Kawiarenka

Zasłaniając co chwila włosami strupa na czole i równie uciążliwego oraz fioletowego siniaka udała się do kawiarenki. Daleko nie miała, i dobrze. Usiadła spokojnie przy wolnym stoliku. Najbardziej oddalonym od centrum kawiarenki i na świeżym powietrzu. Wbiła wzrok w niebieskie niebo i podparła brodę dłonią.

Garret podszedł do Sue od tyłu, po czym delikatnie ją objął. Ucałował ją w policzek, uśmiechając się. Zajął miejsce obok dziewczyny, nie spuszczając z niej wzroku.
-Jak się ma moja wariatka?- zaśmiał się cicho.
Garret spojrzał na menu, leżące na szklanym stoliku.
-Masz na cos ochotę?- spytał troskilwym tonem.

Podskoczyła na krześle, ponieważ poczuła zimno. Uśmiechnęła się.
Garret.
Tak naprawdę dopiero teraz sobie zdała sprawę, jak bardzo za nim tęskniła. Delikatnie zarumieniła się i położyła dłonie na stole.
- Szczerze mówiąc … dziwnie – Odpowiedziała grzecznie, patrząc w złociste oczy jej ukochanego.
- A Ty, jak się masz, mój nie-wariacie? – Spytała , z uśmiechem na twarzy.
Gestem głowy odrzuciła włosy na bok, przy okazji obnażając swoją nową „zdobycz”. Wytrzeszczyła oczy i z powrotem zasłoniła ranę. Skarciła się raczej niecenzuralnie w myślach.
- Nie, nie mam na nic ochoty. A Ty? – Spytała, by jakoś odsunąć uwagę Garret’a od jej ... czoła.

Chłoapk zmarszczył czoło. Ręką delikatnie odgarnął włosy Sue na bok.
-No ładnie...- mruknął cicho.
Spojrzał na dziewczynę, uśmiechajac się pod nosem.
-Nawet na chwilę nie mogę zostawić cie samej- powiedział, śmiejąc się.
-Dziwnie?- spytał.
On też za nią tęsknił. Chciałby spędzać z Sue każdą chwilę. Jednak dziewczyna zasługiwała na odrobinę prywatnosci.
Chłopak, słysząc jej pytanie, przekrzywił głowę na bok, uśmiechając się delikatnie.
-Raczej niej.

Przygryzła delikatnie dolną wargę. Ale mimo to, potrafiła rozkoszować się dotykiem dłoni Garret’a. I w ogóle, jego zapachem, osobą, oddechem …
- Nie wiem czy tak ładnie. Leżałam na łóżku i zadzwonił telefon no i się go wystraszyłam i spadłam z łóżka, a głową walnęłam się w kant szafki nocnej ale nic mi nie jest - Zaczęła trajkotać w niesamowicie szybkim tempie, na dodatek na jednym wdechu.
Gdy skończyła, nabrała powietrza i je wypuściła. Odwzajemniła Garret’owi uśmiech i przyłożyła mu dłoń do zimnego policzka.
- Nawet nie wiesz, ile bym dała, żebyś nie zostawiał mnie chociażby na sekundę – Wyszeptała.
Kochała go, i to bardzo. A prywatność? Pfy! Ona nie jest potrzebna Suellen. Jak ma ona być bez Garret’a, to ona jej nie chce.
Ale faktycznie, dziwnie się czuła. Dziwnie się zachowywała ostatnio. Nawet ciotka to zauważyła.
- No tak, dziwnie. Ostatnio strasznie dużo jem – Stwierdziła – A najczęściej mam ochotę na ogórki kiszone, za którymi nigdy nie przepadałam – Wyszeptała, patrząc teraz na stół.
Wzdrygnęła się niezauważalnie. Tak, miała typowe objawy … Skarciła się w myślach. Na pewno nie. Spojrzała na Garret’a i uśmiechnęła się.
- No tak, zapomniałam – Odparła, czerwieniąc się.
Po chwili powoli przysunęła się do ukochanego i drugą dłoń położyła mu na policzku. Uśmiechnęła się po raz kolejny delikatnie i ucałowała go usta. Czule.

Garret pokręcił głową, wzdychając cicho. Uśmiechnął się do Sue, troskliwie gładząc ją po policzku. Jego oczy były koloru pitnego miodu.
-Wygląda na to, że nie można spuścić się z oczu nawet na chwilę- powiedział, udając zmęczenie.
Odgarnął włosy Sue za ucho. Przez cały czas spoglądał na nią z uczuciem. Sue była panią jego serca, wampir nie wyobrażał sobie życia bez jasnowłosej. Tylko wciąż był zły na siebie, jakim jest dla niej zagrożeniem.
-Ogórki?- spytał.
Uniósł brwi do góry, z zaciekawieniem spoglądając na dziewczynę.
-Czy coś jeszcze… dziwnego robisz?- spytał spokojnie.
Nie miał podejrzeń. A raczej- nie chciał ich znieść. Bo jeżeli jego wizja miałaby być prawdą… Nie, Garret nie chciał dopuścić takiej myśli do głowy. W prawdzie niewiele widział, jednak to go wcale ni uspokoiło. Wręcz przeciwnie- Garret był jeszcze bardziej zaniepokojony.

Suellen mruknęła coś niezrozumiale pod nosem, przytulając swoją twarz do dłoni Garret’a. Ale tak, to prawda. Dziwnie się zachowywała i dziwnie się … czuła. Tak, aż za dziwnie.
- Eee . No tak – Odparła, rumieniąc się.
No tak, też widać musiał nabrać … podejrzeń. Odchrząknęła.
- Nie. Chyba nie – Odpowiedziała, patrząc czule na Garret’a.
Nie, na pewno nie. Nie było takiej możliwości. A gdyby nawet, to Suellen chyba by umarła. Nie dlatego, bo tego nie chce, ale jej ciotka by ją zabiła. Ona sama ma niecałe trzydzieści lat i nawet nie ma chłopaka. A ona by już miała mieć dzieci? Drgnęła niezauważalnie i posłała Garret’owi pełny uczucia uśmiech i cmoknęła go w policzek.
- Co tam u Ciebie słychać? – Spytała po chwili milczenia.
Przechyliła lekko głowę w bok , by przyjrzeć się twarzy Garret’a.