Wejście

Wejście do szpitala.

Do szpitala wszedł wysoki, chudy chłopak o bladej skórze, trzymający na rękach młodą dziewczynę. Wszyscy pacjenci patrzyli na niego ze zdziwieniem. Jedynie lekarze nie zawracali sobie głowy parą. Chyba mieli taki widok częściej, niż mogłoby się zdawać.
Garret odchrząknął głośno, patrząc w stronę pielęgniarki przeglądającej kartę.
-Mogłaby pani nam pomóc?- spytał niecierpliwym tonem.
Kobieta spojrzała na niego krzywo. Zilustrowała oboje wzrokiem, po czym szepnęła coś na ucho koleżance. Jaka to szkoda, że nie wiedziała, iż chłopak wszystko słyszy…
-Lekarz zaraz się wami zajmie- kobieta odpowiedziała mu przesłodzonym głosem, odwracając się na pięcie.
Garret odstawił ostrożnie Sue na ziemię, pomagając jej usiąść na krześle.

Weszli do szpitala, a Suellen raczej została wniesiona. Ach, jakże była wtedy czerwona! Nienawidziła odstawiania takich szopek. Spokojnie mogła iść do domu albo ... albo zostać w tym parku. Westchnęła głośno. Podeszli do recepcji, za którą stała niebrzydkiej urody pielęgniarka. Dalej trzymała się kurczowo Garret'a, jakby w obawie, że w każdej chwili może cisnąć nią o ziemię. Cóż, szczerze nie zdziwiłaby się, trzymając na rękach takiego kloca ...
Gdy zauważyła , że pielęgniarki coś do siebie szepcą, parsknęła śmiechem a te ją zlustrowały gniewnym spojrzeniem. Popatrzyła na nie jakby ich wzrok ją poparzył, a później poczuła jak Garret stawia ją powoli na ziemi a później pomaga usiąść. Spojrzała na niego z delikatnym uśmiechem na twarzy, w geście podziękowania. Co nie zmieniało faktu, że nie cierpiała szpitali.
- Jeszcze raz Ci dziękuję, ale nie potrzebnie się fatygowałeś - Bąknęła. Cóż, chłopak mimo iż przystojny, nadal był dla niej obcym ... kimś.

A lekarza wciąż nie było. No cóż, w końcu to szpital, czego się spodziewali? Garret usiadł koło Sue. W jednej chwili zamienił się w posąg. Siedział zapatrzony w jeden punkt, a jedyną (i to w dodatku fałszywą) oznaką życia było równomierne podnoszenie się i opadanie klatki Garreta oraz mruganie. Kiedy dziewczyna do niego przemówiła, natychmiast odwrócił się w jej stronę.
-Cała przyjemność po mojej stronie- odpowiedział, jakby nie usłyszał drugiej części zdania.
Chłopak powoli wyciągnął rękę w stronę Sue.
-Garret- uśmiechnął się do niej.

Siedzieli i czekali na lekarza. Ach, doprawdy, służba zdrowia pracowała prawie że na najwyższych szczeblach. Tyle, że prawie robi wielką różnicę. Westchnęła. Garret usiadł obok niej i zastygnął w bezruchu. Ruszała się tylko jego klatka i powieki, które przesłaniały cudowne, złociste oczęta. Westchnęła głośno a zaraz po tym cicho syknęła. Kostka szczypać zaczęła. No cóż, jak to wcześniej pisałam, trzeba mieć jej szczęście. Spojrzała szybko na chłopaka, lecz ten ani drgnął. Odetchnęła z ulgą.
- Suellen - Odparła ze spokojem w głosie i uśmiechem na twarzy. W końcu jej się udało to zrobić nie na siłę. Przechyliła delikatnie głowę na bok i zmierzyła szmaragdem swoich oczu po raz kolejny Garret'a. Naprawdę, jego wygląd zapierał dech w piersiach. Głęboko nabrała do siebie powietrza, a później je głośno wypuściła. Gdy się zorientowała, co zrobiła, spłonęła dokładnie jak pomidor. Ba, nawet gorzej.

