Plaża

Plaża.

Chwiejnym krokiem weszła na plażę.
To miejsce już na wieczność będzie jej się źle kojarzyć. Miejsce gdzie straciła nad sobą kontrolę. Miejsce gdzie zabiła człowieka, odebrała mu marzenia i plany. Zabrała komuś wnuka, syna, chłopaka.
Nie myśl o tym
Wczoraj zapomniały wziąć stąd pozytywki. Musiała gdzieś tu być. Lilian spojrzała na brzeg morza. Musiała tam wejść.
Mogę mieć tylko nadzieję, że nie ma tam jego zwłok
Zacisnęła mocno powieki i wskoczyła do wody. Na szczęście nie musiała daleko szukać, zauważyła metalowy łańcuszek wystający z piasku. Odgrzebała rękoma pozytywkę i czym prędzej wyszła z wody.
Mokra, czarna sukienka przylepiła jej się do ciała a z czarnych włosów skapywała woda, jednak nie przeszkadzało jej to ani trochę.
Otworzyła wieczko i znów usłyszała te cudowne dźwięki.
Uśmiechnęła się lekko i przymknęła oczy. Melodia wmieszała się w szum fal i pojękiwanie wiatru.

Przyjechał z matką do Gloomsville. Ale nie miał najmniejszego zamiaru chodzić z nią po sklepach, co to, to nie!
Westchnął ciężko i przyszedł na plażę.
Dawno go tu nie było, zapomniał klimatu tego miejsca.
Buro bo buro, ale miejsce samą swoją nazwą przyciągało.
Wędrował po plaży, promyki słońca tańczyły na jego bladej twarzy, wiatr od morza tańczył we włosach.
Przysiadł na wielkim głazie, wpatrując się tęskno w morze.
Tęskno?
Nie, to złe słowo.
A już napewno w tej chwili, bo ujrzał dziewczynę.
Nie byle jaką, niesamowicie piękną.
Czarne włosy odcinały się od bladej cery, mokra sukienka przylegała do ciała.
Podszedł do niej, ale nie chcąc jej wystraszyć, odchrząknął spokojnie.
- Hej - Odparł prawie szeptem, nie chcąc wyrywać jej z transu.
Bowiem wyglądała w nim jak porcelanowa lalka.

Otworzyła szeroko oczy słysząc głos człowieka. Dlaczego nie poczuła jego zapachu wcześniej? Dziwne, nigdy nie zdarzało jej się zapomnieć aż do tego stopnia. Rzewna melodia kołysanki koiła jej zmysły, pomagała zapomnieć o morderstwie.
- Hej - powiedziała melodyjnym głosem a na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.
Przyjrzała się uważnie chłopakowi. Był prawie tak blady jak wampir, prawie. Do tego biła od niego jakaś siła, której Lilka nie potrafiła w żaden sposób opisać.
Stalowe oczy. Jeszcze nigdy nie widziała takiego koloru.
Po chwili spojrzała na niebo pokryte kocem z chmur. Mogła mieć tylko nadzieję, że nagle się nie przejaśni.
- Chciało ci się wychodzić z domu w tak brzydką pogodę? - zapytała.
Melodia dobiegła końca.

Posłał dziewczynie serdeczny uśmiech.
Ujął delikatnie jej dłoń i musnął wargami.
Nie zwrócił nawet uwagi na chłód bijący z jej ciała.
Bo jej uroda i głos był tak piękny, tak zniewalający, że nie mógł oderwać od niej wzroku. Nawet na milimetr. Nawet żałował, że musiał mrugać.
Była taka piękna, taka niesamowita, niezwykła …
Chrząknął cicho.
Opamiętaj się!
Ale od niej biła taka niesamowita energia …
Od razu wyłapał pytanie dziewczyny, zadane miękkim głosem.
- Tak, wolę już taki spacer, niż łażenie po sklepach – zaśmiał się – Ale ze względu na nowo poznane towarzystwo, to nawet wydaje mi się, że pogoda jest piękna – Dodał po chwili.
Zarumienił się.
Tak, on Marquise zarumienił się.
Spojrzał w niebo, a później na dziewczynę.
- Marquise Ferons – Szepnął, po czym wyciągnął dłoń w stronę piękności.

