Ławki

Dzień był wyjątkowo pochmurny więc Lily spokojnie mogła wyjść z domu. Trzeba było korzystać. Swoje kroki skierowała do ulubionego parku, w którym przesiadywała bardzo często. Usiadła na jednej z drewnianych ławek i spojrzała na pływające po jeziorze kaczki.

-Lilka? -usłyszała cichy szept zza pleców. Na trawie leżała Ruby. Ruby ,,zGon" jak ją czasem nazywali przyjaciele. Była blada, a jej oczy spoglądały na nią spod półprzymkniętych powiek. Czarne jak smoła.
-Lilka, jestem głodna... -jęknęła. Nienawidziła zabijać. Nienawidziła. Wciąż chodziła głodna okradając banki krwi, upijając krew z dużych zwierząt... jej empatyczne zdolności na to pozwalały. Zwierzęta nie uciekały, czekały cierpliwie... ale ile można żywić się tylko resztkami?
Jej oczy błyszczały złotem i szkarłatem. Chciała pić. Bardzo.

Odwróciła się i zobaczyła Ruby. Nie rozumiała dlaczego dziewczyna tak się katuje. Albo przejdzie całkowicie na dietę zwierzęcą, albo zacznie zabijać ludzi. Takie pół na pół nie miało najmniejszego sensu.
- Ruby.. - szepnęła. Nie mogła patrzeć jak jej przyjaciółka się męczy. Nagle usiadła koło niej jakaś dziewczyna. Lubiła zawierać znajomości z ludźmi, oni zawsze ją interesowali. Tyle, że to był najmniej odpowiedni moment.
- Hej. Lilan - powiedziała i uśmiechnęła się.

Krew..
Żrenice dziewczyny się niebezpiecznie zwęziły jak w kocich oczach. Usiadła targnięta głodem i wpiła paznokcie w rękę przyjaciółki. Patrzyła na nią rozpaczliwie z błaganiem w oczach. Zabierz to! Zabierz!
Czuła jak ślina jej się zbiera w ustach... tak cudnie pachniała, tak pięknie, cudownie...
W oczach pobłyskujących płynnym oranżem pojawiło się coś nowego.
Narkotyczny głód... jej nozdrza niebezpiecznie zadrgały gdy powoli rozluźniła uchwyt na jej ręce.
Suee... mruknęła cicho rozkoszując się nazwą jedzenia...

Cichy szmer.
Tak na prawdę nie do końca wiadomo było, skąd Garret wziął się akurat tutaj. Wyszedł z pomiędzy drzew szybkim, niespokoinym krokiem. Nie mógł przemieszczać się natrualnym tempem- w pobliżu był człowiek. Chłopak rzucił nieznajomemj przelotne spojrzenie, po czym złapał Ruby w mocne objęcie.
-Nawet nie próbuj- szepnął melodyjnym głosem, wprostu do ucha przyjaciółki.
Tylko jak mieli to teraz wytłumaczyć człowiekowi? Niby od czego Garret powstrzymywał Ruby? Myśl, myśl! Chłopak, nie mogąc wymyślić dobrej wymówki spojrzał błagalnie na Lilian.

Oj, ujrzała, że chyba przyszła nie w porę. Tak jak postąpiła Lilian postąpiła i Sue. Odwróciła się a za ławką ujrzała równie bladą dziewczynę, co Lily. Wystraszyła się, bo normalnie ta dziewczyna nie wyglądała. A przynajmniej tak Suellen się zdawało. Ach, doprawdy, trzeba było mieć jej szczęście, żeby w takich chwilach poznawać ludzi. Wrodzone szczęście, tak to się nazywało. Nagle leżąca dziewczyna wstała a jej oczy patrzyły na Sue przeraźliwymi, kreskami. Odruchowo wstała i odsunęła się. Nie wiedziała, co się dzieje ...
- Cco się stttało? - Wyjąkała, naprawdę przerażona, swoim melodyjnym a zarazem zwykłym tonem głosu. Stała jak wryta, a dziewczyna świdrowała ją wręcz kocim wzrokiem. Odruchowo zaczęła się cofać jeden krok, dwa ... BUM! Kamień. Wyrósł przed, a raczej za jej nogą kamień a ta się potknęła i wywróciła. Nagle przed sobą ujrzała nie wiadomo skąd chłopaka. Nie dało się opisać jego urody - Po prostu był przepiękny. Spojrzała na niego swoimi szafirowymi oczyma lecz nadal leżała jak sparaliżowana w bezruchu. Nie docierało do niej, co się stało.

