Jeziorko

A jednak... dotarła tu pierwsza i padła na wilgotny, pachnący ziemią mech.
-Garreeeet! -zawyła wesoło zanosząc się śmiechem.
Pałka zapałka dwa kije... gdzie on się podział?

Z pomiędzy drzew wyłoniła sie ciemna postać. Chłopak z łobuzerskim uśmiechem spoglądał na Ruby.
-Dałem ci fory- powiedział z przekąsem, klękajac obok dziewczyny.
Spojrzał na jezioro, niewiele zmieniło się od jego ostatniej wizyty, chociaż już dawno tu nie było. Las wciąż był tak samo piękny jak dawniej. A teraz był jeszcze ładniejszy- z Ruby stawał się prawidzywm dziełem.

-Fory?!-zachichotała przewracając się na niego.
-No zobacz, leżaki w lesie. -mruknęła spoglądając mu w oczy. Jej były rdzawo bursztynowe, a jego tak cudownie miodowe.
Fala rdzawych kosmyków rozlewała się wokół na trawie... tak. Wampiry mają farta.
Wyczulone zmysły i bycie śmiertelną pułapką, cudną orchideą wabiącą niewinne świetliki.

Garret zaśmiał się cicho. W jednej chwili znalazł się koło Ruby, głową lądując przed jej twarzą. Teraz niemalże stykali się nosami.
-Leżaki i piękny, rudy lis- chłopak uśmiechnął się łobuzersko.

Uśmiechnęła się rozbrajająco łapiąc go dłonią pod podbródek.
-Garret skarbie... -zaczęła cicho szeptem niesłyszalnym dla jakiegokolwiek człowieka -Lisicia?! -pisnęła i dała mu pstryczka w nos zrywając się z trawy. Zanim się obejrzał skakała już w ubraniu do chłodnej wody.

Chłopak zaśmiał się. Sam jednak nie wszedł do wody, zamiast tego zaczął wspinać się na pobliskie drzewo. W jednej chwili znalazł sie na jego czubku.
-Na główkę- powiedział wiedząc, że Ruby go usłyszy.
Skoczył. Tyle, że zamiast leciec na główkę wskoczył na bombę. Woda rozchlapała sie dookoła, jednocześnie mocząc całą Ruby.

Pisnęła chichocząc i zaczęła chlapać przemoczonego chłopaka.
-Drań! Drań! -zaśmiała się wesoło po czym pobiegła przez wodę i wskoczyła, zanurkowała już za mielizną.
Kochała pływać... widziała wszystkie wstrętne wodorosty, więc nie mogła się już ich lękać, po za tym nie musiała oddychać... cudowna perspektywa spędzenia życia w wielkiej wannie nagrzanej wody też była kusząca. A teraz?
Ma jezioro. I cudownie chłodną, niezmąconą toń.

Garret zaśmiał się cicho. Sam również zanurkował. Nie śpiesząc się przemierzał wodną toń w poszukiwaniu rudej czupryny. Gdy w oddali dostrzegł Ruby, w jednej chwili znalazł się przy niej. Objął ją ostrożnie, ciagnąc delikatnie na środek jeziora. Mimo, ze była wampirzycą i w dodatku równie twarda co on, obchodził się z nią jak płatkiem róży.

Wyrwała mu się by płynąć obok. Nie lubiła być ciągięta. Czuła wtedy, że traci kontrolę.
Uśmiechnęła się literując coś cicho, a z jej ust uleciały setki drobnych bąbelków powietrza.

Garret schodził coraz głębiej. Co jakiś czas patrzył na Ruby, obdarzając ją ciepłym uśmiechem. W pewnej chwili rekoma dotknął dna. Usiadł na piasku, krzyżując nogi i przyglądając się przyjaciółce z rozbawieniem. Kolejna zaleta bycia wampirem- siedzenie w wodzie całymi godzinami i obserwowanie pływającego lisa.

Podpłynęła do niego i unosiła się w wodzie.
Nie lubiła mułu. Ani czających się wodorostów które na pewno zaraz skądś wyskoczą. Skrzywiła się lekko na chwilę burząc idealny spokój wyrysowany na jej twarzy.
Wyglądał przepięknie otoczony zewsząd jeziorem.