Zdziwiła się. Żaden człowiek w tych czasach nie przywiązywał uwagi to takich jakże ważnych gestów. Uśmiechnęła się do niego promiennie.
Jeszcze bardziej zdziwiło ją to, że chłopak ani trochę nie przejął się chłodem jej skóry. Czyżby nie zauważył?
- Dziękuję - odpowiedziała. Gdyby mogła, na pewno jej policzki zapłonęłyby czerwienią. Ale na to było już około sto lat za późno.
- Lilian Green - przedstawiła się i wyciągnęła ku niemu swoją smukłą dłoń.
Poczuła do Marguiesa jakąś dziwną sympatię. Jak mogła polubić kogoś w tak krótkim czasie? To było niedorzeczne i całkowicie absurdalne.
Nie martwiła się o bezpieczeństwo chłopaka, była najedzona jak nigdy a jej oczy miały barwę płynnego złota. Uśmiech na chwilę znikł z jej twarzy, spojrzała na szare morze.
Zabiłaś go - odezwał się w jej głowie jakiś głosik. Czyżby wampiry też miały sumienie?
Po chwili przeniosła wzrok na Marqa i uśmiechnęła się delikatnie.

Tak, na pewno normalny człowiek zorientował się, że jej skóra jest lodowato zimna. Ale nie Marquise, bo on nie jest normalny. A już na pewno nie przy Lilian.
Uśmiechnął się delikatnie , po czym poraz drugi chwycił dłoń Lilki i ucałował delikatnie.
Czuł, że wszystko w nim skacze i wariuje, wręcz imprezuje.
Nigdy czegoś takiego nie czuł. Nigdy.
Uśmiechnął się po raz kolejny promiennie i spojrzał w oczy Lily.
Były pełne, piękne i złote, niczym miód.
Niesamowite, że same oczy potrafią być tak piękne.
Przeniósł wzrok na pewną rzecz, którą Lilka miała w ręce.
- Ślicznie gra. Skąd masz ? – Wypalił ni z gruchy ni z pietruchy.
Co uczucia potrafią zrobić z człowiekiem …

- To? - zapytała i spojrzała na trzymaną w ręce pozytywkę - Moja przyjaciółka ją znalazła, podobno morze wyrzuciło ją na swój brzeg.
I znów powróciły te same pytania. Skąd tak wartościowy przedmiot znalazł się na plaży Crestfallen? To nie był żaden zbieg okoliczności, nie mógł nim być. Melodia zbyt bardzo koiła nerwy jej jak i Rebeci.
- Zostawiłyśmy ją przez przypadek tutaj, musiałam wrócić i jej poszukać - powiedziała i uśmiechnęła się.
Towarzystwo Marqa pomogło zapomnieć choć na chwilę o incydencie minionej nocy. Pytanie tylko czy to dzięki rozmowie czy dzięki samej obecności chłopaka?
Nie potrafiła zdefiniować swoich uczuć, taki przypadek zdarzył się jej tylko raz.
Otworzyła wieczko pozytywki a ciszę znów przeszyły cudowne dźwięki.

- tak – mruknął uśmiechnięty pod nosem.
Spojrzał zdziwiony na Lilkę.
- Taki przedmiot na brzegu morza? – Spytał, nie wierząc w słowa Lilian.
Przecież takie rzeczy nie znajdują się ot tak na brzegu morza. Zresztą żadne rzeczy się tak nie znajdują na plaży.
- Aha. No tak, nie dziwię się, też bym się wrócił – Odparł, uśmiechając się przy tym cały czas figlarnie.
Spojrzał spokojnie na morze, ale długo tak nie mógł się w nie wpatrywać. Bowiem jego wzrok przyciągała zupełnie inna i o wiele piękniejsza istota.
Dziwne, jak człowiek szybko potrafi kogoś … „polubić”.
Po chwili usłyszał melodię. Lilka otwarła ową pozytywkę.
Przymknął powieki, wsłuchując się w jej cudowny dźwięk.
- Piękna melodia – Szepnął, jakby jego głos spowodował uciszenie melodii.

- Też mnie to dziwi - powiedziała. Może Rebeca znalazła ją całkowicie gdzie indziej? Musiałby z nią na ten temat porozmawiać. Swoją drogą ciekawe, jak się teraz czuje.
Przymknęła oczy wsłuchując się w melodię.
Żyli razem jako rodzina już tyle lat, ale nigdy nie było aż tak źle.
Do tego jej dar chyba zaczynał słabnąć, coraz więcej osób potrafiło oprzeć się jej nakazom. Nigdy nie spotkała się z czymś takim.
Jednak u wszystkich wampirów, które znała umiejętności powiększały się z wiekiem, a nie słabły.
Czy to możliwe, że ludzie tego pokolenia mają aż tak silną wolę?
- Prawda? - szepnęła prawie niedosłyszalnie.
Pozytywka znów ucichła. Lilian powstrzymywała się, by nie włączyć ją znowu.
Przeniosła wzrok na Marqa i uśmiechnęła się.