Już wstawała z ławki by powstrzymać Ruby, gdy w pobliżu pojawił się Garret. Usiadła z powrotem.
Czas wykorzystać swój dar, moja droga.
Spojrzała Sue w oczy i narzuciła jej by nie zastanawiała się nad tym co się wokół dzieje. I by po wszystkim zapomniała o tej sytuacji. Jej dar był bardzo rozbudowany, mogła bez większych problemów manipulować wspomnieniami, umysłem i ciałem ludzi jak i wampirów.
- Zabierz ją stąd szybko, najlepiej do lasu. Jest bardzo głodna - powiedziała w takim tempie, że nie usłyszał ani nie zobaczył tego żaden człowiek.
Podeszła do leżącej Sue z szerokim uśmiechem.
- Wszystko w porządku? - zapytała. Już miała podać jej rękę, ale przypomniała sobie o temperaturze swojej skóry.

Skaleczyła się? Zaczęła się wyrywać Garretowi będąc na głodzie. -Błagam.. puść mnie.. -jęknęła czując jak mu się kraja serce. Instynkt ponad wszystko. -Puść mnie...
będę grzeczna... -skłamała czując łzy w oczach. Proszę... jeść... daj jeść... proszę...
-Garret, proszę... -zaskomlała cicho wciąż próbując mu się wyrwać.
Krew... tak słodko metaliczny zapach... krew...
-Garret! -pisnęła.

Wzdrygnęła się widząc opętaną dziewczynę. Serce jej biło tak okropnie , że pewnie wszyscy je słyszeli. Spojrzała na Lilian.
- Tak, w porządku - Odparła bez namysłu. Była przerażona. I jeszcze na dodatek ubrudziła sobie swoje białe ubranie. Odwzajemniła Lily wymuszony uśmiech i chciała wstać, aczkolwiek nie miała na to siły. Wolała siedzieć w bezruchu. Bała się, i to bardzo. To już woli towarzystwo ględzącej w kółko ciotki! Wzdrygnęła się na samą myśl o Shevon. Ach, jak teraz chciała się znaleźć w domu, w ciepłych objęciach cioci. Ale jedno jej się udało zyskać. Przynajmniej spotkała ją jakaś przygoda. Po chwili jednak poczuła w sobie błogi spokój. Czuła się jak ... po wypaleniu trawki. Chciała się uśmiechnąć, aczkolwiek jej to się nie udało. Nie wiedziała co się wokół niej dzieje, lecz miała w sobie jakiś niepokój. Minimalny, ale był. Chciała wstać i pójść do domu, lecz jej kostka była zraniona. Była przykuta do ziemi i skazana na siedzenie w niepewności przy zwariowanych ... istotach.

Przygryzła dolną wargę. Krew. Nawet ona, tuż po polowaniu i wieku ćwiczenia samokontroli nie mogła oprzeć się jej zapachowi. Prawie rzuciła się na dziewczynę. Ciut za szybko podeszła do Ruby, podniosła ją gwałtownie i żelaznym uściskiem objęła w talii tak, by dziewczyna jej się nie wyrwała. Spojrzała Sue w oczy i narzuciła jej by o wszystkim natychmiast zapomniała. Wyszła z parku razem z wyrywającą się Ruby.

Ujrzała tylko piękne i subtelne spojrzenie Lily, a później tak jakby ogarnęła ją ciemność. Zapomniała wszystko, kompletnie. Potrząsnęła głową, zaciskając przy tym kurczowo powieki. Nic nie pamiętała, dosłownie. Jakim cudem ona właściwie teraz siedziała na ziemi i to na dodatek ze zranioną nogą. Jedna brew powędrowała jej ku górze, a gdy spróbowała wstać jęknęła . Bolało, i to cholernie. Zmarszczyła delikatne brwi i zaczęła posuwać się jedną ręką do ławki. Gdy w końcu do niej dopełzła, wlazła na nią i próbowała sobie usilnie coś przypomnieć, aczkolwiek bez skutków. Przeczesała palcami włosy. Olśniło ją. Jednak coś zapamiętała. Zapamiętała tego chłopaka i jego złocistą barwę oczu ...