Ruby wyglądała przepięknie pływając. W prawdzie zmącona woda nie pasowała do jej nieskazitelnej urody, jednak i tak wyglądała wyjątkowo.
Garret uśmiechnął sie przyciągajac dziewczynę do siebie. Wszystko to traktował jak przyjacielskie zabawy.

Pisnęłaby gdyby nie pływali, zwłaszcza, że chłopak ją przeciągnął brzuchem po wodorostach.
Jej oczy rozszerzyły się ze strachu, wypuściła resztki powietrza i szybko wypłynęła na powierzchnię (pływała dobrze jeszcze jako człowiek).
Wzięła głęboki wdech ostrego nocnego powietrza opanowując panikę.
To tylko wodorosty, tylko wodorosty... przełknęła ślinę zmieszana.
Po za tym jesteś już martwa, prawda?
Ale Reb wiedziała, że zawsze będzie panikować. Bała się zielsk czających się w mule, od zawsze.
A biedny Garret pewnie padł tam na zawał.
Chociaż nie!
On już i tak nie żyje.

Z kobietami zawsze było ciężko. Garret szybko podążył za Ruby, również wypływajac na powierzchnię.
-Ruby, nic ci nie jest? Co się stało?- szepnłą zmartwiony, obejmując ją.
Zaczął płynąć w stronę brzegu, starajac sie nie zrobić Ruby krzywdy. Wystraszyła go i to poążdnie.

-Nie ciągaj mnie. -poprosiła wyrywając się i płynąc obok.
Gdy zbliżyli się do brzegu położyła się na mieliźnie chronięta ubraniem przed mnóstwem ostrych muszelek i kamyczków.
Milczała dłuższą chwilę, a gdy już chciał coś powiedzieć szepnęła cicho
-To głupie. -po prostu.

-Dobrze, nie będę.
Garret usiadł obok Ruby, obejmując kolana rękoma. Patrzył na jezioro. Włonce powoli wschodziło, promieniami otulało błękitną taflę jeziora.
-Może... może lepiej wracajmy- zaproponował, spoglądając na swoją towarzyszkę.

Wzruszyła delikatnie jasnymi ramionami błyszczącymi od wody.
-Przepraszam za tamto. -wskazała brodą jezioro.
-Wiem, że to głupota, ale bałam się... i wciąż boję wodorostów.
Panikuję.

Garret objął Ruby ramieniem.
-Nie, to ja przepraszam. To przez mnie się wystraszyłaś. Nie powinienem- szepnął cicho, gładząc ją po rudych włosach.
Czasami zachowywał się na prawdę głupio.

Westchnęła cicho przytulając go. Po za tym zaczęła oddychać, bo zapomniała o tym wyprowadzona z równowagi tą całą sprawą. Po jej długich dzawych włosach spływały strużki zapewne chłodnej wody.
-Pójdziemy na lody? -spytała cicho. Wiedziała, że nie są tak dobre jak dawniej.
Że już nic nie jest i nie będzie takie jak kiedyś. Ale jednak.. zawsze lubiła różne słodkości. Więc czemu by nie poudawać, że wszystko jest w porządku?
Przypomniała sobie swoje pierwsze próby jedzenia normalnych rzeczy jak już przeobraziła się w małego krwiopijcę. Wpychała w usta bezsmakowe na tle krwi pożywienie. Jadła, zmuszała się długo, pokonywała mdłości, ból żołądka... nie piła krwi. Długo walczyła o bycie normalną choć w najmnieszym stopniu.
A jeśli chodzi o budki z lodami... one jedyne smakowały może nie całkiem jak dawniej, ale wystarczająco dobrze, by mogła je jeść. Choć czasami.
A skoro już miała dziś taki kaprys... co prawda nocą nie znajdą pewnie otwartych sklepów, ale a nuż, widelec...
Uśmiechnęła się do Garreta lekko, czarująco swymi pełnymi różanymi ustami i bursztynowo rdzawymi oczami. Żałowała, że nie czuje już zimna by móc się przytulić, ogrzać w jego ramionach... bycie wampirem ciągnęło za sobą szereg wad i konsekwencji do których jeszcze długo miała się przyzwyczajać.
Ale z Garretem u boku... czemu by nie?

