.

-Chodźmy nad jezioro! -poprosiła chłopaka gdy tylko znalazł się obok.
Uwielbiała spacery nocą. Zwłaszcza u jego boku.
Liczyła na to, że kiedyś odważy się powiedzieć mu, że go kocha,
a takie chwile idealnie nieźle się do tego nadawały.

Porpozycja Ruby niezwykle ucieszyła Garreta. Już dawno nie był nad jeziorem, a kochał pływanie jak nikt inny. Mógłby pływać cały czas. No, a dzięki temu, że jest wapirem, jest to w prawdzie możliwe.
-Jasne- odpowiedział z uśmiechem.
-Spróbuj mnie dogonić- posłał jej oczko.
Skoro mogli być sobą powinni z tego korzystać. Garret już dawno nie biegał swoim naturalnym, wampirzym tempem.
W jednej chwili wampir zniknął pomiędzy drzewami.

Okropny... ruszyła za nim biegiem.
Czasem istniały takie dni w których bieg był idealnym medykamentem na wszystko.
Ruby odniosła wrażenie, że dziś też jest taki wieczór.
Czerwona burza włosów powiewała za nią na wietrze...

Biegła przodem prowadząc Carrie do Gloomsville. Pokonały razem już wiele kilometrów i kilka państw by tutaj wrócić. Jednak Lily miała ogromne obawy przed powrotem do jej ukochanego miasta.
Uciekła praktycznie bez pożegnania. Czy Ruby i Garret są na nią źli? Może oni też opuścili tą spokojną przystań?
Gdy tylko przekroczyły granicę miasta do nozdrzy wampirzycy dotarły miliony znajomych zapachów, zapachów przywołujących wspomnienia. Nie mogła się nie uśmiechnąć. Jedne były mniej wyraźnie, drugie ostrzejsze. Dzięki zmianie diety miała o wiele lepszy węch, więc wyczuła świeże ślady Ruby. Musiała kręcić się po lesie cały ten czas. Ślady ich brata były bardzo niewyraźne.
Ciekawe czy Rebeca ma dalej tą pozytywkę?
Melodię przy której po raz pierwszy straciła kontrolę.
Dobiegły aż do ich starego domu. W duszy Lily pojawiła się dawno nie odczuwana melancholia. Gdyby mogły do oczu na pewno napłynęły by łzy.
Boże, a jeżeli Ruby będzie na mnie wściekła?
- Jesteśmy na miejscu - powiedziała przytłumionym głosem.
- Oto twój nowy dom.

Pokonując wiele miast, krajów, państw i tak dalej dziewczyny w końcu przekroczyły granice Gloomsville. Do nozdrzy dziewczyny uderzyło jeszcze więcej nowych zapachów niż przed chwilą, kiedy się zatrzymały rozejrzała się i chrżaknęła. - Świetnie, dziękuję, że mnie tu zabrałaś -powiedziała i spojrzała na drzewa mrużąc oczy, po chwili jednak przeniosła wzok na Lilian. - Ile jeszcze wampirów jest w tym mieście? - zapytała wkładając ręce do kieszeni.

Głuche bicie serca...
oddychanie napełniające ,,życiem" cały organizm.
Ruby biegła. Wychudzona, o dzikim, mało ludzkim spojrzeniu.
Goniła sarnę, ale nie dla jedzenia.
Goniła ją dla rozrywki, ledwo truchtem.

W pewnej chwili złapała ją pewnie za kark i ukróciła jej harce na łące.
Jej drobny nos węszył w powietrzu, niczym nos wilka wyczulony na wszelkie zapachy.
Włosy niedbale zaplecione w gruby, rdzawy warkocz, opadały spokojnie na wyblakłą skórę pleców dziewczyny,
oczy jarzyły się szkarłatem.
- Szzz... -przestrzegła swoją sarnę stojąc pewnie na ścieżce.

Ktoś nadchodził.

- Nie ma za co - powiedziała i uśmiechnęła się patrząc na okna swojego domu. Tyle się w nim wydarzyło. Ciekawe czy jej pianino dalej stoi w salonie?
- Kiedyś było ich tutaj dużo, ale nie jestem pewna ilu ich zostało - powiedziała.
W jednym momencie zastygła w bezruchu i powoli odwróciła się w kierunku lasu.
Poczuła to.
Poczuła zapach Ruby.
Był nieco inny niż zapach wszystkich wampirów, bardziej człowieczy. Sama wampirzyca miała kiedyś w sobie bardzo dużo z człowieka, zostało jej wiele nawyków, mimo podeszłego wampirzego wieku. Jaka była teraz?
Nie miała pojęcia.
I chyba przekona się o tym już dzisiaj.

Odwzajemniła delikatnie uśmiech i westchnęła wspominając jej własny dom. Zdecydowanie najbardziej brakowało jej rok starszego brata i siostry bliźniaczki. Po chwili zrobiłąto samo co Lilian, wyczułązapach innego wampira. Popatrzyła na brunetkę po czym wbiła wzrok w drzewa. Na spotkanie innych wampirzych mieszkańców nadszedł czas ? Blondynka z rękami wciśniętymi w kieszenie lustrowała wzrokiem drzewa oraz nasłuchiwała jakichkolwiek dźwięków nadchodzącego wampira.

-Sio Ashanti -szepnęła cicho do sarny. Wiedziała, że ta posłucha.
Wiedziała też, że sama nie wyjdzie Lilian na spotkanie, ale może...
zza bluzki wyjęła bladą, przybrudzoną dłonią ozdobioną przydługimi, lekko opiłowanymi paznokciami medalion.
Z pozytywką.
Nakręciła go ostrożnie doczepionym u boku kluczykiem i czekała, aż melodia zwabi dziewczynę do niej.
Tak dawno się nie widziały...
Chciała przeczesać odruchowo palcami włosy, by jakoś wyglądać, mimo prostej, lekko podartej, kremowej sukienki wybrudzonej na dole trawą i błotem, ale jej palce utknęły przy warkoczu, targając jeszcze bardziej dawno nie rozczesywane włosy.
Zaniedbane piękno...
Była jak motyl który utkwił w pajęczynie otępienia.