Ludzkie zachowanie naprawdę potrafiło śmieszyć. Garret uściskał rękę Sue z łobuzerskim uśmiechem na twarzy.
-Piękne imię- powiedział, po czym wstał z miejsca.
Spojrzał ciepło na dziewczynę. Ruszył w stronę recepcji. Nie chciał, by Sue długo cierpiała. Nie mógł pojąć, dlaczego tak się dzieje. Nie znał jej, a jednak chciał uchronić od bólu.
-Czy lekarz mógłby zająć się moją przyjaciółką?- spytał pielęgniarkę melodyjnym głosem.
Kobieta spojrzała na niego niemiała. Zatrzepotała parę razy rzęsami, nie mogąc wydusić z siebie słowa.
-T..tak- wyjąkała, a chwilę później spłonęła szkarłatnym rumieńcem.
Kobieta odruchowo złapała za słuchawkę telefonu. Garret ledwo powstrzymał się od szerokiego uśmiechu. Odwrócił się i wolnym krokiem podszedł do Sue.
-Lekarz zaraz przyjdzie- odparł głosem pełnym troski.

Zarumieniła się jeszcze bardziej, gdy usłyszała chłopaka. Zazwyczaj normalnie przyjmowała komplementy, a przy Garretcie płonęła jak zapałka! Chcąc ukryć czerwoną wręcz twarz pochyliła głowę do przodu i tym samym zachowaniem jej włosy opadły na całą twarz. Wyglądała teraz jak zgięty w pół mop. Prychnęła, na samo swoje skojarzenie o mopie.
-To dobrze ... - Odparła szeptem.
Chciała teraz wskoczyć do papierowej torby, i zniknąć, ale nie mogła. Szkoda, że nie ma czegoś takiego jak magia. Ona z pewnością byłaby wiedźmą i umiałaby się teleportować. Ale los niestety nie obdarzył jej takim cudownym darem. Czekali nadal na lekarza. Cholera, gdzie on jest?! Przecież Suellen nie ma zamiaru siedzieć cały dzień tutaj. Już jej się od tej bieli niedobrze robiło. Chwyciła się za brzuch, i odchyliła głowę do tylu, znów pokazując światu swoją delikatną twarz. Przymknęła powieki i czekała, aż lekarz łaskawie przyjdzie.
- Eee ... Masz jakieś Hobby?- Spytała, z lekkim zająkiwaniem. Cudownie. Chciała wyjść chociaż w jednym zdaniu na normalną. Cóż, ta cecha nie była widać dla niej stworzona.

Wolne tempo ludzi irytowało chłopaka. Przez chwilę rozglądał się po Sali, wyczekując nadejścia lekarza.
-Mam- odpowiedział, spoglądając na dziewczynę.
Nagle do uszu Garreta doszły ciche kroki. Nie mógł jednak jeszcze poinformować Sue o przebyciu lekarza- ten prawdopodobnie znajdował się jeszcze na drugim piętrze.
-Ale do najciekawszych nie należy- wzruszył ramionami.
Było jeszcze cos, co irytowało wampira. Nie mógł normalnie porozmawiać z dziewczyną. O nie, musiał uważać na każde wypowiedziane przez siebie słowo. Nie mógł powiedzieć jej za dużo…
-A ty?- spytał, słysząc coraz głośniejsze kroki.

Szczerze mówiąc, Sue była delikatnie zdziwiona sposobem poruszania głową Garret'a, bo to wyglądało tak, jakby już lekarz był tuż za rogiem. Brew powędrowała jej do góry, a usta ułożyły w charakterystyczny dzióbek.
- Nie najciekawszych? - Powtórzyła delikatnie zirytowana. Cóż, wyczerpująca ta odpowiedź nie była. Ale za to w jej brzuchu, na widok własnej kostki działy się niesamowite komplikacje. W końcu wzięła i pochyliła się nad podłogą z cichym jękiem. Hipochondryczka! Jedyne słowo, które jej na myśl przychodziło.
- Ja ... lubię grać na flecie i ... czytać książki - Wyszeptała przez zaciśnięte zęby.
Doprawdy, czy nie można by się przy okazji pobytu w szpitalu pozbyć żołądka?
Po dłuższej chwili w końcu pojawił się lekarz . Ale on, zamiast do Sue podejść, zaczął sobie flirtować z pielęgniarką. Z oczu Suellen zaczęła buchać niepohamowana złość. Zacisnęła kurczowo zęby i to samo uczyniła z dłońmi. Niech tylko będziemy sam na sam w gabinecie - Pomyślała.