Propozycja Ruby nieco zdziwiła wampira, mimo to uśmiechnął się. Odgarnął kosmyk rudych włosów z jasnej twarzy dziewczyny.
-Chętnie- odpowiedział wstając.
Szybkim ruchem postawił przyjaciółkę na nogi. Przez chwilę przyglądał jej się w skupieniu.
Niczego już nie rozumiał. Znał Ruby naprawdę długo, była niesamowitą dziewczynką, jak żadna inna. Ale jednak nie potrafił się w niej zakochać. Za każdym razem, gdy myślał o dziewczynie jak o kimś więcej… po prostu nie potrafił. Kochał ją, ale jak siostrę. Lilian również darzył braterskim uczuciem.
Czasami zastanawiał się, czy Ruby nie czuje do niego czegoś więcej.
Ale pojawiła się Sue. Może, gdyby miał pewność co do uczuć Ruby potrafiłby się w niej zakochać. Podobno miłości można się nauczyć…
W pewnej chwili Garret warknął coś cicho pod nosem. Spojrzał na rudowłosą ze smutkiem.
-Ruby… przepraszam, ale martwię się o Sue. Jest strasznie uparta a po za tym czuję, że cos jej grozi…- spojrzał na wampirzycę z żalem.
Ucałował ją delikatnie w policzek, po czym odwrócił się. Pobiegł w stronę miasta.

Patrzyła za Garretem zdezorientowana... zo... zostawił ją?
Spojrzała za nim ze smutkiem i ruszyła z powrotem w stronę jeziora.
Zostawił ją bo się martwi o Sue, tak?
To może jak jej się uda utopić wpadnie na to, że jej bywa bardziej potrzebny.
***
Szła powoli miarowym krokiem po mieliźnie, po chwili stała po kostki, łydki, kolana w wodzie... bardzo szybko zanurzyła się po biodra, biust i szyję, po czym wzięła płytki wdech wchodząc pod wodę.
Zaczęła na pół płynąć, na pół brodząc po dnie.
Zastanawiała się jak daleko musi uciec by nie mogli jej znaleźć.
Wiedziała, że posiedzi tam kilka dni i wyjdzie,
ale jednak...
może jednak jej się uda utopić?
Tak bardzo bolała ta troska w jego głosie.
Troska o Sue.

Nagle jej zapach zniknął. Skrzywiła się widząc zburzoną taflę jeziora. Kochała wodę, kochała pływać, jednak nie w takich leśnych stawikach. Westchnęła tylko i zanurzyła się w wodzie. Wiedziała, że w Ruby coś się dzieje, do takich spraw miała szósty zmysł. Taki jakby drugi dar. Gdy tylko zauważyła burzę czerwonych włosów przyspieszyła. W ułamku sekundy znalazła się przy dziewczynie, już jej mina świadczyła o tym, że coś jest nie tak. Korzystając ze swojego daru, nakazała jej natychmiast się wynurzyć.

-Nie. -warknęła zachłystując się wodą. Pierwszy błąd?
Cóż... w końcu kazała jej się wynurzyć. Rubina uśmiechnęła się słodko i wzięła głęboki wdech jak na powierzchni czując zimną wodę wlewającą się do jej martwych płuc.
Po chwili zrozumiała, że wampir może się jednak utopić.
Dostała napadu kaszlu... kaszlu? Trudno powiedzieć.
W jej oczach nie było strachu, tylko desperacja.
Do złości na chłopaka doszła uparta decyzja sprzeciwienia się Lilian.

Przeraziła się i to nie na żarty. Właściwie nigdy nie sprawdzała, czy wampir może się utopić.
Wampir może się utopić?!
Chwyciła Ruby w talii i w wampirzym tempie wydostała się na brzeg. Rudowłosa dalej krztusiła się wodą. Ale co do cholery mogło się stać, że tak pogodna osoba jak ona chciała się zabić?! Przecież dwa dni temu nie działo się jeszcze zupełnie nic. Położyła dziewczynę na mchu i uklęknęła przy niej. Tylko jak ją teraz uratować? Postanowiła spróbować sprawdzonego sposobu czyli naciskania na klatkę piersiową. Podziałało, woda zaczęła wylatywać z ust wampirzycy.