Jeziorko

Głośne przeklenstwa wypowiedziene w nienatrualnie szybkim tempie rozniosły się echem po lesie. Wystarczyała chwila, a Garret klęczał obok sisóstr. Spojrzał na Lilian, zaciskając szczękę.
-Skupiłem się na Sue, nie przewidziałem zachowania Ruby- warknął, zły na siebie.
Spojrzał na wampirzycę. Odepchnął Lilian, zajmując jej miejsce. Wzrok utkwił w swoich dłoniach. Nie miał odwagi spojrzeć na Ruby. Nie, kiedy była w takim stanie. I to w dodadku z jego winy.

Leżała na mchu krztusząc się niemiłosiernie. Na ściółkę kapała woda po chwili zmieszana z resztkami krwi. Popatrzyła na to trochę przestraszona. Myślała... myślała, że jak będzie wampirem zniknął problemy z kaszlem, ze zdrowiem... kolejny napad kaszlu.
Gorszy, bolesny...

Dała się odepchnąć bez większych oporów. Patrzyła z przerażeniem na Ruby. Powoli wszystko ułożyło jej się w głowie, cała sytuacja, powód.
- Nie zorientowałeś się, że ona jest w tobie zakochana?! - krzyknęła. Nie, to nie był najlepszy czas na robienie sobie wyrzutów. W ułamku sekundy znalazła się po drugiej stronie Ruby.
- Przepraszam - mruknęła. Nie mogła dać się ponieść nerwom w tym momencie. Trzeba ją było jakoś uratować!
Rozdziawiła usta. Krew? Wampiry nie mają krwi! z Rudowłosą było gorzej, niż jej si wydawało.

Garret nawet na chwilę nie spuścił wzroku ze swoich rąk.
-Przewiduję zachowania, a nie uczucia!- warknął zły, znowu zaciskając szczękę.
Mimo to w jego głosie było pełno smutku i żalu. Chłopak spojrzał na Ruby. Klepnął ją mocno w policzek. Może nawet odrobinę za mocno.
-Ruby, wiem, że mnie słyszysz. Wracaj do mnie, rozumiesz? Nie myśl sobie, że pozwolę ci umrzeć!- niemalże wyszlochał.
Jego głos brzmiał chrapliwie. Chłopak znowu zaczął uciskać jej klatkę, tym razem trochę mocniej.

Zwaliła jego ręce ze swej klatki piersiowej. Adrenalina? Dziwne.
Wytarła usta dłonią spogladając na przyjaciółkę jak zaszczute zwierzę.
Zaniosła się kolejnym atakiem kaszlu. W głowie trochę się jej kręciło, ale wiedziała, że będzie mogła im uciec.
Nie musiała mu tego mówić. Nie musiała.
Wstała chwiejnie nie patrząc na Garreta i ruszyła wampirzym biegiem w stronę byle jak najdalej..
po paru metrach jednak zaniosła się znowu kaszlem. Upadła kolanami na mech podpierając się o ściółkę dłońmi. Atak kaszlu i krople krwi lśniące na liściach.
Krople wody ściekały jej z oczu na wzór łez, krople krwi perliły się na jej ustach...
gdyby zachowała choć trochę trzeźwości zastanowiłaby się nad tym, czy mówiła kiedykolwiek Lil, że w ostatnim kwartale swojego życia zachorowała na gruźlicę.
Organizm nie chciał przyjmować leków. I i tak by umarła... tylko, że pojawiła się ona.
Piękna nieznajoma z podarunkiem wiecznego życia.
Szkoda, że niewyzbytego bólu.

Natychmiast rzuciła się biegiem za Ruby. Znalazła się przy niej w ułamku sekundy i objęła, żeby nie upadła na mech całkowicie. Tylko co to był za dziwny kaszel? Wampiry nigdy nie chorowały. Nigdy.
- Ruby, co się dzieje? - wyszeptała. Dziewczyna musiała jej o czymś nie powiedzieć. O czymś tak ważnym, że teraz mogło spowodować jej śmierć. Już drugą.

Czemu był taki bezradny? Dlaczego nie potrafił pomóc przyjaciółce, kiedy umierała? Jak mógł klęczeć teraz na ziemi, patrząc na swoje dłonie i nic nie robić? Ruby umierała.
Ocknij się gamoniu! cichy głos przerwał ciszę.
Garret wstał szybko i ruszył biegiem w zupełnie przeciwną stronę. Musiał coś zrobić, musiał…
* * *
Chłopak wylądował tuż obok Lilian. W rekach trzymał całe mnóstwo leków. Przezroczyste fiolki z płynami i białymi etykietami błyszczały w jasnym blasku księżyca. Garret, nic nie mówiąc, szybko rozpakował strzykawkę.
-Módl się, by to zadziałało- powiedział do Lilian, napełniając strzykawkę przezroczystym płynem.
Chwilę później klęczał przy Ruby, z igłą wepchniętą w ramię. Powoli wpuszczał płyn do ciała wampirzycy.

Oddychała płytko i nerwowo z przyzwyczajenia, a nie potrzeby.
-Ty... ty idioto... -wykrztusiła.
Przecież
-Nam.. -wdech, ostre powietrze kaleczące płóca, kaszlnięcie.. -nam krew i leki nie krążą.. -kolejny napad kaszlu -w żyłach.
Położyła się na brudnym mchu bez tchu bledsza niż zwykle. Dopiero teraz była naprawdę trupio blada.
Przymknęła oczy milcząc. Co jakiś czas jej ciałem wstrząsały ataki kaszlu.
Coraz rzadsze.

Garret porwał Ruby w objęcia. Starał się jej nie zmiażdżyć, chociaż przy takie fali radości było to ciężkie. Gładził ją po włosach starając się nie zrobić jej krzywdy.
-Wampiry także się nie topią i nie chorują. Zawsze wybiegałaś od normy- powiedział pół głosem.
Gdyby mógł, najprawdopodobniej płakałby ze szczęścia. Odsunął się od rudowłosej, patrząc na nią z radością. Dłonią delikatnie wytarł wodę i krew z twarzy wampirzycy.
-Nigdy nie warz się tego robić- mruknął, patrząc na nią z żalem.
Garret przez chwilę rozglądał się po lesie.
-Trzeba zabrać ją w bezpieczniejsze miejsce- powiedział, biorąc Ruby w objęcia.
Obchodził się z rudowłosą tak samo delikatnie, jakby była równie krucha co Sue. Garret spojrzał na Lilian i w jednej chwili zniknął wraz z dziewczyną pomiędzy drzewami, przytulając ją do swojej piersi.

[z/t oboje. Ruby, Lilian, piszcie w naszym domu]