Garret spojrzał na dziewczynę zmartwiony.
-Sue, wszystko w porządku?- spytał porzucając temat hobby.
Oj tak, Garret też uwielbiał czytać książki. Mógł to robić godzinami, a skoro miał tyle wolnego czasu. W końcu nie spał, a jakoś musiał zapełnić sobie ten czas. Potrafił przeczytać ponad dziesięć grubych książek w ciągu godziny, o ile były tylko ciekawe. Dlatego w domu mieli ogromną bibliotekę, a i tak większość z książek Garret znał na pamięć.
Chłopak spojrzał wściekły na lekarza. Podniósł się do góry szybkim, wampirzym ruchem, którego Sue nie mogła zobaczyć. Zupełnie zapomniał o ostrożności.
-Gdyby tak pan zechciał zająć się tym, za co panu płacą, byłbym wdzięczny. Na panią ma pan czas, a moja znajoma potrzebuje pomocy- warknął w stronę lekarza, chowając dłonie do kieszeni.
Zadziałało. Lekarz z pielęgniarką spłonęli rumieńcem. Mężczyzna spojrzał zły na Garreta, ten jednak zdawał się tego nie zauważyć.

Pochyliła się do przodu, zasłaniając przy tym swoją twarz i chwyciła się za brzuch.
- Tak, w porządku. Tylko mi się robi niedobrze, gdy widzę krew - Wyszeptała.
Tak, to była najświętsze prawda. Krew nie dla niej była stworzona, a praca w Służbie zdrowia tym bardziej. Chwyciła się mocniej za brzuch. Nagle ujrzała, że Garret stoi przy owym lekarzu, który był przez nas tak wyczekiwany. Tylko jakim cudem on już przy nim stał? A nawet nie podniósł się z krzesła? Wzdrygnęła się lekko i poczuła niepohamowaną senność. Jej ręce osunęły się na kolana, podpierając przy tym górną część ciała, a ona sama po chwili widziała już tylko ciemność. Bo padła na poczekalni żywym trupem, czyli innymi słowy zemdlała, aczkolwiek wyglądała, jakby dalej wyczekiwała na zajęcie się jej nogą.

Piękne. Garret przeklnął pod nosem, patrząc rozwścieczony na lekarza. Chłopak szybko znalazł się przy Sue, po czym ostrożnie wziął ją na ręce.
-Sue, obudź się- spojrzał na nią zmartwiony.
Lekarz podszedł do nich szybko, przyglądając się dziewczynie. Nie do końca rozumiał dlaczego zemdlała. Westchnął cicho i spojrzał na Garreta.
-Tędy- ręką wskazał korytarz.
Chłopak szybko wyminął lekarza i ruszył we wskazanym kierunku. Mężczyzna podbiegł do Garreta i otworzył mu drzwi gabinetu. Wampir wszedł do środka i ostrożnie ułożył Sue na kozetce.

Poczuła w głowie ogromny ból. Pulsujący ... taniec słoni. Syknęła cicho. Ledwo usłyszała słowa chłopaka , aczkolwiek je zrozumiała.
- Nie śpię - Bąknęła.
Była zła, nie wiedziała co się jej stało. Czuła tylko ten cholerny ból i cudowny zapach ... Cudowny zapach?! W szpitalu?! Tak, to Garret tak pachniał. Zapach tak samo nieopisywalny jak jego uroda. Otwarła leniwie oczy i poczuła huśtanie i to samo zimno ... Znów ją wziął na ręce. Spojrzała na niego. Wyglądał na rozwścieczonego. I po co w ogóle pozwoliła mu się tu zabrać. Człowiek tylko sobie nerwy szarpał i tym szybciej zbliżał się do śmierci. Mimo iż ją kostka piekielnie piekła, uśmiechnęła się do Garret'a. Nie dało się przy nim być złym czy rozwścieczonym. Zarzuciła swoje ręce na jego kark i delikatnie do niego się przytuliła.
- Dziękuję ... - Wyszeptała spokojnie do jego ucha.