Wszystko potoczyło się nadzwyczaj łatwo. Wystarczyła chwila, a Lilian i Ruby opuściły park. Garret odetchnął z ulgą, wzrokiem błądząc za towarzyszkami. Kiedy znikneły z pola widzenia, wolnym, ludzkim krokiem podszedł do nieznajomej.
-Nic ci nie jest?- spytał z troską, kucając naprzeciwko niej.
Musiała nieźle się wystraszyć- wampiry czasami potrafiły zachowywać się jak psychopaci. Chcąc czy nie chcąc, Ruby dała mu dzisiaj nieźle w kość. Garret na prawdę nie cierpiał robić rzeczy, które ludzi po prostu dziwiły i, o zgrozo, ciekawiły. Dziękował Bogu, że załatwili to na tyle szybko, iż nie zastał tłumu gapiów.

Siedziała chwilę samotnie, myśląc o miodowym spojrzeniu nieznajomego. Ciekawe, czemu ta dziewczyna się tak zachowywała? Potrząsnęła delikatnie głową i po raz kolejny próbowała sobie coś przypomnieć, ale jak to za każdą próbą wykonania tej czynności, wychodziło tak samo. Nic, tylko te złote oczy. Nagle ujrzała właściciela owych oczu który przy niej przykucnął. Spojrzała na niego swoimi szafirowymi oczyma.
- Nie nic ... dziękuję - zawahała się przez chwilę, ale jak to się mówi, wyszła z tego zwycięsko. Uśmiechnęła się do chłopaka delikatnie, po czym zerknęła na swoją kostkę. Dalej była ... czerwona. Starając się być niezauważoną, zasłoniła biała, a raczej przed ubrudzeniem białą spódnicą owy miejsce na ciele. Tyle, że chyba nie za bardzo się to udało. Westchnęła cichutko i znów wbiła swoje spojrzenie w chłopaka.

Wzrok Garreta mimowolnie powędrował w stronę kostki dziewczyny. Chłopak mruknął coś niezrozumiałego pod nosem, wtając powoli.
-Trzeba zabrać cię do lekarza- oznajmił.
Musiał naprawić to, co nabroiła Ruby. W końcu nie mógł pozostawić dziewczyny... chyba miała na imię Sue; na pastwę losu. Garret, nie czekajac nawet na odpowiedz jasnookiej, wsunął ręce pod jej kolana oraz ramiona i delikatnie uniósł ją do góry, zupełnie jakby ważyła tyle, co piórko. W pewnym sensie tak było- Dla Garreta nie była żadnym ciężarem.

Wybałuszyła na chłopaka oczy. Nie, nigdzie nie idę! A jak Shevon się dowie, to mnie z domu nie wypuści.
- Nie , nie trzeba, dobrze się czuję - Zaczęła bełkotać nie dość , że szybko to na dodatek niezrozumiale.
Gdy chłopak ją chwycił, mimowolnie pisnęła i się wzdrygnęła. Był taki ... zimny. Wręcz lodowaty ... Otrzepała się delikatnie i objęła za szyję Garret'a - bo z tego, co słyszała, tak się nazywał - By się przytrzymać. Cóż, mimo iż na kruchą wyglądała, wcale taka nie była i na dodatek nie mało ważyła. Trochę ją zdziwiło, że chłopak podniósł ją z taką łatwością, ale co miała poradzić. Cudownie! Zwariowana dziewczyna, Złamana kostka i na dodatek obcy chłopak. Jak tak mają wyglądać ostatnie wspomnienia z mojego życia, to bardzo , ale to bardzo dziękuję.

Garret spojrzał na dziewczynę ze zmartwieniem. Na pierwszy rzut oka widać było, iż jego zachowanie niezbyt ją cieszyło. Westchnął cicho, jednak już po chwili na jasnej twarzy chłopaka pojawił się szeroki uśmiech. Garret ruszył wolnym krokiem w stronę szpitala. Takie temto strasznie go irytowało, jednak nie dawał tego po sobie poznać. Uważał, by przypadkiem nie zrobić dziewczynie krzywdy. Gdyby nie daj Boże złamał jej nogę lub rękę, dostałby od Lilian nieźle po głowie. Z resztą, nie robił tego tylko ze względu na własne bezpieczeństwo- w dziewczynie było coś takiego, że chłopak miał ochotę zrobic wszystko, byle była bezpieczna i nie odczuwała bólu.

[z/t oboje]