Chłopak zupełnie nie spodziewał się takiego zachowania. To, że potrafił zapanować nad pociągiem do ludzkiej krwi nie oznaczało, że można było wystawiać go na taką próbę. Czując w nozdrzach słodki zapach skóry dziewczyny, oblizał łapczywie kły. Nie! Przecież niedawno uratował dziewczynę od Ruby, nie mógł tego zrobić. Złapał Sue za ręce i szybko się cofnął, nie patrząc w jej stronę.
Lekarz, widząc zdenerwowanie Garreta, szybko zajął się pacejntką. Obejrzał kostkę, po czym spojrzał na chłopaka.
-Na szczęście nie jest złamana, a tylko skręcona. Wystarczy zwykłe usztywnienie, a za parę dni wszystko bedzie w pożądku- lekarz starał się zachować normalny ton głosu, jednak momentami jąkał się.
Wzrokiem uciekł w stronę biurka.

Syknęła. Cholera! Przecież jej ręce to nie odważniki, tylko delikatne ... kończyny. Zabolało, aczkolwiek nie dała tego po sobie poznać. Gdy ujrzała gabinet, jęknęła. Nienawidziła lekarzy. Ugh, szkoda, że nie miała teraz swojego patyka z gwiazdką z dzieciństwa. Może by wstąpiła w niego moc ...
- Au! - Krzyknęła.
Lekarz podskoczył, aczkolwiek założył jej usztywnienie. Spojrzała na ową rzecz na jej nodze spode łba a później na lekarza.
- Dziękuję za pomoc - Odparła sfrustrowana.
Cudownie! Jakby nie było jakiegoś lekarstwa na kostkę! Wstała i samodzielnie wyszła na korytarz, po czym jak nadąsany bachor usiadła z założonymi rękami na krześle. Prychnęła i z całej walnęła nogą w marmurkową Podłogę. Nagle ją ... Olśniło? Od razu się rozpogodziła. Garret'a jeszcze nie było. Z kulą w ręce pokuśtykała za ścianę, zza której jej nie było widać i ściągnęła niebieskie usztywnienie. Oj nie. Kto jak kto, ale Sue nie będzie nosiła czegoś takiego.

Garret podziękował lekarzowi i szybko opuścił pomieszczenie. Ach, ci ludzie byli strasznie uparci. a po za tym niczego nie rozumieli...
Chłopak odnalazł Sue w kilka chwil. Stał przed nią, krzyżujac ręce na piersi i marszcząc brwi.
-Co ty robisz?- spytał melodyjnym głosem.
Starał się, by jego głos brzmiał spokojnie.
Widocznie musiał spędzić z Sue więcej czasu, niż planował. Była dość uparta, nawet jak na człowieka. Garret nie mógł pojąć, czemu ludzie nawet w wieku czterdziestu paru lat potrafią zachowywać się jak dzieci? A co dopiero takie szesnastolatki...
-Wiem, że chcesz postawić na swoim, ale to dla twojego dobra- powiedział szeptem, delikatnie przybliżając swoją twarz do Sue.
Takie chwyty zwykle działały na dziewczyny. Łatwiej było je przekonać do tego, czego robić nie chciały.

Podniosła nerwowo głowę i ujrzała Garret'a stojącego nad nią z założonymi rękoma. Podniosła się i kopnęła utwardzenie za siebie.
- Ja? Nic. uwalniam się - Wyplątała się z dyskomfortowej sytuacji.
A zresztą, to jej noga! Jak chce mieć Garret utwardzenie, to niech poprosi swoją ... dziewczynę? O pomoc, na
pewno mu pomoże ... Prychnęła. "Dla twojego dobra" - Powtórzyła lekceważąco w myślach. Skąd on może wiedzieć, co dla Suellen jest dobre a co nie, o ! No, ale to z postawieniem na sowim to akurat prawda. Była uparta bardziej niż osioł. Ba, nawet stado osłów!
- To już wolę nie dobro - Odpowiedziała spokojnie, już normalnym tonem, aczkolwiek jej słowa były na poziomie ... przedszkolaka?
Westchnęła głęboko i spojrzała na Garret'a. Zdziwiła się, bo był bliżej jej twarzy, i to naprawdę bliżej ... Za blisko. Nawet jak dla niej. Poczuła, jak jej się kolana uginają pod własnym ciężarem. Przymrużyła powieki, zakrywając przy tym swoje szafirowe oczy, ale olśniło ją. Oj nie! Ona nie była, taka jak te wszystkie psute laleczki. Otwarła szybko oczy i założyła ręce na piersi. Tak! I jeszcze tylko tupnąć nóżką!

Garret ledwo powstrzymywał się od uśmiechu. Naprawdę, zachowanie Sue go bawiło. Tak jak zachowanie większości ludzi.
Nie spojrzał na usztywnienie, które leżało teraz parę metrów od nich. Garret dalej przysuwał swoją twarz w stronę dziewczyny, aczkolwiek dosyć wolno.
-Jeżeli tego nie założysz, będziesz musiała zostać w szpitalu- szepnął cicho, łaskocząc twarz Sue oddechem.
No tak, oto zaleta bycia wampirem- wiecznie świeży oddech. Ile to ludzie musieli się napracować, by ich żeby były chodź w połowie tak białe jak Garreta.

Spojrzała na niego sfrustrowana. Jak mógł się do niej dalej przysuwać! Chyba dała mu pretekst, by przestał! Ale jednak silnej woli tak bardzo nie miała. Myliła się, co do niej. Opuściła ręce, które teraz swobodnie mieszały się z brudną, białą spódnicą. Blond włosy ułożyły się w swobodne, delikatne fale, samym sowim kolorem będące uwodzicielskie. Wybałuszyła na Garret'a oczy po czym prawie że tupnęła nogą.
- Nie ma mowy - Odparła stanowczo i poważnie, choć jej się to chyba nie udało.
Przecież przy tym człowieku nie dało się normalnie funkcjonować. Przynajmniej Suellen. Ale skoro chciał zbliżenia, to ona nie ma nic przeciwko ...
I w tej chwili delikatnie musnęła jego usta. Były zimne, delikatne i miękkie. Czemu on był taki zimny? Przecież to nienormalne! Ale to się nie liczyło. Odsunęła się trochę i spojrzała mu w oczy, po czym cmoknęła go jeszcze raz. Co jak co, ale to jak na razie było najlepsze i do innych jej zdarzeń nieporównywalne .

Są rzeczy, których nie powinno się robić. Zwłaszcza, jeżeli miało się do czynienia z wampirem. Jedyne, na co Garret miał ochotę, to złapać Sue w objęcia i wpić się w jej wargi. Ale przecież nie mógł- nie dość, ze mógłby zrobić jej krzywdę, to w dodatku byli w szpitalu. Garret jednak objął dziewczynę w pasie oddając delikatnie pocałunki. Miał nadzieję, że nikt nie zauważy tego, iż chłopak w pewnej chwili przestał oddychać.
Garret uniósł ostrożnie Sue do góry. Spojrzał na nią łobuzerskim wzrokiem.
-Teraz się nie wymigasz- powiedział spokojnie, podnosząc usztywnienie z podłogi.

Dziwnie się poczuła. Dosłownie. Spodziewała się ... odrzucenia? A Garret zaczął oddawać jej pocałunki. Poczuła na swojej talii jego zimne dłonie, aczkolwiek one nie przeszkadzały. Dalej delikatnie muskała jego usta, jednak po chwili poczuła, że nie stoi na twardym gruncie. Otwarła oczy, a ten wręcz swoim spojrzeniem śmiał się. Zmarszczyła brwi, a Garret schylił się po usztywnienie. O nie, nie ma mowy!
- Czyżby? - Uśmiechnęła się perfidnie (o zgrozo, ona i perfidny uśmiech!) i wciągnęła brzuch.
Wyślizgnęła się z żelaznego i zimnego, aczkolwiek delikatnego uścisku Garret'a jak nitka. Uśmiechnęła się tryumfalnie, aczkolwiek gdy się obróciła by uciec, potknęła się o własną nogę. Gruchnęła na ziemię, na szczęście na zdrowy jeszcze brzuch. Trzasnęła pięściami w podłogę i przycisnęła do niej twarz. To się nazywa upośledzenie umysłowe.
- Cholera! - Prawie że krzyknęła, dalej "czyszcząc" ziemię. Ach, Garret naprawdę musiał przy Suellen spędzić niezapomniane chwile. Bowiem pewnie nigdy się tyle nie uśmiał.

Ludzie zawsze irytowali Garreta.
-Boże, czy ty musisz być taka uparta?!- powiedział zdenerwowany, klękając obok leżącej na ziemi Sue.
Nie uważał tylko przez chwilę, a dziewczyna znowu zrobiła sobie krzywdę. Garret, korzystając z sytuacji, założył jej delikatnie usztywnienie na nogę, po czym pomógł jej wstać.
-Powinnaś na siebie uważać- powiedział, krzywiąc się delikatnie.
Nawet zezłoszczony wyglądał, no cóż, wychodząc na próżnego, idealnie. Chłopak podniósł kule i wręczył je Sue. Spojrzał na nią mrużąc oczy.
-Chyba, że wolisz bym znowu cie poniósł- dodał z rozbawieniem.

Spojrzała na niego spod byka.
- Oczywiście, że muszę - Oj, chyba go w końcu zdenerwowała.
Cóż, lubiła to czasami robić. CZASAMI. Uśmiechnęła się perfidnie, po czym spojrzała zirytowanym, szafirowym spojrzeniem na Garret'a. Czy on na prawdę musiał być taki ...
- A czy ty musisz być taki ... upierdliwy? Nie potrzebuję tego utwardzenia - Wycedziła przez zaciśnięte zęby z naciskiem na ostatnie słowo.
Cóż, tak łatwo jej się nie dało wyprowadzić z równowagi. Westchnęła, spoglądając na felerne utwardzenie. Spojrzała z iskierkami w oczach na Garret'a.
- Wolę , żebyś mnie poniósł - Odparła. Cóż, dziwny dzień. I niesamowite przygody ...
W tej chwili dotknęła czubkiem palca usta. Uśmiechnęła się prawie niewidocznie sama do siebie, po czym pochwyciła kule i wstała. Jak już korzystać , to na całego.
W tejże chwili ucałowała Garret'a jeszcze raz , ale tym razem w policzek. Nie chciała zapomnieć jego zapachu, ani tym bardziej chłodu. Oj nie.

Jak dobrze, że to już koniec. Mimo, że Sue zachowywała się jak przedszkolak, Garret wcale nie miał ochoty się z nią rozstawać. Spojrzał na nią tęsknym spojrzeniem.
-Muszę- odparł, wzruszając ramionami.
Uśmiechnął się do niej, delikatnie oddając pocałunek. Co się z nim działo?! Nie powinien kusić aż tak bardzo losu. Już miał wsiąść dziewczynę na ręce i zaproponować odprowadzenie do domu, gdy w jednej chwili zasępił się. Spojrzał na Sue, chowając dłonie do kieszeni.
-Ja… przepraszam, ale musze już isć. Mam cos ważnego do załatwienia- odparł dziwnym tonem, po czym odwrócił się na pięcie.
Paroma krokami pokonał odległość dzielącą go od wejścia. Po chwili po Garrecie nie było żadnego śladu.

Cóż, czasami ta jego obojętność była wręcz paraliżująca. Spojrzała na niego sennym wzrokiem, aczkolwiek nie był on powodem zmęczenia. Wręcz przeciwnie - rozmarzenia.
Wybałuszyła oczy, aczkolwiek po krótkiej chwili znów powróciły one do normalnej postaci. Westchnęła ciężko.
- Nie szkodzi ... - Wyszeptała, odprowadzając Garret'a wzrokiem.
- Do zobaczenia - Dodała, gdy go już nie było. Oparła się o ścianę i wbiła spojrzenie w widok za oknem.
Co się z nią działo? W tym samym dniu, co poznała niesamowitego chłopaka, zaczęła się z nim całować. Ba, mało powiedziane, prawie że rozpływała się przy nim. Nie tylko przy jego wyglądzie, ale i zapachu, oddechu, gestykulacji ... Po raz kolejny westchnęła. Nagle ją olśniło. W jej oczach pojawiły się iskierki tryumfu. Uśmiechnęła się perfidnie sama do siebie i zdjęła z nogi utwardzenie. Jeden zero dla mnie - pomyślała i wyszła ze szpitala, kuśtykając nogą, aczkolwiek nie dawając po sobie znać jej zwichnięcia. Gdzie ją ... noga zaniesie, tego nie wiedziała, podążała za "głosem serca".